15 ก.พ. 2020 เวลา 02:29 • ปรัชญา
::::โกรธอะไร???::::
ก่อน fear คือ shame ก่อน shame คือ the truth we hide เท่ากับ illusion ภาพลวงของตัวเอง
หากเรารู้สึกว่าเราอ่อนแอ เรามักจะทำตัวกร่าง รุนแรง กลบเกลื่อน เพื่อให้ตัวเองเชื่อว่าตัวเองเข้มแข็ง ถ้าหากเราไม่ได้รับการยอมรับจนฝังใจ เรามักจะหาพวกตามที่ต่างๆอย่างในโลกออนไลน์ เพื่อให้มีคนเออ ออตบมือ และเราเริ่มเชื่อว่าเราเจ๋ง
Anger มาจาก...การกลัวความจริง...กลัวภาพที่ตัวเองสร้างไว้ปกป้องตัวเองหายไป กลัวคนเจอความจริงหรือด้านที่เราไม่ชอบ และเรามักจะซ่อนด้วยอารมณ์ต่างๆหลายชั้นจนเราก็หาชั้นแรกไม่เจอ
#โกรธมาอัตโนมัติเลย...รู้สึกเจ็บแต่ส่วนใหญ่จะไปไม่ถึงว่าเจ็บอะไร...เช่นโกรธที่ไม่ได้รับการรับฟัง อาจจะมีปมเรื่องไม่ได้รับการยอมรับ พออะไรมาจี้...เราไม่ได้แก้ความเจ็บมันจะฝังใจ ในเรื่องเดียวกันการแสดงความคิดเห็นและถกเถียงในคนที่ไม่มีปมในใจ...จะเป็นการสนทนาแลกเปลี่ยนแค่นั้น
If you have a quick temper, if you shout, if you slam doors, your problem may not actually be your anger. The real emotion that may be hurting you is what's lurking behind your anger: shame. For many of us, anger is a cover for shame.
ถ้าหากของขึ้น...อยากด่าอยากตะโกน ปิดประตูกระแทก
ปัญหาไม่ใช่ความโกรธ
ปัญหาคือ ... ความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่
ความอับอาย
โกรธซ่อนสิ่งที่เราไม่อยากเจอ
However, despite volumes of data, most of them have missed the key element in the relationship between the two emotional states: anger almost always masks fear (or some sort of “weaker,” more vulnerable emotion, such as anxiety, shame, guilt, helplessness, or grief).
โกรธ คือ...การปกป้องตัวเอง คือความอ่อนแอ
คนโกรธง่าย.
ใจบอบบาง
อาจจะมาจาก
ความกังวล(รับมือสถานการณ์) อาย รู้สึกผิด ทำอะไรไม่ได้ เสียใจ(อย่างมีคนเสียชีวิตก็โทษคนรอบๆตัว)
Yoda: "Careful you must be when sensing the future, Anakin! The fear of loss is a path to the Dark Side."
โยดาบอกไว้ว่า...จงระวัง ความกลัวการสูญเสียจะพาไปสู่เส้นทางสายมืดหม่น
โฆษณา