คนเราเลือกเกิดไม่ได้
แต่เราเลือกที่จะเป็นได้…
ตามที่ได้เปิดเรื่องไปเมื่อวาน วันนี้ขอมาแบ่งปันมุมมองและเรื่องราวจากที่ได้พบเห็นมา
เชื่อว่าหลายคนคงเคยคิดบ่นกับตัวเองบ้างล่ะว่า…
ทำไมเราไม่เกิดมารวย มีตังค์เหมือนเขาบ้าง
ทำไมฉันไม่โชคดีเกิดมาสวย เกิดมาหล่อ…
ทำไมฉันไม่เกิดมาสูง เกิดมาขาว…
ทำไมฉันไม่โชคดีถูกหวย ถูกรางวัลใหญ่กับเขาบ้าง
ทำไม และทำไม อื่นๆอีกมากมาย…
แม้แต่ตัวเรา เจ้าของเพจเองก็เคยคิดถามตัวเองอยู่บ่อยๆ
ทำไมฉันไม่เป็นอย่างนั่น อยากนี่ บลาๆ
เคยนั่งคุยกันกับเพื่อนตอนเรียนมหาลัย
แล้วก็พากันร้องไห้ น้อยเนื้อต่ำใจว่า ทำไมเราไม่โชคดีเหมือนคนอื่นเขา
จนวันหนึ่งก็คิดได้ว่า เราโชคดี แค่ไหนแล้วที่ได้เกิดมา
เติบโต ได้มีโอกาสร่ำเรียน จนจบมาได้มีงานทำ
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เกิดมาในครอบครัวที่สุขสบาย มีเงินมีทอง
ไม่ได้เกิดมาหน้าตาสวย
ความคิดเราเปลี่ยน เพราะเราได้เห็นคนอีกมากมายที่ลำบากกว่าเรา
ได้เห็นคนที่เกิดมาพร้อมกับความไม่สมบูรณ์ ตั้งแต่เกิด
หากเขาเลือกเกิดได้ เขาคงเลือกที่จะมีอวัยวะสมบูรณ์ แต่
คนเราไม่สามารถเลือกเกิดได้
แต่เราสามารถเลือกที่จะเป็นได้
เลือกที่จะมีความสุขกับสิ่งที่เรามีหรือเป็นอยู่
การลด ละ เลิก และลดความอยากลงจะทำให้ชีวิตเรามีความสุขมากขึ้น
วันนี้เราขอพามาดูเด็กๆ พื้นเมือง ณ เมืองหนึ่งในจังหวัด Western Highland
ที่นี้จะมีอากาศหนาวตลอดทั้งปี ช่วงกลางวันอาจจะร้อนบ้าง แต่ก็เหมือนอยู่ในห้องแอร์ในออฟฟิต แต่กลางคืนจะหนาวประมาณ 8-9 องศาหรือต่ำกว่านั่น
ที่เราไปยังไม่มีไฟฟ้าและน้ำประปาเข้าถึง
อาชีพส่วนใหญ่ที่นี่ก็เป็นลูกจ้างในไร่กาแฟบ้าง และปลูกผักขายกันในหมู่บ้าน
และส่งขายในเมือง หรือบางคนมีตังค์หน่อย ก็จะเปิดร้านขายของ
เด็กสาวสองพี่น้อง ในหมู่บ้าน หนาวไหมน่ะ เสื้อไม่ใส่ รองเท้าก็ไม่มีกันทั้งคู่ แต่น้องก็ยังมีรอยยิ้มและความสุขวิ่งเล่นกันอยู่แถวนั้น
สองสาวและหนึ่งหนุ่ม ไม่ใส่รองเท้า ส่วนใหญ่คนที่นี่จะไม่ค่อยใส่รองเท้า โดยเด็กๆเกือบทุกคนเลย
หนูน้อยคนนี้กำลังดีใจ วันนี้จะได้กินมูมู่ (คล้ายกับหมูอบบ้านเรา) ปกติจะไม่ได้ทานเนื้อกันบ่อยนัก เนื่องจากราคาแพง ส่วนมูมู่จะทำในโอกาสพิเศษเท่านั้น
สิ่งที่อยู่ในมือนั้นไม่ใช่แค่ใบไม้ใบหญ้า แต่เป็นผักที่จะนำไปปรุงอาหารสำหรับมื้อค่ำ คล้ายๆกับผักกรูดบ้านเรา
หนูน้อยสองคนกำลังมองดูพวกผู้ใหญ่พูดคุยกัน คนที่ไม่ใส่เสื้อซนน่าดู เพราะดูได้จากบาดแผลบนหัวเข่าทั้งสองข้าง
เด็กน้อยคนนี้กำลังรอพ่อกลับมาบ้าน
ถุงที่เด็กน้อยสามพี่น้องสะพานบนหัว และแบกดูหนักเป็นสิบกิโลจากที่ลองยกดู
นั่นคือกาแฟ ที่เรียกว่าเชอรี่
เชื่อไหมว่าน้องๆต้องขึ้นเขาเป็นหลายสิบกิโลเพื่อไปเก็บกาแฟ และแบกลงเขาเพื่อนำไปขาย
แต่ใช่ว่าจะขายได้เลย ต้องนำไปล้าง ทำความสะอาด หลายขั้นตอนถึงจะไปขายได้ หมดทั้งถุงนั้นอาจได้ไม่ถึง 50 บาทไทยด้วยซ้ำไป
แม่บ้านกำลังเตรียมอาหารให้สามีและลูก มื้อนี้ทานเป็นต้มมันใส่ผัก ทานกับข้าว
ขอลากันด้วยภาพนี้ ถ่ายระหว่างที่เดินทางไปไฮแลนด์ เป็นภาพเด็กนักเรียนที่เลิกเรียนและกำลังเดินกลับบ้าน การไปโรงเรียนก็เดินไปทั้งไปและกลับ ไม่ได้มีรถรับส่ง ระยะทางจากบ้านไปโรงเรียน หลายสิบกิโลเช่นกัน แต่น้องๆก็ยังดีใจที่ได้ไปโรงเรียน
สำหรับใครที่กำลังท้อแท้ สิ้นหวัง
จงมอง และลองดูผู้ที่ลำบากกว่าเรายังมีอีกมากมาย
สิ่งของบางอย่างที่เราคิดว่าไม่มีค่า และทิ้งขว้างไป
แต่สำหรับอีกหลายคนเป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับเขา
ความสุขอยู่ที่ความพอใจของแต่ละคน
บางคนไม่ได้มีมากแต่ก็มีความสุขในแบบที่เขาเป็น…
ขอฝากติดตาม และติชมกันได้นะคะ จะได้พัฒนาปรับปรุงต่อไปค่ะ
โดย Far from Home/ คนไกลบ้าน.
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
