Remembering Hillsborough
ตอนที่ 4
เจนนี่ ฮิกส์มองจากม้านั่งของเธอไปที่อัฒจันทร์ฝั่งเลปปิ้งส์เลน เอนด์ เธอเห็นคนจำนวนมากเกินไปอัดแน่นกันอยู่ข้างในและคิดว่าคนเหล่านั้นคงจะอึดอัดน่าดู ทำไมไม่แบ่งไปอยู่ด้านข้างกันบ้างนะ? ที่ว่างมีอีกตั้งเยอะ เจนนี่คิดว่าสามีเธอกับซาร่าและวิกกี้น่าจะอยู่คอกที่ยังว่าง จริง ๆ แล้วเจนนี่ก็กังวลนิดหน่อย
14.49: หลังจากประตูทางออก C ตรงหน้าเปิดออกราวปาฏิหาริย์ ร็อดนี่ย์และเกลนจูงมือจอน-พอลวิ่งเข้ามาพร้อมกับคนที่เหลือ ทั้งคนที่ถือตั๋วและไม่มีตั๋วพากันกรูรอดผ่านประตูกว้างราวทำนบแตก พวกเขามาถึงทางเข้าอุโมงค์ตรงกลาง คนแน่นมาก ร็อดนี่ย์และคนที่เหลือไม่ได้คิดว่าทางเข้าด้านข้างสามารถพาพวกเขาไปยังคอกที่ว่างอยู่ได้ พวกที่วิ่งตามหลังมาก็ไม่มีใครคิด เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ปกติจะต้องยืนบอกทางไม่มีให้เห็น ไม่มีป้ายหรืออะไรทั้งนั้นที่บ่งบอกว่าอัฒจันทร์เต็ม
ร็อดนี่ย์จับตัวเด็กน้อยไว้ข้างหน้าของเขา ใช้สองแขนป้องกันการเบียดจากทั้งสองด้าน พวกเขาคืบหน้าเข้าในอุโมงค์ได้ทีละนิด ท่ามกลางร่างสูงใหญ่ของคนรอบข้าง จอน-พอลซึ่งสูง 145 เซนติเมตรไม่มีทางจะมองเห็นอะไรได้เลยนอกจากแผ่นหลังของคนข้างหน้า เขาต้องพาเด็กไปถึงอัฒจันทร์ให้ได้ อีกไม่นานเกมจะเริ่มแล้ว
ถ้าเพียงแค่พวกเขาไปที่ทางเข้าอีกด้านหนึ่ง ทุกอย่างจะไม่เป็นแบบนี้
หอบังคับการของสนามเป็นห้องขนาดเล็กอยู่สูงขึ้นไปจากอัฒจันทร์ตรงมุมสนามด้านเลปปิ้งส์เลน เอนด์ มันมีหน้าต่างบานใหญ่หลายบานมองเห็นพื้นที่ทั้งสนามได้รอบ มอนิเตอร์หลายตัวแขวนอยู่เหนือหน้าต่างฉายภาพจากกล้องจากทุกมุมทั้งในและนอกสนาม
เจ้าหน้าที่ประจำหอหลายคนนั่งหน้าไมโครโฟนพูดใส่วิทยุสื่อสารกับตำรวจที่กำลังปฏิบัตหหน้าที่ด้านล่าง พวกเขามองจากหน้าต่างลงมาที่คอก 3 และ 4 และเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างชัดเจน ดักเคนฟิลด์ก็อยู่ที่นั่นด้วย เขาเห็นอย่างที่ทุกคนเห็น
ผู้ช่วยของดักเคนฟิลด์ออกความเห็นว่าควรจะเลื่อนเกมออกไปสักยี่สิบนาทีเพื่อรอให้คนเข้ามาในสนามได้ครบก่อน เขาคิดครู่หนึ่งก่อนปฏิเสธ เกมต้องเริ่มตามกำหนด
“บอกพวกนั้นให้ระวังคนปีนรั้วลงไปในสนาม” คำสั่งยังชัดเจน
14.55: หลายคนในสองคอกตรงกลางเริ่มทนไม่ไหว บางคนขอให้คนบนชั้นลอยช่วยดึงตัวขึ้นไป บางคนปีนรั้วออกไปด้านข้าง ส่วนคนที่ปีนรั้วไปบนพื้นสนามถูกห้ามโดยเจ้าหน้าที่ตำรวจ
ซาร่าจับมือวิกกี้ไว้แน่นเธอขยับตัวไม่ได้ เธอมองไปที่น้องที่คอพับหมดสติ ร่างกายไหลไปด้วยแรงจากคลื่นมนุษย์รอบตัว เธอช่วยตัวเองและน้องไม่ได้จริง ๆ ซาร่าเริ่มกังวลเธอเป็นห่วงน้องสาวมาก รู้งี้น่าจะไปกับพ่อ
บรูซ กร็อบเบลาร์ ผู้รักษาประตูของลิเวอร์พูลรับรู้ถึงความโกลาหลด้านหลัง เขาได้ยินเสียงตะโกนร้องขอความช่วยเหลือปนกับเสียงเชียร์ เขาหันไปมองและพบกว่าตำรวจกำลังกันไม่ให้แฟนบอลปีนรั้วเข้ามา
เสียงเชียร์ในสนามยังดังต่อเนื่อง ที่ด้านนอก หลังจากระบายคนเข้ามาได้ส่วนหนึ่งตำรวจเปิดและปิดประตูทางออก C อยู่หลายครั้ง และเมื่อ 14.58 จวนเจียนเวลาคิกออฟ พวกเขาตัดสินใจเปิดแม่งทุกบาน
ประตูทางออก A, B และ C ถูกเปิดกว้างหมด ผู้คนที่เหลือด้านนอกหลั่งไหลกันเข้าสนามอย่างอิสระ
14.59: กรรมการเป่านกหวีดเริ่มเกม ลิเวอร์พูลเป็นฝ่ายเขี่ยบอล เสียงเชียร์ดังกึกก้องจากรอบด้าน คลื่นของคนด้านหลังคอก 3 และ 4 ถาโถมลงมาอัดคนที่อยู่ด้านหน้าเข้ากับรั้วเหล็กครั้งแล้วครั้งเล่า
ซาร่าหายใจไม่ออก มือของวิกกี้หลุดไปตอนไหนไม่รู้ เธอพยายามอ้าปากสูดอากาศเข้าปอดแต่ปอดไม่มีพื้นที่ว่างให้อากาศเข้า ลำตัวของเธอถูกบีบอัดจากทุกทิศทาง วิกกี้จะเป็นไงบ้าง เธอภาวนาขอให้มีคนช่วยวิกกี้ ร่างกายของซาร่าเจ็บปวดไปหมด
สติของซาร่าเริ่มเลอะเลือนและความมืดเริ่มเข้ามาครอบงำ เธอแค่อยากให้วิกกี้ปลอดภัยแต่ทำอะไรไม่ได้แล้ว จากนั้นทุกอย่างค่อย ๆ เลือนรางหายไป ความเจ็บปวดก็เช่นกัน สุดท้ายซาร่าไม่รู้สึกเจ็บอีกต่อไป
15.00: ลิเวอร์พูลบุกหนัก แต่โดนสวนกลับและเสียลูกเตะมุม น็อตติ้งแฮม ฟอเรสต์โยนบอลจากมุมธงฝั่งขวาเข้ามาแต่โดนสกัดออกด้านหลัง เตะมุมอีกครั้งหนึ่ง
15.02: ร็อดนีย์จับไหล่ของจอน-พอลที่อยู่ข้างหน้าเขาไว้แน่นส่วนเกลนเพื่อนของเขายังอยู่ข้างหลัง พวกเขาถูกดันจนออกมาพ้นปลายอุโมงค์ ที่นั่นคนยิ่งแน่นกว่าเดิม ร็อดนี่ย์รู้แล้วว่าผิดท่า
เขาอยากถอยกลับแต่ทำไม่ได้ กองทัพมนุษย์หนุนเนื่องจากอุโมงค์ด้านหลังด้วยแรงมหาศาล ถาโถมผลักดันทุกคนให้ไหลลงไปตามขั้นบันได ดันหลังผู้คนต่อเป็นทอด ๆ ร็อดนี่ย์ก้มลงมองจอน-พอล หน้าของเด็กชายซีดขาวมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็ม
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”
เด็กชายพยักหน้า
“ระวังด้วย! ผมมีเด็กตัวเล็กอยู่ตรงนี้ อย่าดัน” ร็อดนีย์ตะโกนแข่งกับเสียงเชียร์แต่มันไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง ไม่มีใครได้ยินเสียงตะโกนของเขา
“เฮ้ย อย่าดันสิวะ” เกลนที่ด้านหลังหันกลับไปต่อว่าคนที่ดันหลังเขา เกลนรู้ว่าไม่ใช่ความผิดของใคร เขาแค่ไม่รู้จะทำอย่างไรกับสถานการณ์ตรงหน้า เขากลัว
15.03: จากหน้าจอมอนิเตอร์ในหอบังคับการ ดักเคนฟิลด์สั่งให้เพิ่มกำลังตำรวจหน้ารั้วฝั่งเลปปิ้งส์เลน เอนด์
“พวกลิเวอร์พูลลงมาป่วนในสนามเต็มไปหมดแล้ว เพิ่มกองหนุนไปที่นั่นเดี๋ยวนี้ ไล่พวกนั้นให้กลับเข้าไปในรั้ว”
ตำรวจที่ประจำฝั่งฟอเรสต์พากันตั้งแถววิ่งไปเสริมกำลังที่อัฒจันทร์ฝั่งตรงข้าม
ตำรวจที่ประจำด้านเลปปิ้งส์เลนอยู่แล้วบางคนเริ่มเข้าใจสถานการณ์ พวกเขาปีนรั้วขึ้นไปและช่วยดึงคนขึ้นมาจากนรกตรงนั้น
“ช่วยผู้หญิงคนนี้ก่อน” เสียงจากในรั้วตะโกนออกมา นายตำรวจยื่นมือจากบนรั้วจับมืออ่อนปวกเปียกของวิกกี้แล้วพยายามดึงเธอขึ้นมา ทำไม่ได้...ติดแน่นเกินไป
วิกกี้ยังถูกอัดอยู่ตรงนั้น
15.04: ในสนามฝั่งประตูตรงข้าม น็อตติ้งแฮม ฟอเรสต์เสียลูกเตะมุม เรย์ ฮาวตันศูนย์หน้าลิเวอร์พูลหมายเลขเก้าสัญชาติไอแลนด์วางลูกที่มุมธงด้านขวา เขามองเพื่อน ๆ ที่ยืนรอหน้าประตูของคู่แข่ง เมื่อตัดสินใจแล้วเขาบรรจงเตะลูกด้วยเท้าขวา ลูกฟุตบอลพุ่งไปทางกรอบเขตโทษบริเวณเสาหนึ่ง ปีเตอร์ เบียร์ดสลีย์เอียงตัวตวัดเท้าขวาวอลเลย์เต็มข้อ ลูกบอลพุ่งเป็นแนวโค้งไปที่หน้าประตูของฟอเรสต์
บอลชนคาน
เสียงเฮดังกระหึ่มจากทุกด้านของสนาม คนบนอัฒจันทร์โถมตัวไปข้างหน้าด้วยความตื่นเต้น แรงโถมทับจากข้างหลังประดังลงมาข้างหน้าของคอกหลังประตูลิเวอร์พูล หนึ่งในคานเหล็กกั้นคนด้านในคอกซึ่งล้าจากการทำหน้าที่ของมันมานานต้านไว้ไม่อยู่
มันยอมแพ้และหักกระเด็น คนหลายพันถลำลงไปข้างหน้าโดยไม่มีอะไรยั้ง น้ำหนักหลายร้อยตันโถมทับคนที่ติดกับรั้วซึ่งย่ำแย่อยู่แล้วซ้ำเข้าไปอีก เสียงกระดูกหักดังเกรียวกราว
โทนีอยากร้องแต่เขาร้องไม่ออก ถึงแม้จะอยู่ในวัยหนุ่มแต่ในวินาทีนั้นแค่การยกมือดันออกด้านข้างเพื่อเพิ่มพื้นที่ของตัวเองก็เป็นสิ่งที่ทำไม่ได้ แรงอัดจากผู้คนรอบตัวรุนแรงจนทำให้กระดูกซี่โครงของเขาหัก ซี่โครงที่หักงอพับเข้าด้านในและทิ่มใส่ปอดซึ่งมันมีหน้าที่ปกป้อง ปอดของเขาทะลุเป็นรูยังผลให้การทำงานล้มเหลวในทันทีและไม่สามารถผลิตออกซิเจนไปเลี้ยงส่วนอื่น ๆ ของร่างกายได้
โทนีเจ็บปวดแสนสาหัสและเขารู้ว่าจุดจบของเขากำลังมาถึง เขาหวังว่ามันจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว โทนีหน้ามืด สมองเรียกร้องขอออกซิเจนที่ปอดไม่มีให้ ไม่นานตาของเขาก็ปิดลง
เกลนถูกดันออกห่างจากเพื่อน เขาเป็นห่วงจอน-พอลและภาวนาขอให้เขายังอยู่กับร็อดนี่ย์ เกลนหายใจไม่ออก รู้สึกเหมือนโดนแท่งคอนกรีตสองแท่งทับไว้ตรงกลาง ดวงตาสองข้างของเขาร้อนเหมือนมีคนเอาไฟมาลน เกลนรู้ว่าการขาดอากาศหายใจเป็นเวลานานหมายถึงสมองจะได้รับความเสียหายและอาจถึงตายได้ เวลาของเขาคงจะมาถึงแล้ว เขารู้และทำใจยอมรับมัน
ร็อดนี่ย์ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่รู้ว่าเขายังจับมือของจอน-พอลอยู่แต่มือเล็ก ๆ ข้างนั้นไม่มีแรงบีบตอบกลับมา เขาก้มลงมองแล้วเห็นแต่ตาขาวของเด็กชาย หน้าซีดกว่าเดิมและปากมีสีม่วง ร็อดนีย์พยายามร้องแต่ไม่มีเสียงออกมา
เขาพยายามดึงแขนจอน-พอลเข้ามาแต่ไม่มีช่องว่างให้ทำอย่างนั้นได้ แม้แต่การหายใจยังเป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้ แรงดันจากด้านหลังอีกครั้งกระชากมือของเขาหลุดจากจอน-พอล เขารู้สึกผิด สติของร็อดนีย์ดับวูบลงทุกอย่างกลายเป็นสีดำ
สารวัตรกรีนวูดมีหน้าที่ดูแลกองกำลังฝั่งเลปปิ้งส์เลน เขาไม่เคยเจออะไรอย่างนี้มาก่อน กรีนวูดมองไปที่ผู้โชคร้ายซึ่งถูกอัดติดกับรั้วเหล็กด้วยความตกใจ ลำตัวแต่ละคนถูกดันเนื้อปูดออกมาตามช่องตาข่ายอย่างน่าอนาถ
กลิ่นฉุนของอาเจียนและของเสียที่ถูกขับจากร่างกายคนพวกนั้นเพิ่มความน่าสยดสยองมากยิ่งขึ้น เขาอยากให้ตัวเองรู้ว่าต้องทำอย่างไรขณะที่ยังไม่มีคำสั่งจากหอควบคุม กรีนวูดต้องทำอะไรสักอย่าง
15.06: สารวัตรกรีนวูดตัดสินใจวิ่งลงไปในสนาม ผู้ตัดสินเรย์ ลูอิสมองเขาด้วยความสงสัย หลังจากพูดอะไรกันสองสามคำผู้ตัดสินเป่านกหวีดยาวยุติการแข่งขัน
เสียงโห่และคำด่าทอดังลั่นมาจากองเชียร์ฝั่งน็อตติ้งแฮม ฟอเรสต์ พวกเขาคิดว่าอันธพาลลิเวอร์พูลก่อเรื่องอีกแล้ว เกมกำลังสนุกแต่พวกนี้ทำลายทุกอย่าง
นักฟุตบอลของทั้งสองทีมถูกสั่งให้กลับไปที่ห้องแต่งตัว เคนนี แดลกลีช และ ไบรอัน คลัฟ ในเสื้อแขนยาวสีเขียวพากันเดินนำลูกทีมของตนออกจากสนาม พวกเขาหวังว่าเรื่องจะไม่รุนแรงมาก
ตำรวจฝั่งเลปปิ้งส์เลน เอนด์ช่วยกันดึงหลายร่างข้ามรั้วออกมา หลายคนยังพอช่วยเหลือตัวเองได้แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด คนที่ออกมาได้ต่างพากันสูดเอาอากาศเข้าปอด บางคนทรุดลงกับพื้นสนาม ประตูเล็กที่รั้วหลายบานถูกเปิดออกเพื่อลำเลียงผู้คนจากด้านใน แต่มันยังไม่เร็วพอ
“รถพยาบาลอยู่ไหน ตรงนี้ต้องการรถพยาบาล” เสียงตะโกนอย่างสิ้นหวังดังจากผู้คนฝั่งเลปปิ้งส์เลน เอนด์
จบตอนที่ 4
= = = = = = = = = = = = = = = = = =
อ้างอิง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
