พระไพศาล วิสาโล ปุจฉา – โลกนี้คือโรงละครโรงใหญ่ เราแต่ละคนแค่เป็น“ผู้เล่น” หรือสวมบทบาทเท่านั้น เป็นบทบาทชั่วคราว และเป็นแค่สมมุติ แต่ร้อยทั้งร้อยกลับคิดว่าเป็น “ของจริง” คือ พอเล่นบท “รัฐมนตรี” หรือ “ผู้จัดการ” ก็คิดว่า ตัวเองเป็นรัฐมนตรี หรือผู้จัดการจริง ๆ ออกจากเวทีหรือโรงละครแล้ว อยู่ตามท้องถนน ก็ยังคิดว่าฉันเป็นรัฐมนตรี เป็นผู้จัดการ ก็ยังอยากให้คนอื่น ๆ คำนับคารวะ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเป็นแค่คนธรรมดา (พอคนไม่คารวะก็โมโห ไม่พอใจ ตวาดว่า “รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”) อย่างนี้เรียกว่าหลงยึดติดในบทบาทหรือสมมุติ ดังนั้นจึงทำใจไม่ได้เมื่อต้องเปลี่ยนบทบาท หรือมีคนอื่นมารับบทบาทเป็นรัฐมนตรีหรือผู้จัดการแทน
ที่โลกวุ่นวายและผู้คนมีความทุกข์มาก ก็เพราะหลงคิดว่าบทบาทหรือสมมุติเหล่านี้เป็นของจริง หรือยึดมั่นถือมั่นว่าเป็น “ตัวกู ของกู” จึงเกิดการต่อสู้ แย่งชิง หรือทำร้ายกัน เพื่อครอบครองบทบาทหรือสมมุตินี้ และพยายามรักษาให้มันเป็นนิรันดร์ ซึ่งเป็นไปไม่ได้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
