31 ม.ค. 2020 เวลา 00:34 • ปรัชญา
ผมเคยไปอ่านหนังสือเกี่ยวกับคนไทยที่ไปลงทุนในเวียดนาม
หลายปีแล้วก่อนที่เวียดนามจะมีการลงทุน และส่งออก เพราะเป็นฐานผลิตสินค้าอย่างทุกวันนี้
ในหนังสือแกเขียนไว้ราว ๆ ว่า
ตอนที่จะลงทุนทำอะไรในประเทศไทย เคยไปคุยกับเบื้องบน และคำถามที่ได้กลับมาคือ
"ผมจะได้อะไรจากตรงนี้ ?"
คำถามแค่นี้แต่น่าคิดนะครับ ทำไมต้องผม... ทำไมเขาไม่มองว่าภาคเศรษฐกิจ หรือภาคอุตสาหกรรมในประเทศจะเป็นเช่นไรต่อไป
เขาไม่ได้สนใจประเทศหรอกนะ เขาสนใจแค่ว่าเขาจะได้อะไรเท่านั้นเอง
ตัดกลับมาที่บทสนทนาระหว่างเพื่อนผมที่ทุกวันนี้ได้ไปพบเจอประสบการณ์น่าสะพรึง
ที่เรียกได้ว่า "ถ้าไม่ปิดตาข้างนึงนี่น่าจะอยู่กันยาก"
มีการก่อสร้างงานนึงประจำจังหวัด งบประมาณที่ผู้รับเหมาได้มาคือ 10 ล้านบาท แต่เมื่อคุณเพื่อนไปเปิดดูเอกสารการเบิกงบมาสร้างนั้น
พบว่าได้งบส่วนกลางมา 60 ล้าน
แล้วอีก 50 ล้านไปไหน ???
และเมื่อถึงช่วงนึงที่ 10 ล้าน มันไม่พอ จึงต้องไปร้องขอเบิกงบเพิ่ม
สิ่งที่ได้ตอบกลับมา และแอคชั่น ของคนใหญ่คนโตคือ
เปิดรับบริจาค...
อ่าาาา ผมเคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน เมื่อหลาย 10 ปีก่อน มันทำให้ผมตัดสินใจหันหลังเข้างานด้านเอกชน ทั้งที่โอกาสในการรับรา... มีอยู่แล้ว
ทีวีราคา 15,000 แต่ให้ใส่ราคาไป เกือบ 50,000 ถามเหตุผลก็ไม่ได้ ถ้าถามมากไป สงสัยจะอยู่กันยาก
ย้อนไปเรื่องแรก เรื่องการลงทุนในเวียดนาม นักลุงทุนคนนั้นบอกไว้ว่า ตอนไปคุยกับรัฐบาลเวียดนามเรื่องการลงทุน
คุยกันไม่กี่ประโยค เขายินดีที่มีการลงทุน เพื่อขยับขยายประเทศของเขา
แล้วจบลงตรงนั้น ไม่มีค่าน้ำชา ค่านั้นนี่ สารพัด
บ้านนี้เมืองนี้คนดีอยู่ไม่ได้หรอก
โฆษณา