เรื่องสั้น:อายตนะ(อา ยะ ตะ นะ)
เขียดตะปาดน้อยสีเหลืองอ่อน
ตกใจมากเมื่อพบว่าตัวเองมีร่างกายสังขารที่เปลี่ยนแปลงไป จากที่จำได้รางๆว่าเมื่อก่อน
เคยเป็นคนเดินสองขา
แต่ทำไมมาบัดนี้ต้องกระโดดสี่ขาหากินแมลง
เป็นอาหาร แทนที่จะกินข้าวปลาเหมือนเมื่อก่อน
มันพยายามปรับสายตาให้ชินกับความมืดแล้ว
มองฝ่าออกไปยังเบื้องหน้าในคืนเดือนมืดสนิด
ที่แสนเงียบสงบ
ความทรงจำที่เลือนลางเหลือติดตัวมีไม่มากพอ
ที่จะทำให้มันปะติดปะต่อเรื่องราวได้ครบถ้วน
ไม่รู้เลยว่าวมันเองเคยเป็นใคร มาจากไหน และไม่รู้เลยว่าจะต้องไปที่ใด มองไปทิศทางไหนก็มีแต่
ความมืดมิด
มีเพียงสัญชาตญาณป่าที่ติดตัวมาคอยสั่งการให้มัน
ต้องทำโน่นนี่เพื่อความอยู่รอดเท่านั้น
"แดงอย่าไปเลยนะลูกแม่เป็นห่วง" บัวผันร้องบอกลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
ตั้งแต่พี่บัวลอยจากเธอไปในสนามรบครั้งนั้น
เธอก็กลายเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวครองโสดมา
จนลูกชายตัวน้อยเติบใหญ่เข้าสู่วัยหนุ่มอายุย่างเข้าปีที่สิบเจ็ด
"ได้ไงแม่ ผมนัดไอ้ป๊อดไว้แล้ว"ยังไม่ทันที่บัวผัน
จะได้เอ่ยคำใดออกมา ไอ้แดงเด็กแว้นประจำซอย
ก็บิดรถมอเตอร์ไซด์คันโปรดออกไปด้วยเร่งรีบ
ไม่สนใจคำทัดทานของผู้เป็นมารดา
โครม!ๆ
"เอ๊ง ๆ ๆ ๆ"เสียงไอ้ด่างสุนัขคนข้างบ้าน
ร้องครวญครางอย่างเจ็บปวดน่าเวทนาก่อนสิ้นใจตาย เพราะโดนรถชนเข้าอย่างจัง
"ได้แดงลูกแม่"บัวผันร้องออกมาอย่างตกใจ
แล้วรีบวิ่งออกไปดูหน้าบ้าน
เห็นรถมอเตอร์ไซด์ของลูกชายสุดรักล้มลงอยู่ตรงเสาไฟฟ้า ห่างออกไปไม่ไกลจากหน้าบ้าน
ส่วนลูกชายของเธอนอนจมกองเลือดอยู่อีกทาง ทำให้หัวอกผู้เป็นแม่แทบแหลกสลาย
ก่อนหน้านั้น 1 วัน
ขณะที่ไอ้แดงกำลังเช็ดทำความสะอาดรถมอเตอร์
ไซด์คันโปรด พลันสายตาก็มองไปเห็นเขียดตะปาด
น้อยสีเหลืองอ่อนนอนหลับตาพริ้มเกาะอยู่ตรง
บังโคลนล้อหน้า
เขาจึงเอาพยายามใช้ไม้เขี่ยหวังจะให้มันกระโดดหนีไป แต่มันก็ดื้อพอที่จะไม่ยอมหนีไปไหนง่ายๆ
"อยากอยู่ก็อยู่ไป ไม่อยากยุ่งกะแกแล้ว"
เช้าวันเกิดเหตุเจ้าเขียดตะปาดตัวน้อยบังเอิญ
กระโดดมาเกาะที่หน้าของไอ้แดง
ด้วยความตกใจไอ้แดงใช้มือปัดออกไปอย่างแรงจึงไม่ทันระวังว่ามีหมาน้อยวิ่งตัดเหน้ารถในระยะกระ
ชั้นชิด ทำให้ไอ้แดงเบรครถไม่ทันจึงชนไอ้ด่าง
เข้าอย่างจัง
งูเขียวตัวหนึ่งที่อาศัยอยู่บริเวณนั้นเลื้อยผ่านมาแลบลิ้น ชูคอ มองดูเจ้าเขียดตะปาดน้อยแล้วจ้องมองอย่างหิวกระหาย
ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดที่ติดตัวมาแต่เกิด
เจ้าเขียดตะปาดน้อยรู้ตัวเลยว่าภัยกำลังจะมาถึงจึงกระโดดหนีหายไปในความมืด
"แปลกจังร้อยวันพันปีบ้านเราไม่เคยมีงูเขียวมา
เพ่นพ่าน"
เสียงบัวผันบ่นอุบอิบขณะที่ใช้ไม้ไล่งูเขียวให้หนีไปไกลๆ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูเข้าบ้าน...
กัมมุนา วัตตติ โลโก
สัตว์โลกทั้งหลายย่อมเป็นไปตามกรรม
ผมยืมชื่อตัวละครมาจากเพลง'บัวผัน'
ของวงคาราบาว
😊
อายตนะแปลว่าที่เชื่อมต่อ ที่ติดต่อ
หมายความว่าเป็นสิ่งที่ใช้เป็นสื่อสำหรับติดต่อกัน
ทำให้เกิดความรู้สึกขึ้น
แบ่งออกเป็น 2 อย่างคือ
1.อายตนะภายในคือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ
2.อายตนะภายนอกคือ รูป เสียง กลิ่น รส
โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์
ผมเคยฟังพระอาจารย์หลายท่านเคยเทศนาว่า
คนเราก่อนที่ดวงจิตจะออกจากร่าง
หากคิดถึงสิ่งใดเป็นอันดับแรกบวกกับแรงกรรมที่ทำมา จะทำให้ได้ภพภูมิใหม่ได้รูปร่างสังขารใหม่ในสิ่งที่จิตปฏิพัทธ์
ดังนั้น ท่ามกลางสถานการณ์ที่เรากำลังเผชิญความ
เป็นความตายอยู่ทุกวินาทีเช่นนี้ ผมจึงอยากจะขอส่งกำลังใจไปถึงมิตรรักนักอ่านทุกท่าน
เพื่อเตรียมพร้อมที่จะเผชิญกับทุกสรรพสิ่งที่จะเข้ามาในชีวิต ให้ตระหนักแต่ไม่อยากให้ถึงกับ
ตระหนกกับข่าวสารร้ายๆ ที่พรั่งพรู
เพราะพระพุทธองค์นั้นเคยตรัสสอนเหล่าสาวกให้
ระลึกถึงความตายอยู่เสมอ หรือที่เรียกว่า
มรณานุสสติ เพื่อให้บรรดาสาวกจักได้ไม่ประมาทในการใช้ชีวิต ไม่วิตกกังวลกับอนาคตมากจนเกินไป
หากโลกหลังความตายมีจริงดังท่านว่า จิตจะได้สงบง่าย อาจได้ไปสู่ภพภูมิที่ดีไม่ต้องเกิดเป็น
งูเขียว หรือเขียดตะปาด
หากผิดพลาดต้องขออภัย
มีความคิดเห็นเป็นประการใดเขียนมาเล่าให้ฟังบ้างนะครับ
"เพราะบทความดีดีเพียงแค่ไม่กี่ประโยค
อาจทำให้โลกต้องสะเทือน"
คารวะจากใจ"มหานที"
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
