จดหมายสั่งเสียของคุณหมอหลี่หวุนเลี่ยง [李文亮医生] จักษุแพทย์ผู้เป่านกหวีดบอกเรื่องไวรัสโคโรนา หรือ COVID-19 ที่อู่ฮั่น
อ่านแล้วน้ำตาซึม ...
ผมคิดว่าผมจะหายป่วย เสียดาย ทำให้พวกเราผิดหวังแล้ว
ในวาระสุดท้ายของชีวิตนี้ ผมมีสิ่งที่อยากพูดมากเหลือเกิน อยากพูดให้ลูกเมียพ่อแม่ญาติมิตรเพื่อนร่วมงานฟัง อยากพูดให้ทุกคนที่รู้จักและไม่รู้จักฟัง จริงๆ นะ ไม่เคยมีห้วงยามใดที่ผมรู้สึกว่าชีวิตคนคนหนึ่งนี้ช่างล้ำค่า แต่ก็แสนจะเปราะบาง ผมอาลัยเหลือเกินในความสุขความหอมหวานของทุกฉากที่ผ่านมาในชีวิต หรือแม้แต่ความสูญเสียความเจ็บปวดและความแค้นเคืองทุกครั้ง
มีชีวิต ดีกว่าอะไรทั้งสิ้น ทว่าบัดนี้ มันจะตามผมไปสู่สวรรค์ แต่ผมไม่ยินดี แม้จะได้ไปสวรรค์ ผมก็อยากอยู่ในโลกมนุษย์
เจย๋ที่รัก ... ลาก่อนชั่วนิรันดร์! เธอคงไม่ได้พบฉันครั้งสุดท้าย อย่าร้องไห้ ฉันจะจดจำหน้ายิ้มแย้มของเธอตลอดไป ต่อจากนี้ ไม่ว่าลมฝน เธอจะเดินอย่างยากลำบากไปตามลำพัง เพียงไม่รู้ว่า เมื่อเธอป่วย ไม่มีฉันอยู่ข้างกาย ใครจะดูแลเธอ ฝนตก ขึ้นรถประจำทางไม่ได้ ใครจะรับเธอกลับบ้าน เลี้ยงลูกเหนื่อย ใครช่วยผลัดเปลี่ยน ยังอีก เธอมีครรภ์ เดินเหินลำบาก ใครคอยดูแล ... พอคิดถึงเรื่องเหล่านี้ ฉันยิ่งปวดร้าว! ฉันคิดว่า หรือสวรรค์ต้องการชีวิตฉันเพื่อแลกกับความปลอดภัยเป็นสุขชั่วชีวิตของพวกเธอแม่ลูก หากเป็นเช่นนี้ ฉันก็สบายใจ คอยฤดูใบไม้ผลิมา ลูกคลอด อย่าลืมบอกฉันสักคำในฝัน เธอตั้งชื่อลูกเอง อย่าให้ไม่น่าฟังเกินไปก็ใช้ได้
ลูกพ่อ ... เมื่อลูกรู้ข่าวพ่อจากไป ลูกต้องอดทนเยี่ยงลูกผู้ชาย อย่าร้องไห้! พ่อไม่อยู่แล้ว ลูกเป็นลูกผู้ชายตัวน้อยในบ้าน ต้องดูแลแม่ ปู่ ย่า เหมือนที่พ่อทำ ต่อไปดูแลน้องชาย ลูกอยากให้พ่อพาไปเที่ยวไห่หนันตอนตรุษจีน ขอโทษด้วยลูก พ่อต้องผิดสัญญาแล้ว! แต่ไม่เป็นไร ไว้ผ่านระยะผิดปกติช่วงนี้ไป ปู่ย่ากับแม่จะพาลูกไปเที่ยวชมทิวทัศน์สวยงามทั่วประเทศ ลูกเคยพนันกับพ่อว่า ต่อไปจะหล่อกว่าสูงกว่าเก่งกว่าพ่อ นั่นเป็นเรื่องแน่นอน! พ่อยอมแพ้ ลูกพ่อ ลูก 5 ขวบแล้ว ลูกต้องเชื่อฟังแม่ เป็นเด็กดีที่รู้เรื่อง กล้าหาญ ซื่อสัตย์ รักเรียน ใจดี เที่ยงตรง พ่อภูมิใจในตัวลูก ลูกพ่อ ลูกก็ต้องภูมิใจในตัวพ่อด้วยแน่นอน เพราะพ่อก็กล้าหาญมากซื่อตรงมาก วันหนึ่งข้างหน้า ลูกจะเข้าใจ
พ่อ แม่ ... ลูกไม่กตัญญู ไม่สามารถเฝ้าดูแลข้างเตียงอีกแล้ว บุญคุณที่เลี้ยงดู คงต้องตอบแทนชาติหน้า! ยกโทษให้ลูกด้วยที่ไปโดยไม่ลา ภัยธรรมชาติภัยมนุษย์ ไม่มีสิ่งใดแน่นอน ชีวิตที่เหลือ พ่อแม่อาจเป็นทุกข์ทรมานจากการคิดถึงลูก ลูกไม่อยากให้พ่อแม่เป็นเช่นนี้ ลูกอยากให้พ่อแม่สบายใจ ลูกไม่อยู่แล้ว พ่อแม่ยังมีหลานมีสะใภ้อยู่นะ เห็นพวกเขา ก็เหมือนเห็นลูก พ่อ แม่ รู้ว่าพ่อแม่หายดีแล้ว ลูกดีใจมาก อย่าเสียใจ ให้ลูกไปอย่างไร้กังวล
เพื่อนๆ ทุกคน ... ผมเสียดายหมื่นเสียดาย ผมคิดว่าตัวเองยังหนุ่ม จะต้องผ่านเคราะห์กรรมครั้งนี้ไปได้ เดิมคิดว่าเมื่อหายป่วย จะอาสาสมัครไปรบกับเชื้อโรคร้ายที่แนวหน้า ใครจะรู้ เพียงสะเพร่านิดเดียว หมิ่นศัตรูมากเกินไปจนแพ้ยับ
ถ้าไม่มีโรคระบาดครั้งนี้ ถ้าพวกเราสามารถรอดจากเคราะห์ครั้งนี้ ผมต้องชวนพวกคุณไปหากินของอร่อยให้ทั่ว ลิ้มรสลูกเชอร์รี่ชั่งละ 158 หยวนที่เสียดายเงินไม่เคยยอมซื้อนั่น ชวนพวกคุณไปดูคอนเสิร์ต ...
แต่ว่า 'ถ้า' ก็ยังเป็น 'ถ้า' ไปตลอดกาล ผมไม่เคยเสียใจที่เป็นหนึ่งในแปดที่ "ปล่อยข่าวลือ" และก็ไม่เคยรู้สึกว่าการทำเช่นนั้นยิ่งใหญ่ นั่นคือปฏิกิริยาโดยสัญชาตญาณของคนธรรมดาคนหนึ่งเมื่อเจอสิ่งที่จะกลายเป็นหายนะ ผมไม่ใช่วีรบุรุษ ผมเป็นเพียงจักษุแพทย์ธรรมดาคนหนึ่ง ผมไม่คิดจะไปสืบสาวว่าใครถูกใครผิด และขอให้พวกคุณก็ไม่ต้องไปสืบสาวเอาเรื่อง การณ์มาถึงเพียงนี้ ถูกผิดไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกแล้ว ความจริงกับความเท็จก็ไม่สำคัญ ที่สำคัญที่สุดสำหรับเราคือ สามัคคีเป็นหนึ่งเดียวร่วมกันพิชิตภัยร้ายตรงหน้า
เวลานี้ ไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าชะตากรรมของชนชาติหนึ่ง ถูกผิดเกียรติยศอัปยศของบุคคลนั้น ผมทิ้งไปนานแล้ว
ผมเชื่อในบ้านเมืองของเรา และขอให้พวกเราเชื่อด้วย ศรัทธาอยู่ บ้านเมืองก็อยู่ บ้านเมืองอยู่ เราก็อยู่ ไม่มีฤดูหนาวใดไม่ผ่านพ้น ไม่มีฤดูใบไม้ผลิใดไม่มาถึง ผมเชื่อว่า บ้านเมืองจะคืนอู่ฮั่นให้พวกคุณ และคืนพวกคุณให้อู่ฮั่น
ลาแล้ว ญาติมิตรของผม ลาแล้ว โรงพยาบาลของผม ลาแล้ว ปิตุภูมิของผม 35 ปีผ่านไปไร้ประโยชน์ ช่างสั้นแต่ก็แสนยาว ชีวิตนี้แม้เสียใจเสียดาย แต่โลกมนุษย์มีค่าควรอยู่ ผมอาลัยนักแล้ว
คอยให้อู่ฮั่นผ่านด่านนี้ไป คอยให้ดอกซากุระที่มหาวิทยาลัยอู่ฮั่นบานสะพรั่ง คอยให้ท้องถนนของอู่ฮั่นคนคลาคล่ำ อย่าลืมส่งข่าวบอกผมบนฟ้าด้วย ผมอยู่กับพวกคุณตลอดไป! ..
... จดหมายอำลาก่อนเสียชีวิต โดยคุณหมอหลี่หวุนเลี่ยง
... แปล : วิภาดา กิตติโกวิท #MADMANBOOKS
... ภาพ : คุณหมอหลี่ อ่านชื่อผู้เขียนภาพไม่ออก แต่ข้อความคือ "คนเป่านกหวีดผู้ต่ำต้อยแต่ยิ่งใหญ่"
李文亮医生的临终遗言，看完哭了...
我以为我会好起来，可惜，让大家失望了。
在生命弥留的那一刻，我有好多话想说，想说给我的妻儿父母亲朋好友领导同事，想说给我认识的和不认识的每一个人。真的，从没有一刻，我觉得一个人的生命如此宝贵又如此脆弱，我无限眷恋生前的每一幕欢乐甜蜜和幸福，甚至每一次失落痛苦和仇恨。活着，比什么都好。可现在，它们即将随我奔赴天堂，可我不愿，即使去往天堂，我也宁愿苟活在人间。
亲爱的洁，永别了！你可能见不上我最后一面。别哭，我想永远记着你的笑脸。 往后余生，无论风雨，只有你一人艰难前行。只是，不知道，你生病的时候我不在身边，谁来照顾你；下雨天，公交挤不上，谁来接你回家；带孩子累了，谁来替换你。还有，你怀有身孕，行动不便，谁来为你鞍前马后……一想到这些，我就愈加心痛不舍！我在想，是否上天想以我之命换取你们母子的一生平安喜乐，倘若这样，我便心安。等春暖花开，孩子出生，记得梦里告知我一声，名字你取，别太难听就行。
儿子，等你知道爸爸离开的消息时，一定要像个男子汉一样挺住别哭！爸爸不在了，你就是家里的小男子汉，要想爸爸一样照顾妈妈爷爷奶奶，将来照顾你的弟弟。你要爸爸春节陪你去海南，对不起，爸爸要失言了！不过没关系，等过了这段非常时期，爷爷奶奶还有妈妈会带你去饱览祖国各地秀丽山川。你曾跟爸爸打赌说将来一定长得比我帅比我高比我聪明，那是一定的！爸爸认输。儿子，你已经五岁了，你一定要听妈妈的话，做一个懂事勇敢诚实好学善良正义的好孩子。爸爸以你为傲。儿子，你肯定也为爸爸自豪，因为爸爸也很勇敢很诚实，将来有一天，你会懂的。
爸、妈，儿子不孝，不能再侍奉于床前，养育之恩来世再报！请原谅孩儿的不辞之别。天灾人祸，起落无常。或许余生，您二老会忍受白发人送黑发人的痛苦折磨和锥心思念，儿子不想你们这样，我要你们开开心心的，我不在了，您二老还有孙子儿媳啊，看到他们，就等于看到了我。爸、妈，得知你们痊愈，我很高兴，别难受，让孩儿了无牵挂地离开。
我的朋友们，我有一万个不舍。我以为我年轻，会扛过这一劫。我本来还打算病愈之后，报名上一线大战疫魔呢，谁知，一不小心，轻敌了。
如果，没有这次瘟疫，或者如果我们都劫后余生，我一定要拉着你们去吃尽天下美食，尝尝一直舍不得买的158元一斤的车厘子，请你们听肖战的演唱会……
只是，如果永远是如果。我从不后悔成为“八谣”之一，也从没觉得为此有多么伟大，那是一个平凡之人在遇到可能成为灾难的恐慌面前的本能反应。我不是英雄，我只是一个平凡的眼科医生。我不想去追究孰对孰错，也请你们不要再去追究。事已至此，对错已经不重要，真相与谎言也不重要，我们最重要的事是团结一致共克时艰。现在，没有什么比一个民族的命运更重要，个人的是非荣辱，我早已置之度外。。
我相信我们的国家，也请你们相信，信仰在，国家就在，国家在，我们就在。没有一个冬天不会逾越，没有一个春天不会到来。我相信，国家会把武汉还给你们，会把你们还给武汉。
永别了！我的亲人们，永别了！我的医院，我的祖国。35载光阴虚度，何其短暂又何其漫长。此生虽憾，但人间值得，我无比留恋。
等武汉过了这一关，等武大的樱花开成绚烂，等武汉的街道人满为患，请记得告诉天上的我，我与你们永在！
- 李文亮医生
#ผู้เป่านกหวีดผู้ต้อยต่ำแต่มีหัวใจอันยิ่งใหญ่
อ้างอิง
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
