🚖👮♀️แท็กซี่สาวขอเล่าเรื่อง #1 ✏️📖
สวัสดีค่ะ 🙏โพสต์แรกขออนุญาตแนะนำตัวอย่างเป็นทางการก่อนเลยนะคะ
แก้ว วรรณกวี อยู่วัฒนา อายุ37 ปี
บางท่านอาจคุ้นหน้าจากรายการคนค้นคน หรือ เคยเห็นเพจต่างๆ แชร์ข่าว ของ "แท็กซี่ที่เรียนจบจุฬาฯ" ใช่ค่ะ แก้วเอง (เขินๆ🤭)
ขอบคุณภาพประกอบจากหนังสือพิมพ์เดลินิวส์ คอลัมน์วิถีชีวิตนะคะ🙏
สำหรับท่านที่รู้จักกันอยู่แล้ว หรือติดตามมาจากเพจแก้วแท็กซี่ (Kaew's Taxi) ก็ขอขอบพระคุณมากเลยค่า 😘💗
สำหรับท่านที่สงสัยว่ามีเพจอยู่แล้ว จะเข้ามาเขียนในแอพblockdit อีกทำไมให้ซ้ำซ้อน? 🤔
คำตอบง่ายๆ เพราะเขียนในนี้มีโอกาสทำเงินได้อีกช่องทางหนึ่ง สั้นๆ ว่า "งก" นั่นเองค่า แหะๆ 🤑
อีกเหตุผลสำคัญที่เริ่มมาเขียนที่นี่ ก็เพราะ
"ประโยคๆหนึ่ง" ที่มักจะมีคนมาคอมเม้นท์ทุกครั้งที่ข่าวของแก้วถูกแชร์ออกไป นั่นก็คือ
"เสียดายความรู้ความสามารถที่เรียนมา"
ตอนแรกที่เห็นคอมเม้นท์แบบนี้ก็รู้สึกแปลกๆ ค่ะ เพราะตัวเองไม่เคยคิดประเด็นนี้มาก่อนเลย ไม่รู้สึกเสียดายอะไรด้วย
อาจเพราะ แก้วทำงานในสายงานที่เรียนจบมา คือ ศิลปการละคร จากคณะอักษรศาสตร์ ตลอด17ปี ที่ผ่านมา แทบไม่ได้ย้ายสายไปทำอย่างอื่นเลย จึงรู้สึกว่าได้ใช้ความรู้ความสามารถตัวเองเต็มที่ในทุกๆ วัน
สมัยทำประสานงานกองถ่าย และเป็นเลขาผู้จัดละครซิทคอม เรื่อง ลูกไม้หลายหลายต้น ช่อง ไทยพีบีเอส
และถึงแม้ตอนนี้แก้วจะลาออกจากงานประจำ คือ ตำแหน่งเลขาของผู้จัดละครโทรทัศน์ มาขับแท็กซี่ ก็ยังไม่ทิ้งงานละคร คือ ทำงานเบื้องหลัง เป็นฟรีแลนซ์ ควบคู่ไปด้วย
เช่น บทความนี้ที่แก้วเขียนเพื่อโปรโมทละครลิขิตแห่งจันทร์ ช่อง3
แต่ถึงอย่างนั้น ประโยคที่ว่า "เสียดายความรู้ที่เรียนมา" ก็ยังตามมาหลอกหลอน อยู่ลึกๆ ในห้วงความคิด จึงรู้สึกว่าต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อสื่อสารออกไป
สิ่งที่อยากจะบอกคือ
ประเด็นแรก "ความรู้ที่เรียนมา ไม่เคยหายไปไหน" มันจะอยู่กับเราตลอดไป ถ้ากลัวลืมก็ต้องทบทวน และหาทางนำมาต่อยอด ประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวัน
ยกตัวอย่าง ง่ายๆ แก้วเรียนภาษาญี่ปุ่นจากสถาบันภาษานอกมหาวิทยาลัย เรียนมา 3 ปี แต่หยุดเรียนไป 2 ปี เริ่มจะลืมวิธีเขียนคันจิบางตัวแล้ว จึงต้องหาเวลาดูหนัง ฟังเพลง อ่านทวิตเตอร์ เล่นเกมภาษาญี่ปุ่นอยู่ตลอด เพื่อไม่ให้ลืม ทุกวันนี้เวลาเจอผู้โดยสารชาวญี่ปุ่นขึ้นแท็กซี่จะดีใจมากค่ะ พยายามชวนเค้าคุยเพื่อให้สมองเรายังคงคุ้นเคยกับคำศัพท์ ไวยากรณ์และรูปประโยคที่กลับหน้ากลับหลังจากรูปประโยคภาษาไทยโดยสิ้นเชิง
ถามว่าเสียดายไหมที่ลงเรียนภาษามาคอร์สละไม่ใช่ถูกๆ แต่ไม่ได้เรียนต่อ และไม่ได้ทำงานที่ใช้ภาษาญี่ปุ่น ก็ตอบว่า ไม่เสียดาย เพราะ "ชีวิตยังไม่จบแค่นี้...เรายังมีเวลาเรียนรู้ และพัฒนาตัวเองอีกมากมาย"
"วันหนึ่งข้างหน้าความรู้อันน้อยนิดของเรา อาจได้ใช้ประโยชน์ อาจได้ช่วยเหลือผู้คน อาจได้ถ่ายทอดไปสู่คนรุ่นต่อไป" ดังนั้นถึงไม่ได้ใช้ความรู้ตอนนี้ ก็ไม่มีอะไรให้เสียดายค่ะ
อีกประเด็นหนึ่ง คือ "ความรู้ในห้องเรียน ไม่ใช่ทั้งหมดของโลกนี้ อาจเป็นเพียงแค่ทฤษฎี หรือ เป็นเพียงพื้นฐานเท่านั้น" มีคนมากมายที่พอทำงานแล้วต้องมาลงเรียนเพิ่มเติม เพราะความรู้ไม่เพียงพอในสายงาน
คนเราเติบโตขึ้นได้ทุกวันถ้าไม่หยุดเรียนรู้ และปัจจุบันหลักสูตรนอกห้องเรียนมีให้เลือกศึกษามากมาย เรียนออนไลน์ได้ข้ามโลกข้ามทวีป ไม่จำเป็นต้องมีใบปริญญา แต่ให้นำความรู้มาพัฒนาอาชีพการงานได้ก็เพียงพอ
ประเด็นสุดท้าย คือ "เรียนจบมาแล้วทำงานไม่ตรงสาย คือ เสียดายความรู้ แย่งที่คนอื่น"
ชุดความคิดนี้ แก้วคิดว่าล้าสมัยไปแล้ว ปัจจุบันโลกหมุนไปเร็วมาก ในอดีตสายงานหนึ่งอาจ"รุ่ง" แต่ผ่านไปไม่กี่ปีอาจ"ร่วง" เพราะมีเทคโนโลยีเข้ามาทดแทน หรือ หมดความนิยมไปตามกาลเวลา เช่น สายงานธนาคาร และสายงานสื่อสิ่งพิมพ์
ดังนั้น ทุกคนทุกอาชีพจึงต้องดิ้นรนปรับตัว
ความรู้เพียงเรื่องเดียวไม่เพียงพออีกต่อไป
Only the strongest will survive.
ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดถึงจะอยู่รอด แต่อาจไม่ใช่แค่ความแข็งแรงทางกาย หรือ ผู้มีมันสมองล้ำเลิศด้านใดด้านหนึ่งเท่านั้น แต่คือ ผู้ที่สามารถปรับตัว และรู้เท่าทันโลกต่างหากที่จะยืนหนึ่งเป็นคนสุดท้าย
ทั้งหมดที่ร่ายมาซะยาวนะคะ แก้วก็แค่จะขอใช้บทความใน Blockdit นี้ เป็นพื้นที่ปล่อยของ เพื่อแชร์ประสบการณ์การขับรถแท็กซี่ อาจจะไม่ได้บันทึกเป็นไดอารี่ทุกวัน แต่จะนำเหตุการณ์ที่น่าสนุก ประเด็นที่น่าสนใจ สถานที่ใหม่ๆที่ได้ไป มาพุดคุยให้ฟัง หวังว่าจะเป็นประโยชน์ สร้างความเข้าใจระหว่างคนขับแท็กซี่และผู้โดยสารมากขึ้น หรือเป็นแรงบันดาลใจเล็กๆ ให้กับคนทุกอาชีพนะคะ
เพราะ "ไม่ว่าอาชีพไหน ถ้าเป็นงานสุจริต เลี้ยงตัวเองได้ ไม่เบียดเบียนตนเองและผู้อื่น ดีต่อสุขภาพกายและใจ เป็นฟันเฟืองให้สังคมเดินหน้าไปอย่างสงบสุข ก็ล้วนเป็นอาชีพที่มีเกียรติ มีคุณค่าเหมือนกันทั้งสิ้นค่ะ
ปิดท้ายด้วยความภูมิใจเล็กๆ ของอาชีพแท็กซี่ที่ได้ช่วยเหลือผู้คน. เป็นแชทที่ได้แก้วได้มีโอกาสช่วยผู้โดยสารท่านหนึ่งตามหาแท็กซี่ที่เธอลืมกระเป๋าทิ้งไว้ท้ายรถ แก้วได้ประสานกับเครือข่ายแท็กซี่ที่รู้จัก จนสามารถหาเบอร์ของแท็กซี่คันดังกล่าวได้ ทำให้สามารถตามของจนเจอ
ถ้าท่านไหนมีคำถาม เรื่องที่อยากรู้ หรือติชมบทความของนักเขียนมือใหม่คนนี้ เชิญคอมเม้นท์ได้ตามสบายเลยนะคะ รออ่านเลยค่า
ขอบคุณ Blockdit สำหรับพื้นที่ดีๆด้วยนะคะ
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
