หยุด... เพื่อไปต่อ
ก่อนหน้านี้ ผมสามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าตัวเองเป็น "นักกีฬาหมากล้อม" และ "ครูสอนหมากล้อม" ได้อย่างไม่อายใคร
แต่เมื่อระยะเวลาผ่านไป นานวันเข้า ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองเหมาะกับคำเรียกนั้นหรือเปล่า
เอาจริงๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมถามตัวเองเกี่ยวกับเรื่องนี้ หมากล้อมนั้นสนุก และเป็นครึ่งชีวิตของผมเลยก็ว่าได้ เล่นมานานมาก สิบกว่าปีเห็นจะได้
ผมมีความสุขทุกครั้งที่เล่นหมากล้อม การได้หยิบเม็ดหมากวางลงไปบนกระดานนั้นให้ความรู้สึกดีเสมอ แต่บางครั้งหมากล้อมก็ทำให้เราทุกข์และพาลไม่อยากจะหยิบจับเลยแม้แต่น้อย
ผมจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองได้ "เอาจริง" กับการเล่นและแข่งหมากล้อมนานขนาดไหน อยู่ๆ ความทะเยอทะยาน อยากขึ้นไปในระดับสูง เป็นแชมป์ หรือแม้กระทั่งมีนักเรียนมาเรียนด้วยเยอะๆ อยู่ๆ มันก็หายไป
ทุกวันนี้กลายเป็นว่าเล่นหมากล้อมไปอย่างนั้น สอนไปอย่างนั้น เขียนเรื่องหมากล้อมไปอย่าง ทำไปแบบที่เราหลอกตัวเองให้อิน แต่จริงๆ เราหมดแพสชั่นและไม่อินกับหมากล้อมมานานแล้ว
ไม่นานมานี้ ผมตัดใจสินขอหยุดเขียนบทความหมากล้อม เพื่อทบทวนและรีเฟรชตัวเอง (เมื่อก่อนถ้าให้เขียนเรื่องหมากล้อมนี่คิดได้เป็นสิบๆ หัวข้อ เดี๋ยวนี้ให้เขียนสักเรื่องก็เป็นเรื่องยากมากเหลือเกิน) และในอนาคตก็คิดว่าจะหยุดสอนด้วยเช่นกัน
ผมรู้สึกว่าเราควรพักจากหมากล้อมสักพัก ไม่เล่น ไม่สอน ไม่เขียน ไม่คิดถึงมันเลย ทิ้งระยะห่างเพื่อคุยกับตัวเองจริงๆ จังๆ ว่าเรายังอยากจะไปต่อในเส้นทางสายนี้ดีหรือไม่
มันเป็นคำถามที่สำคัญมากๆ เพราะถ้าหากเรายังทู่ซี้ทำต่อไป แน่นอนมันดีต่อรายได้ของผม แต่ในแง่ของผู้รับ ไม่ว่าจะเป็นคนอ่าน หรือนักเรียน คงได้ความอินจอมปลอม ที่ผมผลิตออกมาเพียงเพื่อการหารายได้เลี้ยงปากเลี้ยงท้องไปวันๆ บางทีก็ไม่ค่อยแฟร์เท่าไหร่
เขียนมาถึงตรงนี้แค่อยากสื่อสารว่า บางทีถ้าเราทำอะไรมาอย่างต่อเนื่องยาวนาน มันย่อมมีวันที่รู้สึกตัน สับสน ชนกำแพง ผมว่าการถอยห่างจากสิ่งเหล่านั้นบ้าง (พักให้ได้แม้กระทั่งเวลาฝันยิ่งดี) บางทีเราอาจจะเจอคำตอบที่เหมาะที่ควรก็เป็นได้
ทุกอย่างเกือบจะดี และจบอย่างสวยงามแล้วแหละ...
ถ้าไม่ติดว่าวันอาทิตย์นี้มีแข่งคัดเลือกตัวแทนไปแข่งที่ญี่ปุ่น!
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
