ชีวิตคนไทยคนหนึ่ง มาเป็น ‘ช่างทำการ์ตูน’ ได้ไง?
บล๊อกที่ 1 ขออนุญาตสาธยายเกี่ยวกับชีวิตสักนิด. โดยต่อๆไป ผมจะนำเนื้อหาสาระแวดวงการ์ตูน ไม่ว่าจะหนังสือนิยาย. มังงะ. อิลลัส. และอนิเมชั่น.
มาเล่าในมุมมองเด็ก introvert คนหนึ่ง และเผอิญเด็กคนนั้น ดันเป็นผู้ก่อตั้ง DYN Animation Studio. ทีมผู้จัดทำสื่อกราฟฟิกและการ์ตูนอิสระอีกด้วยครับ
16 ปีที่แล้ว. Punix คือนามแฝงของนักวาดการ์ตูนคนหนึ่ง ผอมแห้งแรงน้อย เขาใช้ชื่อนี้ในการบากหน้าไปของานวาดรูปจากสำนักพิพมพ์ต่างๆในไทยเพื่อช่วยเหลือค่าเล่าเรียน (ที่แพงมาก) รวมถึงเขาหวังเล็กๆว่า สักวันเขาจะอยู่กินด้วยวิชาวาดรูปที่ติดตัวมาตั้งแต่ยังเล็ก
แต่คุณคงคิดว่าเขาเรียนมาทางสายดิจิทัล อาร์ตไม่ก็นิเทศน์ใช่ไหม. ผิดถนัด
Punix เขาจบมาในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สาขาสถาปัตยกรรมภายในครับ จบมาก็งงๆว่าจะเรียนต่อ จะทำงานหรือยังไง ตอนนั้นยังค่อนข้างมืดแปดด้านว่าจะเอางี้ไปจนแก่จริงหรอ. แค่เรียนก็หนักมากแล้ว เรื่องทำงานสายนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
โดยส่วนตัวแล้ว พ่อหนุ่ม Punix คนนี้ ทุกเมื่อเชื่อวัน เขาเฝ้าฝันถึงโลกจินตนาการเท่านั้น สิ่งเดียวที่ปลดปล่อยเขาจากภาพอันแสนน่าเบื่อตรงหน้า คือโลกที่เขารังสรรค์ขึ้นมาในกระดาษขาวตรงหน้าเท่านั้น. เวลานั้นเขาทำงานในบริษัทอินทีเรียที่มั่นคง โดยยังคงรับงานวาดเรื่อยมา
เมื่อคุณอ่านมาถึงตรงนี้ คุณคงรู้สึกว่า นิทานนี้มันน่าจะจบเอาง่ายๆงี้แล้วมั้ง ใจเย็นครับ. ผมคือ Punix คนนั้นนั่นแหละ. ผมกำลังนั่งเอนหลังพิมพ์ข้อความให้คุณฟังอยู่นี้เพื่อจะบอกว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น ที่คนไทยคนนึงที่เกือบยอมจำนนให้กับกระแสของโลกไปแล้ว ได้ลุกขึ้นวิ่งบนทางของตัวเองจริงๆสักที
ระหว่างที่รับงานวาดฟรีแลนซ์นั้น Punix สังเกตหลายอย่างในวงการวาดการ์ตูนของไทยและเทศมากมาย
เชื่อไหม
สมัยนั้น การจะเขียนการ์ตูน 1 หน้า กับสำนักพิมพ์ไทย คุณจะได้ราคา 350 บาทต่อหน้า
แต่พบว่า ในเวลาเดียวกัน ถ้าไปลองวาดกับสตาร์ทอัพฝรั่ง ผมได้ทันที 45 USD ต่อหน้า (1300-1400บาท) มากกว่าประมาณ 4 เท่า
ปัจจุบัน ผมคงวิเคราะห์ได้ว่า สาเหตุมาจากหลายปัจจัย เช่น สภาพเศรษฐกิจ. เม็ดเงินที่หมุนในวงการ หรือแม้แต่ความป๊อบปูล่าร์ของสื่อประเภทการ์ตูน
แน่นอน ผมเห็นดังนั้นจึงตะลุยงานต่างชาติอย่างสุดกำลังถึงขั้นเคยรับงานทีเดียว 9 งานพร้อมกัน วาดไปเรื่อยๆกว่าจะหลับนอน ตีสามตีสี่ติดต่อกันทั้งอาทิตย์เลยก็มี
พวกเราโตๆกันแล้ว. พอจะมองออกใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม. ใช่ ป่วยหนักทันที. กินข้าวไม่ลงจนครอบครัวเตือน ทำให้ผมตาสว่าง. เลิกใช้วิธีการแบบนั้น
เมื่อทำงานด้านสถาปัตยกรรมเข้าสู่ปีที่ 5 ก็ถึงจุดอิ่มตัว แต่ผมขอเรียกว่า เหมือนภูเขาไฟที่สะสมแม็กม่าเยอะแล้ว มันก็เลยระเบิดออก. ผมลาออกจากงานที่มั่นคงนั้น ออกตะลุยฝันทันที. ในหัวของ Punix ตอนนั้นมีแต่คำว่าการ์ตูนๆๆๆ เท่านั้น. (ต่อ part2 เร็วๆนี้)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
