โควิด-19 กับบทเรียน "อย่าชะล่าใจ"ในฐานะคนเป็นพ่อ
4 เดือนที่แล้ว ลูกชายวัย 2 ขวบ เป็นโรคมือเท้าปาก หลังจากทราบผลจากคุณหมอ ผมเองก็พาลูกกลับบ้านนอกหาปู่กับย่า ในเย็นวันนั้นเลย กับระยะทางเกือบสามร้อยกิโลเมตร (ระยะทางไม่รวมขากลับ)
เพราะป้องกันการแพร่เชื้อที่สถานรับเลี้ยงเด็ก คิดง่ายๆคือ กลัวเอาเชื้อไปแจกให้ลูกคนอื่น
เมื่อลูกอาการดีขึ้นก็รับกลับมา แต่ปลายเดือนมกราคม ลูกมีอาการป่วยอีก (ตัวร้อน) เราก็พาลูกกลับบ้านนอกอีก ซึ่งครั้งนี้ต่างออกไป เพราะมีโรคระบาด
โรคระบาดที่เตือนทุกคน ให้มีวินัย ห่วงใย อย่าไปแจกโรค
ปกติก็จะกลับเสาร์ อาทิตย์ แต่เสาร์นี้ย่าของลูกผม ถามว่าจะกลับไหม
คำตอบที่ตรงกันคือ "คึดฮอดกะอดเอา" หรือ คิดถึงแต่ก็ต้องอดทนไม่เดินทางนะครับ
เพราะเราอาจมีเชื้อแต่ไม่แสดงอาการ แต่พอกลับถึงบ้านแล้วไปกินข้าวกับครอบครัว เชื้ออาจแพร่สู่ญาติๆของเรา
และตอนที่จิ้มโทรศัพท์นี้ ผู้ติดเชื้อ โควิด อยู่ที่ 4xx แล้ว เราจะผ่านช่วงเวลานี้ด้วยกัน
กลับบ้านก็ กักตัวเองก่อน "คึดฮอดกะอดเฮา ดีกว่าให้คนที่เรารักมาเสี่ยง"
รอบนี้กลับบ้านนอกต้องมีวินัย กลับบ้านอย่างรับผิดชอบ อย่าให้เด็กๆบ้านนอกได้รับเชื้อโควิด
เริ่มที่ตัวเรา เพราะเราไม่อยากรีสตาร์ทโลกใบนี้ใหม่
เริ่มนับ 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
