จันทร์กับซูซาน
©สาวจันทร์รำพัน
ซูซาน เป็นอาสาสมัครจากองค์กรนึง ที่อาสามาเป็นครูสอนภาษาอังกฤษในโรงเรียนประถมที่ญาติของจันทร์ทำงานอยู่
เธอส่งข้อความมาบอกจันทร์ว่า วันหยุดเราไปหาร้านกาแฟชิคๆนั่งชิลกันเถอะ จันทร์เออ ออไปตามเรื่องตามราว
เราขับรถไปเรื่อยๆ จนมาเจอร้านกาแฟที่เงียบสงบและบรรยากาศดีตั้งอยู่ริมทาง ด้านหน้ามีภูเขาทอดตัวยาวโอบล้อมเราไว้
เสียงกรุ๊งกริ๊งดังขึ้นหน้าร้าน ทำให้หญิงสาวเจ้าของร้านเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วต่างคนก็ร้อง เฮ้ย! ออกมาดังๆ
เป็นเรื่องบังเอิญอะไรแบบนี้ ที่เจ้าของร้านกาแฟแห่งนี้ เคยเป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยมของจันทร์เอง พูดคุยถามไถ่กันอยู่ครู่ใหญ จากที่ห่างหายกันไปหลายปี จนมีลูกค้ารายอื่นเข้ามา บทสนทนาจึงยุติลง
ชีวิตของจันทร์ ไม่มีอะไรซับซ้อน ไม่ค่อยมีอะไรหวือหวา อาจจะใกล้เคียงกับคำว่าน่าเบื่อ
การกลับมาอยู่บ้าน ทำให้กิจกรรมที่เคยทำลดลง ไม่มีห้างสรรพสินค้า ไม่มีโรงหนัง ไม่มีร้านหนังสือใหญ่ๆ
ย้อนกลับไปเมื่อเดือนมีนาคมปีที่แล้ว ในขณะที่นอนเล่นอยู่บนเปลใต้ถุนบ้าน
ญาติก็เดินมาบอกว่า จะมีอาสาสมัครมาจากอเมริกา ไปช่วยสอนภาษาไทยให้อาสาสมัครหน่อยสิ
จันทร์ตอบตกลงไปทันที สอนภาษาไทยจะไปยากอะไร ให้สอนภาษาอังกฤษสิค่อยคิดหนัก แต่จะบ้าเหรอ ใครจะไปสอนภาษาอังกฤษให้เจ้าของภาษากันล่ะ จันทร์คิดฟุ้งซ่านไปไกล
ซูซานเป็นคนตลกและชอบหัวเราะเสียงดัง จันทร์ต้องเจอกับเธอทุกอาทิตย์ แต่ละครั้งที่เจอกัน เธอก็จะมีเรื่องมาเล่าให้ฟังเสมอ
วันดีคืนดี ซูซานก็ทำหน้าเศร้าแล้วบอกกับจันทร์ว่าเธอคิดถึงอ้อมกอด คิดถึงการได้โอบสัมผัสใครสักคน เพราะอยู่ที่นี่ไม่มีใครแสดงความรู้สึกด้วยการกอดกันเลย
จันทร์ได้ยินอย่างนั้นก็อดสงสารไม่ได้ เลยเดินไปกอดเธอ ซูซานทำตาโตก่อนจะโอบรัดจันทร์แน่นขึ้น
จันทร์ได้แต่ตบหลังเธอเบาๆ ก่อนจะบอกเธอว่าอย่ากอดแน่น หายใจไม่ออก ซูซานซึ้งใจมาก จนต้องหัวเราะออกมาดังๆ
ซูซานเคยบอกกับจันทร์ในวันหนึ่งว่า เธอมีปณิธานที่บอกกับตัวเองมาเสมออยู่อย่างหนึ่งว่า
ในแต่ละวันที่ก้าวเท้าออกจากบ้าน เธอต้องทำความดีหนึ่งอย่าง(เป็นอย่างน้อย) กับใครก็ได้ นี่คือสิ่งที่เธอยึดมั่นมาตลอด
การที่ได้พบเจอและพูดคุยกับซูซาน ทำให้จันทร์รู้ว่ามนุษย์ทุกคนเหมือนกัน มีความรู้สึกไม่ต่างกัน
สิ่งที่ทำให้เราต่างกัน ก็คือ ภาษา สีผิว และวัฒนธรรมหรือสิ่งแวดล้อมที่หล่อหลอมเราขึ้นมา
พรมแดนของประเทศแบ่งเราให้ไม่เหมือนเขา แบ่งเขาให้ไม่เหมือนเรา แบ่งเขาแบ่งเราให้แตกต่างกัน
ซูซานทำให้จันทร์เข้าใจว่า สิ่งเดียวที่เราควรจะมอบให้แก่เพื่อนมนุษย์คือ ความเมตตา เหมือนอย่างที่เธออุตส่าห์เดินทางมายังประเทศนี้
มาอยู่ในดินแดนอันห่างไกล ทุรกันดาร เพราะสิ่งเดียวที่เธอมี คือ หัวใจที่ปรารถนาดีต่อเพื่อนร่วมโลก
เมื่อได้เครื่องดื่มแล้ว เราก็เดินขึ้นมาบนชั้นสองของตัวร้าน ที่มองเห็นวิวภูเขาทอดยาวไกลสุดลูกหูลูกตา
©สาวจันทร์รำพัน
เราสองคนเริ่มต้นพูดคุยกัน หลังจากไม่ได้เจอกันสองอาทิตย์ เพราะภาระการงาน ภาษาไทยของซูซานก้าวหน้าไปมาก
ปรับตัวเรื่องอากาศและอาหารได้ดีขึ้น
เสียงรถยนต์ที่วิ่งผ่านถนนดังเข้ามาเป็นระยะ พัดลมตัวเล็กส่ายไปมา ซูซานเริ่มหาว
ก่อนจะเลื่อนตัวลงนอนไปบนม้านั่งยาว ที่มีหมอนอิงหลายใบ ค่อยๆปิดเปลือกตาลงและหลับไปในที่สุด
จันทร์ส่ายหน้าช้าๆก่อนจะเดินลงไปชั้นล่าง หวังว่าเจ้าของร้านจะไม่ยุ่งเกินไปนะ ...
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
