4 ก.พ. 2020 เวลา 12:44 • ปรัชญา
"คุณรู้ไหมว่าผมชอบคุณมากขนาดไหน"
มากพอที่จะอยู่ดูแลคุณไปในทุกๆปี ปีใหม่ ลอยกระทง สงกรานต์
คริสมาสต์ ทุกๆเทศกาลไปเลย
คุณเครียด ผมก็จะเป็นคนที่ทำให้คุณยิ้มออกมา
คุณเหนื่อย ผมจะให้กอดอบอุ่นแก่คุณ
คุณท้อ ผมจะเป็นกำลังใจตัวโตๆให้คุณ
คุณเจ็บ ผมก็จะเจ็บไปกับคุณ
การอยู่ไกลกันมันโคตรทรมานเลยรู้ไหม ตอนคุณบอกคิดถึง ผมก็กอดคุณไม่ได้ ตอนคุณบอกฝันดี โคตรอยากจูบหน้าผากคุณมากๆเลย แต่ก็ทำไม่ได้
เราห่างกันมาก ทั้งระยะทาง และความที่แตกต่างกัน
ผมมีเวลาตลอด ในขณะที่คุณแทบจะไม่ว่างเลย คุณพยายามเจียดเวลามาหาผมสุดๆ ห้านาทีคุณก็เอา
คุณชอบรีบมาหาผม ในขณะที่งานคุณยังไม่เสร็จเลย ผมชอบบอกคุณเสมอๆว่า ให้ทำงานให้เสร็จก่อน แล้วเราค่อยมาคุยกันนะ
คุณเลยรีบทำงานให้เสร็จ แต่โถ่ งานคุณเยอะมาก กว่าจะเสร็จก็เที่ยงคืน ผมชอบหลับไปก่อนเสมอเลย
ทำให้เราไม่ได้คุยกัน
น่าแปลก ที่ผมก็ไม่หาคนใหม่สักที บ่นกับตัวเองเสมอว่าเหงา ไม่ชอบเลย ทำไมห่างกันแบบนี้ คำตอบคือผมทิ้งคุณไม่ลง ไม่ลงจริงๆ
เพียงเพราะ ผมชอบคุณมาก มากพอที่ผมไปไหนจากคุณไม่รอด
ผมยกให้คุณเป็นดวงจันทร์ จันทร์ครึ่งเสี้ยวที่ผมชอบมองมากเป็นพิเศษ ทั้งตอนนั่งอ่านหนังสือ หรือนั่งโง่ๆเฉยๆ
และคุณเป็นดวงจันทร์ ผมจะเป็นดาว
เพราะดวงจันทร์โผล่มาตอนกลางคืน คุณก็ชอบโผล่มาตอนกลางคืนเสมอๆ
แล้วผมจะเป็นดาว เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะดวงดาวอยู่คู่กับดวงจันทร์ไง :-)
โฆษณา