หลังจากมีโอกาสได้คุยกับคนมากมายโดยเฉพาะต้องนั่งคุยกับคนผิดหวังทำให้พอจะสรุปได้ว่าถึงแต่ละสถานการณ์ที่คนเหล่านั้นเจอมาต่างกันแต่สิ่งที่เหมือนกันคือความคิดและความรู้สึกแทบจะเหมือนกันในทุกกรณี
จริงๆแล้วคนเราแทบจะไม่เคยประเมินตัวเองเลยด้วยซ้ำ ว่าเรามีความสามารถแค่ไหนกับสิ่งที่เราต้องการ
ทางออกที่ง่ายที่สุดคือระบายอารมณ์ว่าเรานี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ หรือไม่ก็โทษปัจจัยภายนอก เช่น คนอื่นเก่งกว่า พอนึกแบบนั้นแล้วก็เข้าจุดซึมเศร้าและมองไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง จิตใจห่อเหี่ยว
ไม่ย้อนมามองเหตุผลว่าเราขาดอะไรไป ถ้าใครได้คุยกับผมบ่อยๆจะได้ยินประโยคนี้บ่อยๆว่า จริงๆความผิดพลาดก็มีข้อดี บางทีดีซะยิ่งกว่าข้อเสียอีก เพราะข้อผิดพลาดมักยอมบอกเราเสมอว่าเรายังไม่รู้อะไรหรือยังขาดอะไรที่ควรรู้ ซึ่งถ้าไม่ผิดพลาดจะไม่มีวันได้รู้มันเลย เท่าที่คุยมากับหลายๆคนไม่ว่าจะคนไทยต่างชาติ หลากหลายอาชีพ ทางเลือกแรกที่คนเหล่านั้นทำตอนผิดพลาดคือใจฝ่อ ด้วยความจริงใจ ผมเองก็เคยผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาและเข้าใจดีว่าเป็นเรื่องปกติเพราะอารมณ์เหล่านี้เป็นของง่ายมากที่จะคิดถึงมันตอนผิดหวัง แต่หลังจากได้อ่านถึงตรงนี้อยากให้ลองฉุกคิดว่า ทำไมเราไม่ถามตัวเองล่ะว่าเราขาดอะไรทำให้เราคว้าสิ่งที่เราหวังไว้ไม่ได้ แล้วถามลงไปต่อว่าแล้วเราจะต้องการมันทำ มันมีผลยังไงกับเรา ซึ่งถ้าตอบตัวเองได้ชัดเจนแล้วแปลว่าคุณมีเหตุผลพอที่จะคว้ามันต่อไป
เลิกโทษสิ่งอื่น
จริงๆมันก็มีเหตุผลมากมายที่จะหามาซัพพอร์ตว่าทำไมจึงทำไม่ได้ แต่มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ ถ้ามันทำให้รู้สึกว่าเราลดความพยายามลงทั้งๆที่เรายังต้องการที่จะสำเร็จ ก่อนอื่นถามตัวเองลงไปชัดๆว่าเป้าหมายนั้นคืออะไรและทำไมต้องทำ อย่าหาข้ออ้างมาปกป้องตัวเอง เมื่อมีทางเลือกมากมายสมองมักปกป้องร่างกายจากการคิดถึงภาระที่หนักกว่าเสมอ
คนเราจึงมักจมดิ่งกับความเสียใจแทนที่จะค้นหาปัจจัยที่ทำให้ผิดพลาด
การทำสิ่งใดด้วยความตั้งใจไม่ได้การันตีว่าจะต้องสำเร็จเสมอไป ผิดพลาดร้อยครั้งก็ไม่ได้แปลว่าครั้งที่ร้อยหนึ่งจะประสบความสำเร็จ ถ้าในทุกครั้งที่ผิดพลาด เราไม่เคยได้ตรวจสอบและเรียนรู้อะไรจากมันเลย เก็บข้อมูลนั้นไว้แล้วใช้ความผิดพลาดเหล่านั้นมาประเมินความสามารถของตัวเอง ตัวเราเองเท่านั้นรู้ดีที่สุด
จากประสบการณ์พอลองไล่ย้อนไปดูว่าทำไมทำเรื่องนี้ผิดพลาดบ่อยมากพอได้มาย้อนดูไล่เรียงจริงๆ เกิด อ๋อ ขึ้นมาเลย ที่พลาดมาหลายครั้งมันก็เพราะเรื่องไม่กี่เรื่องที่ทำซ้ำๆ แต่เข้าข้างตัวเองจนไม่ได้มองเห็นจุดนั้น พอปรับแก้ ก็ยังคงไม่สำเร็จถึงที่สุด แต่ก็รู้สึกว่า process ก้าวหน้าขึ้นไปจากเดิม จนสุดท้ายวิธีที่จะผิดพลาดของเรื่องก็ไม่เหลือ
และอีกเรื่องที่มักจะย้ำก่อนจบบทสนทนาคือ
จะทำอะไรถามตัวเองก่อนว่าทำไปทำไม จุดประสงค์ของการทำนั้นคืออะไร ถ้ามันมีเหตุผลมากพอ
คุณแทบจะไม่กลัวความผิดหวังเลย
ขอย้ำอีกทีว่า
การผิดหวังมาหลายครั้งไม่ได้การันตีครั้งหน้าจะสำเร็จถ้าไม่ค้นหาว่าอะไรที่ทำให้เราผิดพลาดแล้วปรับแก้ไขมัน
ไม่ว่าเราจะคิดกับตัวเองยังไง สำเร็จหรือผิดพลาด เราจะเป็นแบบที่เราคิด
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
