การเดินทางของบุญ (3)
(ในทุกๆใต้รูป เมื่อ click ดู ข้อความทุกอันมันมีความหมายตามเส้นทางของมันค่ะ ^_^) ฝากกดติดตามด้วยนะคะ
เริ่มคืบคลานเข้ามาใกล้ ... มากขึ้นแล้วสินะ
เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะคิกคักของเด็กๆ ดังออกมาจากห้องใต้หลังคา หมอกและไม้พูดปรามเพื่อนแกมแหย่
“ถ้าเขาตื่นขึ้นมาเห็นจะว่ายังไง ทำไมไม่นั่งแอบดูอยู่ในดอกไม้” หมอกถามคำถามแรก
“แล้วถ้าเขากลัวล่ะ จะทำยังไง” ไม้ถามบ้าง
“ไม่นะ ไม่ เขาจะไม่มีทางตื่นขึ้นมาระหว่างการนอนหลับ ฉันรู้ ฉันก็แค่...
อยากเห็นหน้าเขาใกล้ๆ และฉันก็รู้นะว่าเขาเองก็รู้สึกว่ามีฉันแอบอยู่ใกล้ๆ เขาเหมือนกัน ถ้า...ถ้าเขาคิดเหมือนที่ฉันคิดนะ” เสียงปริศนากระซิบตอบกลับมาเบาๆ
“เอาน่า เอาน่า อย่ามัวมาทำเสียงให้มันดังจนเขาได้ยินไปหน่อยเลย คราวหน้า ถ้าเขาตื่นมาแล้วพูดเพ้อแบบนี้อีก ฉันจะให้เธออยู่แต่ตรงชานเรือนคอยแอบมองจากตรงนั้น ไม่ให้เข้ามาอีกจนกว่าเขาจะไป” คำพูดเชิงปรามของหมอก ทำให้เจ้าของเสียงปริศนาหน้าเศร้าลงไปในทันที
T_T
แสงตะวันที่ค่อยๆ บรรจงทอแสงสวยในยามเช้า กอรปกับเสียงนกร้องนุ่มหูอย่างเป็นธรรมชาติ และอากาศที่เย็นสบายมีส่วนอย่างมากที่ทำให้ชานแห่งนี้ เป็นชานที่น่านั่งที่สุด และแม้วันฝนตก ระเบียงของบ้านอีกหลายหลังก็ยังมีที่ให้นั่งฟังเสียงนกด้วยใจที่นิ่ง เย็น สงบ ได้เช่นกัน
6.30 น. ฝนซาลงพอดีกับใกล้เวลาพระบิณฑบาต ทุกคนในบ้านค่อยๆทยอยเดินออกมาจากเรือนของตัวเอง
บ้างก็เลือกเดินบนทางเดินดิน
บ้างก็เลือกที่จะเดินบนทางเดินไม้ไผ่
และอีกบางคนก็เลือกที่จะเดินลัดเลาะริมน้ำ แต่สิ่งที่เหมือนกันคือทุกคนมีตะกร้าในมือ ที่ใส่ของที่เตรียมมาไว้เพื่อใส่บาตรตามแต่ที่เรือนของตนมี นี่ยังไม่นับเด็กน้อยที่ตื่นแต่เช้ามานั่งร้อยดอกปีบเป็นสร้อยคอให้ตัวเอง มันช่างเข้ากันกับผมเกล้ามวยที่มีวงดอกปีบร้อยเป็นวงรอบมวยนั้น
ทุกคนมารวมตัวกันที่ท่าน้ำ บทสนทนาที่ล้วนแล้วแต่ได้ยินแล้วสบายใจ รอยยิ้มใสๆ มาคู่กับดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยประกายแห่งความสุขทั้งผู้เล่าและผู้ฟัง
ครั้นพอมีเสียงหัวเราะแทรกขึ้นมา วงสนทนาอื่นก็จะหันมามองแล้วหัวเราะตามเบาๆ ช่างเป็นภาพที่หาดูได้ง่ายดายในหมู่บ้านเฉลียงแห่งนี้
“คุณคือคนที่มาใหม่ใช่ไหมครับ สวัสดีครับ ผมชื่อ เกี่ยว ครับ”
“สวัสดีครับ ผมชื่อ คุณ ผมมาถึงที่นี่เมื่อวานนี้”
“ผมมีหน้าที่ดูแล และให้ข้อเสนอแนะแก่ผู้ที่มาเข้าพักที่นี่ครับ ต้องการอะไรเพิ่มเติม บอกผมได้นะครับ ปกติผมจะอยู่ที่ระเบียงด้านหลัง เพื่อต้อนรับ ผู้มาใหม่ มีไม่มากนักที่จะเลือกเดินทางเข้ามาทางถนนดอกปีบด้านข้าง สงสัยคุณจะมาตามกลิ่นหอมของดอกปีบแน่นอน” เกี่ยวพูดไป ยิ้มไป หากแต่ถ้าตีความตามที่เกี่ยวพูดนั้น ความหมายที่สื่อออกมา ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว
“คงจะมีทางเข้าสำหรับคนที่จะเข้ามาที่หมู่บ้านเฉลียงนี้หลายทางสินะครับ” คุณ ยังคงให้ความสนใจกับสิ่งที่เกี่ยวพูด
แต่คำตอบของเกี่ยวมีเพียงรอยยิ้มและคำพูดสั้นๆ ว่า “คุณคงจะได้รู้คำตอบสำหรับสิ่งที่คุณสงสัยในอีกไม่นานนี้แน่นอนครับ” ความสงสัยใคร่รู้นั้นในบางครั้งก็เป็นต้นเหตุแห่งคำตอบอันทรงพลัง ที่จะทำให้ผู้ที่ได้รับรู้นิ่งไปได้เหมือนกัน
credit: Khonthai.com
ไม้ ออกเดินตามหา "คุณ" แขกผู้มาเยือน “คุณคะ คุณอยากเดินชมหมู่บ้านเฉลียงของเราไหมคะ หมู่บ้านเราเป็นบ้านไม้สร้างห่างกันไม่มาก เราอาศัยอยู่ร่วมกันด้วยการปัน ถ้อยทีถ้อยอาศัยค่ะ บางวันพวกเราก็จะมาร้องเล่นเต้นระบำกันตอนหัวค่ำก่อนที่จะแยกย้ายกันไปสวดมนต์ ในขณะที่บางวันเราก็จะนั่งรวมตัวกันเพื่อสวดมนต์-ภาวนา ตรงลานกว้างที่รายล้อมด้วยดอกปีบตรงนี้ค่ะ”
ความสงสัย ... ผู้มาเยือนมองตามไปรอบๆ บ้านทุกหลัง การสร้างด้วยรูปแบบที่แตกต่างกันไป บ้างก็มีที่นั่งพักเป็นชาน บ้างก็เป็นระเบียง แต่ทำไมบางหลังถึงได้เงียบและแลดูเก่าใกล้ผุพัง
“บ้านหลังนี้จะมีคนมาช่วยดูแลให้น่าอยู่เหมือนบ้านหลังอื่นไหม คนที่อาศัยในบ้านนี้คือใคร” คุณ ตัดสินใจถามแม้จะดูคล้ายคนไม่มีมารยาทแต่ถ้าอะไรที่เขาพอจะช่วยได้ เขาเองก็อยากช่วยเหลือคนในหมู่บ้านนี้เหมือนกัน
ไม่น่าเชื่อว่าหมู่บ้านนี้จะเป็นหมู่บ้านที่เขาเองตัดสินใจเลือกที่จะมาพักผ่อน ในช่วงวันพักร้อนของการทำงาน สิ่งเดียวที่ทำให้เขาตัดสินใจเลือกคือเสียงกระซิบของใครสักคนที่ไม่รู้จักมาก่อน อื่นๆที่เกี่ยวข้องก็น่าจะเป็นราคาและ ตัวบ้าน รวมถึงสิ่งต่างๆ ที่เขียนบรรยายไว้ในเว็บไซต์ที่มีส่วนทำให้เขาตัดสินใจได้ง่ายกว่าเดิม
“ลุงเข้มค่ะ บ้านหลังนี้เป็นบ้านของลุงเข้ม” หมอกเดินมาทันพอที่จะตอบคำถาม ก่อนที่ไม้จะพูดอย่างอื่นออกมา
“ลุงเข้มบอกว่า ลุงไม่ต้องการให้ซ่อมแซมอะไร ทุกอย่างมันแค่เก่าบางอย่างก็เสื่อมโทรมตามเวลาแต่รวมๆ แล้วมันก็ยังใช้งานได้ดีอยู่”
“แล้วคนที่มาตักบาตรเมื่อสักครู่นี้ หายไปไหนกันแล้ว” คุณ ถาม ด้วยความ อยากรู้อยากเห็น
“ไปค่ะ ^_^ เดี๋ยวหนูอาสาพาคุณไปดูเอง” หนนี้ไม้รีบตอบ ก่อนที่หมอกจะพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตให้ทำตามที่พูดได้
สิ่งที่คุณเห็นเป็นภาพแปลกตาสำหรับเขามาก คนทุกคนมีถ้วยเล็กๆอยู่ในมือ ทุกคนค่อยๆบรรจงหยิบอาหารเข้าปาก น่าแปลกที่ทุกคนไม่มีแก้วน้ำหรือเครื่องดื่มใดๆ วางอยู่ข้างๆ เลย พวกเขากินอะไรกัน
^_^ อีกไม่นานก็จะจบ part นี้ แล้วค่ะ ไม่อยากให้พลาดเลยจริงๆ
ไว้พบกันใหม่ในครั้งหน้านะคะ กับ "การเดินทางของ ... บุญ ..."
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
