ครูคอมพิวเตอร์ ที่ไม่ได้สอนคอมพิวเตอร์
"ไปน้อง พี่จะพาไปดูห้องคอมพิวเตอร์" เสียงจากครูท่านนึง ที่ได้รับคำสั่งเเต่งตั้งเป็นครูพี่เลี้ยงของผม ผมรีบสับเท้าเดินตามไปอย่างเร็วพลัน
ผมรู้สึกตื่นเต้นกับการที่จะได้เห็นคอมพิวเตอร์ในห้องคอมพิวเตอร์ ตามที่ผมได้ไฝ่ฝันเอาไว้ เเต่มีเเต่คนบอกว่า รร.ระดับประถมเล็ก ๆ ที่อยู่ต่างอำเภอ มักจะไม่มีคอมพิวเตอร์ที่ใช้ในเรียนการสอน เเต่เมื่อครูพี่เลี้ยงบอกว่าไปดูห้อง ก็เลยคิดว่าต้องมีคอมพิวเตอร์เเน่ ๆ
ทันทีที่ถึงห้อง ครูคนดังกล่าว ใช้กุญเเจไขอยู่พักนึง ก็ไม่ยอมออก น่าจะมีสนิมติด ผมเลยขออาสาเปิดให้ โดยใช้เเรงทั้งหมดที่มีในการหมุนเเละกระชากเเม่กุญเเจ ทันใดนั้นกุญเเจก็หลุดออก
สิ่งเเรกที่ผมมองเห็นคือ ซากคอมพิวเตอร์จำนวนมาก โต๊ะคอมพิวเตอร์ที่เก่ามากเเละมีคราบน้ำ เนื้อไม้บวมพองที่ตั้งในห้อง เต็มไปด้วยฝุ่น หยากไย่ เเละปลวกที่กำลังทำทางเดินขึ้นมา เเต่สิ่งเเรกที่ผมเเสดงอาการออกมาคือการยิ้มรับ เเละพยักหน้า ทั้งที่ในใจของผมนั้นเศร้าไปเเล้ว
ครูพี่เลี้ยงเล่าว่า คอมพิวเตอร์นี้ได้มาตั้งเเต่ปี 2551-2553 ซึ่งผมดูจากเลขครุภัณฑ์ก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ แกเล่าต่อว่า คอมพิวเตอร์นี้เก่ามากเเล้ว เเละที่สำคัญเคยเกณฑ์ชาวบ้านมาขนหนีน้ำตอนน้ำป่าไหลหลากเข้าท่วมเมื่อปี 2554 ซึ่งทำให้หลายเครื่องนั้นชำรุดไปตั้งเเต่ตอนนั้น
หลังจากวันนั้น ผมใช้เวลา 1 เดือน ในการเรียกชีพของคอมพิวเตอร์ทั้งหมดให้กลับคืนมา โดยไล่ดูทีละเครื่อง เเต่ปรากฎว่าไม่มีเครื่องไหนฟื้นคืนชีพได้อีกเลย เนื่องจากคุณครูท่านเก่าที่ย้ายไปก็ดูเหมือนจะพยายามซ่อมเหมือนกัน เพราะมีพวกไขขวง น็อตวางอยู่เกลื่อน ผมทำใจ ยอมรับสภาพทั้งหมด เพราะฮาร์ดเเวร์เกือบทุกชิ้นนั้นเสียหายจากระยะเวลาการใช้งาน เเละถูกถอดออกสับเปลี่ยน
ผมเลยจัดสินใจเข้าไปคุยกับผู้อำนวยการว่า คอมพิวเตอร์ทั้งหมดไม่สามารถใช้งานได้เเล้วเนื่องจากเก่ามาก เเละไม่คุ้มค่าเเน่นอนกับการซื้ออะไหล่มาเปลี่ยน เพราะหน้าจอทั้งหมดก็เสียเช่นกัน เลยเสนอว่าให้ทำจำหน่ายออกไปตามระเบียบพัสดุ
จากการสอบถามนักเรียนชั้น ป.5 ได้ความว่าเด็ก ๆ ไม่ได้เรียนคอมพิวเตอร์เลย เลยอยากสุ่มทดสอบโดยการให้ปิดเครื่องคอมของผมเอง ปรากฏว่านักเรียนหลายคนปิดคอมไม่เป็น เเละมีบางคนกดปุ่มปิด หรือเเม้กระทั่งถอดปลั๊กซะดื้อ ๆ
จากวันนั้นถึงปัจจุบันผมสอนที่โรงเรียนนี้มาปีเศษ ๆ ยังไม่มีวี่เเววที่จะได้งบประมาณเพื่อจัดซื้อ เขียนโครงการไปหลายโครงการก็เงียบเป็นเป่าสาก
นโยบายรัฐบาลที่ออกมาเเสนจะสวนทางกับความเป็นจริง นโยบายที่มีเเต่นามธรรม ที่ไม่เกิดเป็นรูปธรรม รางวัลเเห่งความภาคภูมิใจของเรียนที่มีเเต่โล่รางวัลหรือเกียรติบัตร ประโยชน์ที่ไม่ลงต่อผู้เรียนที่เเท้จริง ล้วนเป็นตัวฉุดการพัฒนาการศึกษาให้ถดถอยลง
หวังว่าสักวัน ความฝันที่อยากให้เด็ก ๆ ของผม เป็นนักเรียนที่เก่งคอมพิวเตอร์ เทคโนโลยี ที่สอดคล้องกับยุคปัจจุบัน คงเป็นความจริง
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
