บนเตียงคนไข้ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ
ในเวลาหนึ่งที่กำลังนอนป่วยอยู่ในรพ. ที่ห้องคนไข้เเยก ไม่ได้เป็นห้องพิเศษ ออกจะเป็นห้องฝากของมากกว่า ในห้องก็มีเตียงเราเตียงเดียว มีรถเข็นหลายๆคันที่รอพนักงานรอนำออกไปใช้เมื่อเค้าต้องการ มีไม้ค้ำยันหลายๆอัน มีโถน้ำอยู่หลายๆใบ และอะไรอีกหลายอย่าง ดูๆไปเหมือนห้องเก็บของจัง แต่ก็สะอาดพอได้ พยาบาลบอกว่าเตียงเต็ม เลยให้เราอยู่ห้องนี้ เพราะอาการดีกว่าคนอื่นๆที่สุด เหมือนจะดีใจ ทุกๆวันหลังทานข้าวเเละหมอมาตรวจเสร็จเราก็ต้องอยู่คนเดียว อาจมีพยาบาลเเวะมาบ้าง จนเย็นกว่าจะมีคนมาเยี่ยมในบางวัน เราลงเตียงไม่ได้ พึ่งผ่าตัดแผลไม่หายสายน้ำเกลือสายอะไรไม่รู้เต็มไปหมด โทรศัพท์ก็ไม่มี ทำได้แค่นอนมองเพดาน กับนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างพอได้คิดอะไรแก้เซงไปวันๆ เห็นยอดวิหารวัดไกลๆ เห็นต้นไม้สีเขียวๆชุ่มตา เห็นคนตัวเท่ามดด้านล่างเดินไปเดินมาทั้งวัน เห็นรถบนท้องถนนคันเล็กๆเท่าของเล่นขับสวนกันทั้งวันทั้งคืน เห็นท้องฟ้าที่มีนกบินไปมา บางตัวก็เเวะมาทักทายเรา ก็ได้แต่ถาม จะรีบไปไหนกัน ไม่แบ่งให้เราไปบ้าง เอาเวลาของเราตอนนี้ไปบ้างสิ จะได้ไม่รีบกัน นกมันก็ทำหน้าเหมือนจะรู้เรื่องนะ เอียงหัวไปมา บางทีก็พาเพื่อนมาทีละหลายตัวทำให้เราจิตนาการไปไกลด้วยเลย จำได้ว่าช่วงนั้น มีเพลงร่มสีเทา วัชราวลี ที่วันๆนึงร้องเบาๆวันละหลายๆรอบปลอบตัวเอง^^
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
