14 ก.พ. 2020 เวลา 15:11
สวัสดี ดากานดา
แกคงแปลกใจว่าฉันมาโผล่ที่นี่ได้อย่างไร เสียดายพื้นที่บนโปสการ์ดมันสั้นเกินอธิบาย
ฉันอยู่ยุโรปมา2สัปดาห์ จนเริ่มเข้าใจว่าทำไมแกหงุดหงิดง่ายเวลาอยู่เมืองไทย
คนที่นี่เขามรรยาทดีกว่าบ้านเราอย่างที่แกว่าไว้จริงๆ กลัวกว่ากลับไทยฉันจะไม่แข็งแกร่งบนท้องถนนเหมือนเดิม
ทุ่งหญ้าสีเขียวเต็มไปด้วยดอกไม้สีม่วงที่แกชอบ ฉันนึกถึงตอนที่เราเดินเล่นในสวน
ภาพแกกำลังจับจิ๋ม ดมหำของต้นไม้ลอยมา ฉันคิดถึงรอยยิ้มและตีนกาคู่นั้น
ทุกเส้นทางเราไปด้วยกัน ฉันเดินตามทางที่แกเคยเดิน คลาดเคลือนแค่ช่วงเวลา
คืนไหนฝันถึงแก ความคิดถึงเพิ่มเป็นอนันต์ ฉันต้องส่องเฟซจนเผลอกอดมือถือ
ฉันพยายามลดความคิดถึงด้วยสาวลิทัวเนีย โคลอมเบีย ฝรั่งเศสแล้ว แต่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
ไม่รู้ว่าวงโคจรเราจะทับกันอีกเมื่อไร ไม่เจอกัน2ปีคงแก่ขึ้นมาก
อยากมีแกมานั่งตรงนี้
ความสุขของการคิดถึงคือเราเป็นคนออกแบบ ซึ่งความจริงไม่เป็นแบบนี้หรอก
ฉันมีความสุขมากที่ได้คิดถึง แกเป็นส่วนหนึ่งของความสุขนั้น และฉันยังเหมือนเดิม
ถึงเราจะไม่ได้เป็นแฟน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราห้ามมีอะไรกันนะ
ไข่ย่น
โฆษณา