รัสเซียเมื่อเกือบ 30 ปีที่แล้ว (ตอน 2)
โดย
นิติภูมิธณัฐ
มิ่งรุจิราลัย
พฤหัสบดี 9 เมษายน 2563 ผมรับใช้เพื่อนไลน์ไอดี @ntp59 เรื่องสหภาพโซเวียตและสหพันธรัฐรัสเซียเมื่อเกือบ 30 ปีที่แล้ว ปรากฏว่าได้รับความสนใจพอสมควรและมีเสียงเรียกร้องจากท่านที่เคารพให้เขียนต่อ
พ.ศ. 2535 ใครอยากทานอาหารในร้านดังในรัสเซีย จะต้องมีเส้นสาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งร้านที่เป็นของรัฐบาลมาก่อน
ร้านที่ดังที่สุดในสมัยผมคือภัตตาคารปักกิ่ง นอกจากจะมีอาหารอร่อยทานแล้ว ยังมีการแสดงให้ชม ทุกครั้งที่ผมจะเข้าไปทานในภัตตาคารปักกิ่ง พนักงานจะบอกว่า ‘เต็ม’
ผมก็ต้องวิ่งเต้นโทรไปหาคนรู้จัก และต้องจ่ายเงินกินเปล่าให้ผู้จัดการภัตตาคารก้อนหนึ่ง
แต่เมื่อเข้าไปในภัตตาคาร ก็เห็นกับตาว่ามีที่ว่างหลายโต๊ะ ผมต้องใช้เส้นอย่างนี้แทบทุกภัตตาคาร เรื่องเส้นสายเป็นเรื่องใหญ่อันดับ 1 ของรัสเซียในสมัยนั้น รู้จักผู้หลักผู้ใหญ่อย่างเดียวยังไม่พอ ต้องมีเงินจ่ายด้วย
ยังดีที่ของทุกอย่างในสมัยนั้นราคาถูกมากถ้าเปรียบเทียบกับบ้านเรา ศาสตราจารย์รางวัลระดับโลกที่สอนในมหาวิทยาลัยในยุคนั้น ได้เงินเดือนแค่ 40 ดอลลาร์สหรัฐต่อเดือน (อัตราแลกเปลี่ยน 25 บาทต่อ 1 ดอลลาร์)
ผู้อ่านท่านคงจินตนาการค่าครองชีพในรัสเซียในสมัยนั้นได้นะครับ
ของทุกอย่างจะมีราคาบนดิน-ใต้ดิน ตอนนั้นผมมีแฟนอยู่ที่นครเลนินกราด และต้องเดินทางไปที่เมืองนี้เกือบทุกคืนวันศุกร์และกลับคืนวันอาทิตย์ ออกจากกรุงมอสโกประมาณ 4 ทุ่ม ไปสว่างที่นครเลนินกราด
คนต่างชาติก็ต้องหาแฟนเพื่อผลัดกันไปยืนเข้าคิวซื้อของ สิ่งของเครื่องใช้และเครื่องอุปโภคบริโภคมีไม่พอเพียง บางทีมีสตางค์ก็หาซื้อไม่ได้
อย่างที่ผมบอกละครับ ว่าราคาของมี 2 อย่าง แม้แต่ค่าตั๋วรถไฟ ถ้าซื้อที่ช่องขายตั๋วทั่วไปก็จะโดนราคาแพง ผมก็จะซื้อตั๋วใต้ดินกับเด็กชายคนหนึ่งอยู่นานเกินปี
วันหนึ่ง ไอ้หนูบอกว่า ผมจะเลิกวิ่งขายตั๋วตามสถานีแล้วนะครับ ผมจะไปเช่าโต๊ะขายตั๋วกลางเมือง ขอให้พี่ไปซื้อที่นั่น ที่โต๊ะผมให้บริการ ‘สติ๊กโอเค’ ตั๋วเครื่องบินด้วยนะครับ
การสติ๊กโอเคเป็นเรื่องที่ต้องใช้เส้นสายระดับสูง ต้องมีทั้งช็อคโกแลต ดอกไม้ (ถ้าคนสติ๊กโอเคเป็นผู้หญิง) และเงินนิดหน่อย ถึงจะมีตั๋วของสายการบินแอโรฟลอต แต่ถ้าไม่ได้คิวสติ๊กโอเค ก็ไม่สามารถบินไปไหนมาไหนได้
ผมและเพื่อนสาวชาวรัสเซียใช้บริการของไอ้หนูจนสนิทสนมกันมาก เพื่อนชมว่า หนูคนนี้ทำธุรกิจเก่ง ไม่เหมือนกับเด็กวัยรุ่นรัสเซียทั่วไป
เวลาหมุนเวียนเปลี่ยนไปมากกว่า 10 ปี วันหนึ่ง อาจารย์พัชรภี ฐาปโนสถ ผู้สอนวิชาภาษารัสเซียที่คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง โทรมาหาผมและถามว่า...
“หมู มีเศรษฐีรัสเซียคนหนึ่งชื่ออเล็กซานเดอร์ ตูโกลูคอฟ เขาถามฉันว่า ฉันรู้จักแกไหม พอบอกว่ารู้จัก เขาดีใจมาก อยากจะให้ฉันช่วยติดต่อแกให้หน่อย”
https://www.rbc.ru/technology_and_media/16/10/2015/5620d56f9a794782f9416ab8
ผมนึกชื่ออเล็กซานเดอร์ ตูโกลูคอฟไม่ออก ตอนอยู่รัสเซีย ผมไม่เคยเจอคนรวยเลย ทุกคนจนเท่ากันหมด
ต่อมา เจ้าหน้าที่สาวชาวรัสเซียของตูโกลูคอฟที่ประจำอยู่สำนักงานประเทศไทยมาหาผม บอกว่าอยากจะให้ผมเดินทางไปเยือนรัสเซียโดยเจ้านายของเธอจะออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด โรงแรมก็ให้พัก 5 ดาว แถมให้มีผู้ติดตามไปได้ด้วย
ผมพาช่างกล้อง 2 คน เลขานุการ 1 คน ไปด้วย เมื่อไปถึงกรุงมอสโก ผมก็รู้สึกได้ถึงความยิ่งใหญ่ของคนชื่ออเล็กซานเดอร์ ตูโกลูคอฟ
https://www.turizmguncel.com/haber/biblilo-globustan-son-dakika-thomas-cook-karari
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมไปที่สำนักงานของบริษัททัวร์อันดับต้นของรัสเซียชื่อบิบลิโอโกลบุส (มีบริษัททัวร์อีก 2-3 แห่งระดับเดียวกัน แต่เจ้าของเป็นชาวตุรกีและไซปรัส)
สำนักงานของตูโกลูคอฟใหญ่โต มีคนทำงานมากมาย ทุกคนต้อนรับขับสู้จนผมแทบไม่เชื่อว่านี่คือการบริการที่เกิดขึ้นในแผ่นดินรัสเซีย
ตูโกลูคอฟเล่าเรื่องในสมัยก่อนตอนโน้นให้ผมฟัง ภาพความหลังครั้งอดีตก็บุกเข้ามาเยือนในสมองของผมจนผมรำลึกนึกถึงเหตุการณ์ในสมัยนั้นได้อย่างถนัดชัดเจน
ไอ้หนูนี่เอง นอกจากจะขายตั๋วใต้ดินราคาถูกกว่าปกติให้ผมแล้ว
หนูยังดูแลเอาใจใส่ผมอย่างดี พาไปที่โบกี้ บางทีก็รอจนรถไฟเคลื่อนตัวจากสถานีเลนินกราสกี้วัคซาล
รถไฟรัสเซียจะเปิดหวูดเสียงดังมาก ควันขึ้นโขมง และจะมีกลิ่นที่ไม่สามารถอรรถธิบายขยายความเป็นคำพูดได้
รถไฟสมัยก่อนแต่ละห้องจะมีที่นอน 2 ชั้น 4 ที่นอน ในห้องก็จะมีกลิ่นคนเมาที่ไม่ค่อยอาบน้ำ ส่วนใหญ่คนนั่งรถไฟก็จะดื่มวอดก้าเพื่อให้มีความรู้สึกเคลิ้มตุ่ยๆ แล้วก็นอนหลับไปตลอดทั้งคืน
พอขึ้นรถไฟแล้ว เจ้าหน้าที่ก็จะเอาปลอกหมอนและผ้าคลุมที่นอนมาให้ ซึ่งเราต้องจ่ายสตางค์อีกครั้งกันทุกคน
ก่อนนอน ผู้โดยสารร่วมตู้บางคนเอามือล้วงหมูเนื้อขาวแช่เกลือที่ห่อใส่กระดาษหนังสือพิมพ์จากกระเป๋ากางเกงมากาง
เอามีดพกมาหั่นแจกพร้อมกับวอดก้า เรื่องหมูเนื้อขาวแช่เกลือหั่นแกล้มกับวอดก้านี่ ผมไม่เคยปฏิเสธ แถมยังยอมรับว่าเป็นกับแกล้มที่อร่อยที่สุดในโลก
ตูโกลูคอฟพาผมไปที่โดมคนีกี้ที่มีชื่อว่า บิบลิโอโกลบุส เป็นร้านขายหนังสือที่ใหญ่สุดในกรุง
ไม่น่าเชื่อว่า ไอ้หนูคนนั้นจะมาเป็นเจ้าของร้านหนังสือที่ใหญ่ที่สุดของประเทศที่มีพื้นที่กว้างขวางที่สุดในโลก
นอกจากผู้คนจะเบียดเสียดกันมากมายแล้ว ร้านนี้ยังมีแผนกที่ส่งหนังสือทางไกลหรือขายทางออนไลน์อีกด้วย
ตูโกลูคอฟให้รถผมคันหนึ่งพร้อมคนขับ คนขับพาผมตระเวนทั้งในกรุงมอสโกและไปตามเมืองต่างๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากตัวพระนคร แถมยังพาไปทานอาหารในภัตตาคารหรูหราราคาแพงทุกมื้อ
อาณาจักรของตูโกลูคอฟในไทยก็ใหญ่พอสมควร ครั้งหนึ่งตูโกลูคอฟมีปัญหากับพาร์ตเนอร์ในประเทศไทย ตูโกลูคอฟก็เปลี่ยนมาใช้ทีมบริหารของสยามา บริษัทที่มีน้องเลิฟของผมคือคุณบังอร จานสันเทียะ (กงสุลกิตติมศักดิ์อูเครนประจำพัทยา) เป็นผู้บริหารสูงสุด
ตูโกลูคอฟส่งนักท่องเที่ยวรัสเซียให้น้องอรปีละ 1-1.5 แสนคน
https://russtd.com/tour-operators-satisfied-with-early-booking-rate-to-thailand.html
แต่ถ้ารวมส่งทุกประเทศทั่วโลกด้วยแล้ว ผมว่านักท่องเที่ยวของตูโกลูคอฟน่าจะถึงล้านคนต่อปี
ตูโกลูคอฟมาเยี่ยมผมที่เมืองไทย 3 ครั้ง สองปีมานี่แกไปไล่ซื้อโรงแรมในหลายประเทศ และเช่าเครื่องบินเหมาลำเพื่อส่งนักท่องเที่ยวไปประเทศต่างๆ
ก่อนที่มีวิกฤตโควิด-19 เครื่องของตูโกลูคอฟบินมาเฉพาะที่ภูเก็ตสนามบินเดียวมากถึงสัปดาห์ละ 5 วัน
เรื่องของผมกับตูโกลูคอฟนี้ให้ข้อคิดว่า ถ้าเราคบผู้ที่อยู่ในช่วงที่กำลังลำบาก โดยคบอย่างบริสุทธิ์ใจไม่เอาเปรียบ ก็จะสร้างความทรงจำที่ดี
เป็นความทรงจำที่ประทับใจและยั่งยืนไปจนวันตายครับ.
- 13
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
