ฉันเป็นซึมเศร้า
เราพบเรามีอาการไม่ปกติประมาณ ปลายปี 60 สาเหตุมาจากงานที่เราทำงานเนื่องจากเราจะโดนหัวหน้าด่าทุกวันไม่มีวันไหนไม่โดน ถ้าไม่โดนคือวันที่หัวหน้าลา (ลาน้อยมาก) คำพูดที่ทิ่มใจเราคือ คำว่า บีโง่ บีหน้าโง่ จ้างคนอื่นมาทำงานก็ได้ไม่ต้องจ้างวิศวกรก็ได้ หน้าเทา อื่นๆเเต่รวมๆก็คือมันคือคำพูดที่ทำให้เรารู้สึกเเย่ มันทำให้เรารู้สึกด้อยค่า เราอดทนทำงานมาเป็นปีๆ ช่วงนั้นเราจะมีอาการนั้นไม่หลับ ถ้าหลับจะเป็นการหลับเเบบเรารู้สึกตัว ปวดหัว ร้องไห้ ใน 1 สัปดาห์ เรานอนรวมๆกันน่าจะไม่เกิน 7-8 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ เราจะเอาคำพูดเขามาคิดทุกวันว่าเราบกพร่องตกไหน เราจะเเก้ตรงไหน สุดท้ายเราจะด่าตัวเองว่าเรามันห่วย เรามันแย่ เราคือภาระของเพื่อนร่วมงาน มีบ้างวันเรามองระเบียบเเล้วอยากกระโดดลงไป เเต่เราไม่ทำเพราะคิดถึงหน้าเเม่ อาการก็จะก็จะวนไปอย่างนี้ จนต้นปี 61 เราไม่ไหวเเล้วจึงตัดสินใจลาออกทั้งที่ยังไม่ได้งานที่ถูกใจ เพราะเราไม่ไหวแล้ว เราได้งานใหม่ตอนช่วงมีนาคม 61 เมื่อทำงานที่ใหม่เราคิดว่าอาการทั้งหมดจะหายเเต่เปล่าเลยเรามีภาพในหัวตลอดกังวัลไปหมด กลัวว่าเราจะโดนด่าเเบบที่เก่า กลัวว่าจะทำงานไม่ดี กลัวไปหมด เมื่อทำอะไรสักอย่างเราจะคิดว่าทำถูกไหม หัวหน้าจะโอเครไหม หรือเวลาที่เรากังวัลกับเรื่องปัญหาการทำงาน เราจะคิดเรื่องนั้นทั้งวันทั้งคืนกินข้าว เข้าห้องน้ำ นอน ขับรถ ทุกกิจกรรมเราจะคิดถึงเรื่องเดิมวนไปเเบบนี้เป็นสิบๆรอบ ตลอดเวลา บ้างเรื่องก็เป็นสี่ห้าวัน จนปวดหัวนอนไม่ได้เลยก็มี สิ่งทำให้เราตัดสินใจไปหาหม้อ คือเราทาลิปสติกเเล้วพี่ที่ทำงานบอกว่าชอบดูคนทาลิปในใจเราตอนนั้นมันกลัวมาก กลัวว่าเราจะทาลิปถูกไหม มันเลยเป็นจุดเริ่มต้นที่เราอยากพบจิตเเพทย์ เราเลยไปหาหมอในเดือนกรกฎาคม 61 เราได้ยาต้านเศร้า ยานอนหลับมากิน วันเเรกที่กินเราจำได้เลยว่ามันเหมือนจะอ้วกทั้งวัน จนทนไม่ไหวต้องแอบไปล้วงคออ้วก วันที่สองเริ่มมีอาการ ตาลอย เหมือนอยากจะหลับตลอดเวลา ช่วงนี้เรานอนตั้งเเต่ทุ่มหนึ่งตื่นหกโมงเพราเรากินยาเร็วเพื่อเเก่อาการง่วงในตอนเช้า ผ่านไปสองอาทิตหมอนัดเราไปพบ ข้างกลับมาจากหาหมอเป็นครั้งเเรกที่เรารู้สึกเจ็บหน้าอกเเละเหมือนเข้านอนเรารู้สึกล่องลอย วิวๆ ว่างเปล่า เหมือนไม่มีจุดหมายในชีวิต เราอยากตาย เราต้องบอกเเฟนว่าเราอยากตายเเฟนเรากอดเราไว้เราเลยผ่านมาได้ เรากินยามาได้ประมาณปีหนึ่ง เรามีอาการปวดหัว กังวล ร้องไห้ ความจำสั้นมาก เราต้องพยายามจดทุกอยากลงสมุด เหตุผลที่ความจำสั้นมาจากผลข้างเคียงของยา ยกตัวอย่างเช่น ครึ่งชั่วโมที่เเล้วหัวหน้ามาสั่งงาน เราจะจำไม่ได้เลย ไม่ใช่หลงลืมนะ เเต่มันว่างเปล่าไปเลย เราต้องเเก่ด้วยการจด เราจดเเม้กระทั้งว่าวันนี้เราอารมณ์ดีไหม วันไหนร้อยไห้ เราจดหมดเพื่อมาเราให้หมอฟัง เข้ากลางปี 62 เรามีอาการที่ดีขึ้น ยังกังวัลเเต่เราเรียนรู้ตัวเองมากขึ้นคือเรารู้ว่าตัวเราเป็นคนไม่มั่นใจเเละรับรู้ความรู้สึกของคนรอบข้างเร็วมาก เราจะเครียดเเทนคนรอบข้างถ้าเขามีความรู้สึกทางลบ เเต่เราพยายามเปิดใจยอมเราความจริงว่านั่นชีวิตเขา เราไม่ควรยุ่ง จนมีคำพูดในใจช่วงนั้นว่า ไม่เสือก พอเขาปลายปี 62 เราเริ่มดีขึ้นเรื่อย เราเฝ้ารอวันที่หมอจะให้หยุดยาทุกครั้งที่ไปหา จนกระทั่งมันก็มาถึง วันที่ 25/3/2020 เราหายเราไม่ต้องกินยาไม่ต้องไปหาหมอเเล้วเราดีใจมากมันคือของขวัญในวัย 25 ย่าง 26
สุดท้ายเราหายเเล้วนะ ขอบคุณทุกกำลังใจที่ทำให้ผ่านช่วงเวลาเเย่ๆมาได้ ขอบคุณที่อ้อมกอดเวลาร้องไห้ เยอะเเยะไปหมดเพราะไปร้องไห้มาทุกที่
ปล.เมื่อไหร่ที่เรารู้สึกไม่โอเครรู้สึกว่าอาการที่เราเป็นส่งผลในการดำเนินชีวิต เมื่อนั้นเเหละเราควรไปหาหมอ
ปล.2 ซึมเศร้าเป็นเเล้วรักษาหายได้ดีกว่าเป็นโรคร้ายนะ
#บันทึกไว้เตือนใจตัวเองเเละประสบการณ์กับผู้อื่น
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
