กาลครั้งหนึ่ง…ท้องฟ้าสุกสกาว แสงดาวส่องประกาย
ฟ้าพร่างพรายประกายแสงดาว ใสสกาวมอบรักนิรันดร์…
เป็นบทเพลงท่อนหนึ่งใน Rapunzel ที่ฟังตอนเด็ก ๆ และยังจำได้ขึ้นใจจนถึงวันนี้
เราจำได้ไหม…ว่าเงยหน้ามองท้องฟ้าตอนกลางคืนครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?
คำถามนี่เกิดขึ้นในใจ ตอนที่ไปเที่ยวต่างจังหวัด ท่ามกลางลมหนาว มีแสงไฟสีเหลืองประดับริมทางเดิน และไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ขณะกำลังนั่งอยู่บนชิงช้า แกว่งไปมา รับบรรยากาศยามค่ำคืน เหลือบมองฟ้าที่มืดสนิท และเห็นดาวส่องแสงเต็มฟ้า
…คำถามนั่นก็ผุดขึ้นมา…มองดูดาวครั้งล่าสุดเมื่อไหร่กันน่ะ
มันนานมากจนจำไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่ดาวออกจะสวยขนาดนี้
ภาพ: Evgeni Tcherkasski By Pixabay
จากเรื่องราวในครั้งนั้น มันทำให้ได้ข้อคิดหลาย ๆ อย่าง…
ขณะที่เรากำลังจดจ่ออยู่กับงาน ความบันเทิง แสงสีเสียงต่าง ๆ นานา ที่มนุษย์อย่างเรา ๆ สร้างขึ้น ตอบสนองความต้องการของตน จนลืมไปว่า ความบันเทิงที่ธรรมชาติสร้างขึ้น ก็สวยงามไม่แพ้กัน
ถ้าเปรียบ ท้องฟ้า ดวงดาวคือ คนสำคัญล่ะ เรากำลังละเลยเขารึเปล่า ทั้ง ๆ เขาส่องสว่างมองดูเราอยู่เสมอ อยู่เงียบ ๆ จากที่ ๆ ไกลแสนไกล
ท่ามกลางความมืดมิด มันทำให้เห็นอะไรชัดขึ้นน่ะ
ที่ ๆ มืดสนิท ยังไงก็มีแสงเสมอ ‘โอกาสเกิดขึ้นได้เสมอ’ อยู่ที่ว่า จะหาเจอไหม
ของบางอย่าง มันอยู่ไกลเกินกว่าที่เราจะเอื้อม จง ‘ทำใจและอย่ายึดติด’ อย่างน้อย ฉันก็ได้เห็นมันและพยายามทำอย่างเต็มที่แล้ว ฉันก็มีความสุข
มองไกล ๆ มันอาจจะดูเล็ก ถ้าเข้าไปใกล้ ๆ มันอาจเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ก็ได้น่ะ
เราเป็นเพียงจุดเล็ก ๆ เมื่อเทียบกับท้องฟ้าที่กว้างใหญ่
🌱…กาลครั้งหนึ่ง…🍂
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
