มังกรหยก ภาค ๑...ตอนที่ ๑๓
หมดธุระศพเหล็กไปแล้ว พอแก้ไขเจนนี่ให้ฟื้นขึ้น เธอก็ระล่ำระลักบอกทันที...เจนนี่เอาข่าวไปบอกท่านพ่อแล้วค่ะ แต่ท่านไม่เชื่อเจน หาว่าเจนไม่อยากแต่งงานกับตูสืออยู่แล้ว เลยปั้นเรื่องหลอก...ท่านพ่อออกเดินทางไปได้ครึ่งวันแล้ว มีแค่กองทหารเล็กๆติดตัวไป ฮือๆๆ พ่อต้องแย่แน่ๆเลย...
ก้วยเจ๋งบอกให้เจนนี่ไปขอร้องทหารของเตมูจิน ช่วยยกตามไปสมทบโดยด่วน...ตนเองแจ้นลงจากเขาก่อน พอเจอม้าแดงซึ่งตอนนี้เป็นอาชาคู่ขาไปแล้ว...ก็ควบเต็มสปีดมุ่งหน้าไปทางเผ่าฮวงฮา...
ระหว่างทางไปเจอทัพของฮวงฮา รวมพลกันอยู่ประมาณสามพันคน...ยิ่งชัดเลยว่าทัพนี้ต้องมุ่งหน้าไปล้อมเตมูจินแน่นอน...เลยยิ่งต้องทำเวลาสุดชีวิต
ในที่สุด ม้าแดงก็นำก้วยเจ๋งไปทันกองทหารของเตมูจิน ก็ได้เห็นสภาพ...โถ ข่านเตมูจินก็คิดแต่จะมาเกี่ยวดองเป็นญาติกัน เลยพาทหารติดมาด้วยกะหรอมกะแหรม...
ทีแรกที่ก้วยเจ๋งบอก เตมูจินก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง...แต่ไม่นาน กองทหารของฮวงฮา ภายใต้การนำของเซนกุน ก็ยกตามมาทัน...
จะคุยกันตอนนี้ก็ไม่ค่อยรู้เรื่องแล้ว เพราะคอนเซ็ปต์ไปคนละทาง...เซนกุนบอก ไปรวมกับกิมก๊กเถอะอย่าไปสู้เขาเลย...เตมูจินบอก พวกเรานี่แหละร่วมกันสู้กิมก๊กเถอะ สู้ได้แน่นอน...
เตมูจินพยายามหาเรื่องเถียงถ่วงเวลาไว้ เพราะรู้ว่าทหารของตนน้อยกว่ายิ่งกว่าสิบต่อหนึ่ง ถ้าโดนลุยจริงๆ มีหวังเละ...
...ไม่นาน ก้วยเจ๋งก็เหลือบเห็นทหารหนุ่มคนนึง นั่งหลังม้าอยู่ไม่ไกล...นั่นมันตูสือ ลูกชายเซนกุนนี่หว่า...
ตัดสินใจแบบสายฟ้าแลบโดยอาศัยวิชาฝีมือที่มีติดตัว ควบม้าแดงที่ไวกว่าม้าปกติเข้าหาตูสือ...ตูสือเองเป็นแต่วิชาสู้รบ วิทยายุทธน่ะไม่มีเหมือนก้วยเจ๋ง ก็เลยถูกจับกุมได้ในพริบตา...ก้วยเจ๋งลากตูสือกลับมาเป็นตัวประกัน...เตมูจินเอาดาบจ่อคอหอยไว ประกาศก้อง...”มึงบุกเข้ามา ไอ้นี่ตาย”...
กองทหารเล็กจ้อยของเตมูจิน ถูกล้อมไว้ด้วยกองทหารของเซนกุน...ที่ยังค้ำยันอยู่ได้ทั้งคืน เพราะมีตูสือเป็นตัวประกัน...
...แต่ถ้าเซนกุนตัดสินใจทิ้งลูกชาย แล้วสั่งทหารลุยแบบไม่สนตัวประกันล่ะก็...โอกาสเตมูจินจะรอด มีน้อยเหลือเกิน... ก้วยเจ๋งเสนอให้เตมูจินขี่ม้าแดงเอาตัวรอด ตนเองจะถ่วงเวลาไว้ให้...ท่านข่านลูบหัวก้วยเจ๋งด้วยความขอบคุณ...”ถ้าข้าเป็นคนรักตัวกลัวตายยังงั้น ข้าจะเป็นข่านของพวกเอ็งได้อยู่หรือ”...
แล้วเตมูจินก็ประกาศในห้วงเวลาวิกฤตนี้ว่า...ถ้าเรารอดกลับไปวันนี้ ก้วยเจ๋งคือบุตรบุญธรรมของข้า...
...ผ่านค่ำคืนอันยาวนานสู่รุ่งเช้า...ยังไม่มีวี่แววกองทหารหน้าไหนจะยกมาช่วยเลย...แล้วก็ยิ่งแย่ลงเมื่อ...งั้งเลี๊ยกพาจอมยุทธสี่คน บุกขึ้นเนินมาเป็นกำลังเสริม ช่วยกันรุมพวกเตมูจิน...
...ในกองทหารเล็กๆของเตมูจินตอนนี้...คนที่มีวิชาฝีมือติดตัว ก็มีแค่ก้วยเจ๋งคนเดียว ขุนพลอื่นๆก็ออกแนวบัญชาการรบ ขี่ม้า มวยปล้ำแค่นั้น...พอเจอจอมยุทธสี่คนนี้เข้า ขุนพลก็ทำอะไรไม่เป็น...เข้าวงไปสู้รบ เดี๋ยวก็ปลิว เดี๋ยวก็กระเด็นออกมา...ก็กลายเป็นว่า ก้วยเจ๋งเหมือนโดนรุมอยู่คนเดียว...
...ฝีมือก็ยังไม่ได้เก่งกาจอะไรนัก...แต่อาศัยว่าได้รับการปรับกำลังภายในจากสำนักมาตรฐาน ก้วยเจ๋งก็สู้แบบถวายหัวยื้อมาได้นานเหมือนกัน แต่ก็หัวร้างข้างแตกไปหลายแผล...
...ร่อแร่เต็มแก่แล้ว...แต่พระเอกของเราจะมาตายตอนนี้ได้ไง...หกมนุษย์ประหลาดยกมาช่วยพอดี คราวนี้ก็เลยสนุกเลยฮะ...
“กูคือเจ็ดประหลาดแห่งกังหนำ ถึงจะตายโหงไปคนแล้ว แต่ก็ยังเป็นเจ็ดประหลาดอยู่...มึงเป็นใคร มารังแกก้วยเจ๋งลูกศิษย์กู”...
“พวกกูคือสี่ปีศาจฮวงโห ลูกศิษย์มังกรผี ซัวซงที”...อ๋า ชื่ออัปมงคลขนาดนี้ ต้องเป็นผู้ร้ายไม่ต้องสงสัย
...กับเจ้าสี่ตัวนี้...คือจริงๆก็มีชื่อกันทุกคนแหละฮะ แต่ผมไม่อยากให้ชื่อมันเยอะเกินไป อ่านแล้วเวียนหัว...อันไหนไม่จำเป็นก็ตัดๆออกไป...
...โมเมนตั้มพลิกกลับมาเป็นของฝั่งเตมูจินเพราะมีหกประหลาดมาช่วย แล้วก็ยิ่งดีขึ้นไปอีกเมื่อมีฝุ่นตลบขึ้นแต่ไกล เสียงฝีเท้าม้านับหมื่น พร้อมเสียงโห่ร้องของกองทหาร...หลุย ลูกชายคนเล็ก และเป็นพี่น้องร่วมสาบานของก้วยเจ๋ง นำกองกำลังมาช่วยแก้ไขบิดาออกไปได้...
...เตมูจินก็ได้รอดกลับมาถึงเผ่า พร้อมกับเหล่าผู้กล้า และตูสือในฐานะตัวประกันติดมาด้วย...
...ค่ำคืนนั้น เตมูจินจัดเลี้ยงฉลอง...แปลกแฮะ เตมูจินไม่ทำเหมือนตูสือเป็นศัตรูหรือตัวประกัน แต่กลับให้เกียรติเชิญมานั่งข้างๆพูดคุยกันเหมือนเป็นลูกเป็นหลาน...และยังยืนยันว่า การแต่งงานของตูสือกับเจนนี่ จะยังมีอยู่...
“ไอ้เรื่องเมื่อวาน ถือซะว่าเป็นการเข้าใจผิดกันนะ”...
...ตูสือก็งง ทหารเตมูจินคนอื่นก็งง...รบกันจะเป็นจะตาย แล้วมาบอกว่าเข้าใจผิดกัน...ขุนศึกหลายคนของเตมูจินถึงกับโกรธหนวดกระดิก...ท่านข่านเตมูจินทำไมยอมอ่อนให้เผ่าฮวงฮาขนาดนี้วะ...
“พรุ่งนี้ข้าจะจัดขบวนไปส่งเจ้ากลับเผ่า แล้วก็เตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าวได้เลย อีกไม่นานข้าจะส่งเจนนี่ เทียนโพธิ์ฯไปแต่งงานกับเจ้า แค๊กๆๆ”...พูดแล้วเตมูจินก็เอามือกุมหน้าอก ไอน้ำหูน้ำตาไหล...
“เมื่อคืนไม่รู้ใครยิงข้า ลูกธนูแม่งเข้านี่”...เตมูจินล้วงมือไปคล้ำหน้าอกของตนเอง...”สงสัยซี่โครงจะหักอยู่ว่ะ”...
พอชักมือออกจากอกเสื้อ ตูสือเห็นอยู่ว่ามีเลือดสดๆติดมือมาด้วย...ไอ๊หยา ท่าทางเตมูจินจะอาการหนักอยู่ไม่น้อย...
...วันรุ่งขึ้น เตมูจินจัดขบวนส่งตูสือกลับเผ่า พร้อมเพชรนิลจินดา เครื่องบรรณาการ เหมือนกับเป็นการขอขมาไปในตัว..เตมูจินเองก็ออกมาส่งด้วย แต่มาในสภาพนอนมาในเปล...พูดจาอะไรไม่ค่อยออก ครึ่งเป็นครึ่งตาย แต่น่าจะตายมากกว่าเป็น...
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
