การเดินทางของบุญ (4/6)
(ในทุกๆใต้รูป เมื่อ click ดู ข้อความทุกอันมีความหมายตามเส้นทางของมันค่ะ ^_^) ฝากกดติดตามด้วยนะคะ
สิ่งที่คุณเห็นเป็นภาพแปลกตาสำหรับเขามาก คนทุกคนมีถ้วยเล็กๆอยู่ในมือ ทุกคนค่อยๆบรรจงหยิบอาหารเข้าปาก น่าแปลกที่ทุกคนไม่มีแก้วน้ำหรือเครื่องดื่มใดๆ วางอยู่ข้างๆ เลย ... พวกเขากินอะไรกัน
เมื่อ คุณ ต้องเป็นผู้เลือก
ทางเดินที่เลาะเลียบริมน้ำทำให้เขารู้สึกถึงความฉ่ำเย็นและความสุขที่มาจากข้างใน เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมตัวเขาถึงมีความรู้สึกนี้ ความโล่งเบาสบายของที่นี่ แม้จะเป็นเวลาไม่นานแต่มันทำให้เขารู้สึกว่าเขาไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตในเมืองที่แลดูวุ่นวายเหลือเกิน ... คุณ เลือกที่จะยืนหลับตานิ่งๆ พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าเบาๆ อย่างช้าๆ
ชีวิตคนเมืองที่คนส่วนใหญ่ถวิลหาอยากจะเข้ามาสัมผัส สังคมที่ดูล้ำสมัยด้วยเทคโนโลยีและนวัตกรรมต่างๆ กลิ่นของเงินตราและอัตราค่าจ้างที่หอมหวน ยั่วยวนให้เมืองกรุงเป็นแหล่งรวบรวมผู้คนที่มีความต่างและหลากหลาย ทุกคนต่างมุ่งหน้าเข้ามาในจุดเดียวกัน
ครั้นเมื่อได้มาคลุกคลีใกล้ชิดจึงเห็นความจริงว่า สิ่งที่คุณคิดว่าดี มองเห็นว่างาม บางอย่างหาเป็นเช่นนั้นไม่ การใช้ชีวิตที่รีบเร่ง ออกมาอยู่บนถนนในวันทำงานเป็นชั่วโมงๆ ตากแดด ตากฝน ต้องอดทนต่อรถติด ผู้คนที่เบียดเสียด ยื้อ แย่ง ไม่ใช่เรื่องที่พึงปรารถนา ยังไม่นับสังคมเพื่อนฝูงรอบข้าง ซึ่งหากคุณโชคร้าย คุณจะหลงเข้าไปอยู่ในวังวนของกลุ่มคนประเภทวัตถุนิยม และคุณจะโชคร้ายยิ่งกว่าถ้าคุณ ... ปฏิเสธไม่เป็น
สิ่งที่กระทบใจของคนทำงานอีกอย่างก็คือ การชิงดีชิงเด่น แก่งแย่ง รวมถึงความเห็นแก่ตัว ซึ่งจริงๆแล้วคนประเภทนี้ก็มีในทุกที่เช่นกัน ไม่มีที่ไหนบนโลกที่ไม่มีคนประเภทนี้ มันจึงเป็นเรื่องที่หลีกไม่พ้นเลย
หากแต่คุณแค่มีเพียงความเข้าใจในความเป็นธรรมดาของโลก ความเป็นธรรมดาของสิ่งมีชีวิตที่หายใจได้และถูกเรียกว่า“คน”คุณจะปล่อยวางอารมณ์ขุ่นมัวต่างๆ ได้เกือบจะในทันที
การเดินทาง
ตาที่ลืมขึ้นแล้วมองเห็นต้นไม้หลากหลายชนิดของที่นี่ทั้งต้นโต ต้นเล็ก แซมกันไปตลอดทาง ร่มเงาจากร่มไม้ และกลิ่นดินจางๆ จากฝนที่ตกโปรยปรายเบาๆ ตั้งแต่เมื่อคืนยิ่งทำให้ผู้มาเยือนรู้สึกประหลาดในความผูกพันเหมือนเป็นภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ฉันขอนั่งที่ชิงช้าตัวนี้นะ อยากจะนั่งอยู่ตรงนี้ไปเรื่อยๆ จนถึงตอนเย็น”
“ได้สิคะ ที่ตรงนี้เคยเป็นที่ประจำของคุณอยู่แล้ว” ไม้ ยิ้มให้กับคำตอบของตัวเอง
แปลกประหลาดมากมายในรู้สึก
ยิ่งคิดนึกลึกลงยิ่งเปลี่ยวเหงา
ทั้งรอบตัวไม่ได้มีแค่เพียงเรา
แต่ไฉนรู้สึกเศร้าเร้าอารมณ์
อีกหนึ่งแปลกคือเสียงเรียกสงัด
ฟังไม่ชัดไม่มีเสียงให้ดังขรม
เป็นเสียงเรียกเหมือนร้องให้ได้ชม
เสียงผสมดังในใจไร้ที่มา
ภาพที่เขาเห็นตลอดทั้งวันคือภาพของเหล่าผู้คนที่นั่งเล่นพูดคุยกันที่ระเบียง เหมือนรออะไรสักอย่าง จากนั้นก็จะค่อยๆ ทยอยออกจากหมู่บ้านนี้ไปครั้งละคนสองคน
ค่ำนี้ที่นี่มีงานรื่นเริงเหมือนมีการเฉลิมฉลองอะไรสักอย่าง
“คุณคะ คุณมานั่งล้อมวงกับพวกเราไหมคะ” ไม้เอ่ยปากชวน เพราะรู้ว่าอีกไม่นานผู้มาเยือนก็จะจากไป
“วันนี้มีคนออกไปจากระเบียงบ้านเราหลายหลังเลยค่ะ คุณรู้ไหมคะว่าพวกเขาเหล่านั้นออกไปไหนกัน” ใบหน้าที่ยิ้มอย่างเต็มที่ ริมฝีปากตึง ตาสระอิ โทนเสียงเหมือนเป็นคำถามที่เหมือนจะอยากให้คุณตอบ
“แล้วเขาไปไหนกันเหรอ” คุณถามกลับเพราะคิดว่าทุกคนน่าจะกลับบ้านของตัวเองแต่อาจมีคำตอบอื่นที่เขาควรจะได้รู้
“เขาเหล่านั้นยังต้องเดินทางอีกไกลเพื่อไปยังบ้านหลังใหม่ค่ะ เป็นบ้านหลังใหม่ที่ไม่ใช่ว่าใครก็จะไปได้นะคะ คืนนี้เรามาเต้นรำกับพวกเขากันเถอะค่ะ” หมอกตอบสลับกับไม้
คืนนี้ คุณ ผู้มาเยือนนอนหลับโดยมีเสียงฝนเป็นเหมือนบทเพลงกล่อมนอน
เสียงปริศนาค่อยๆขยับตัวออกมาใกล้ๆ ปลายดอกปีบ เมื่อแน่ใจแล้วว่าเจ้าของเตียงหลับสนิทจึงค่อยๆ ออกมา
เสียงปริศนายังคงวนเวียนอยู่รอบตัวตลอดเวลา หน้าตาที่แม้นยามหลับก็สัมผัสได้ว่าเป็นสุข
☘ สุขที่ออกมาจากข้างใน ฤาอาจเป็นเพราะอากาศที่เย็นสบายกำลังดี ผ้าห่มที่ไม่หนาจนรู้สึกหนักหรือบางจนความหนาวเหน็บเข้ามาประชิดติดตัวได้ จึงทำให้คุณหลับสบายเป็นคืนที่สอง
....พรุ่งนี้คุณจะต้องเจอกับอะไรอีกนะ
^_^ ไว้พบกันใหม่ในครั้งหน้านะคะ กับ "การเดินทางของ ... บุญ ... "
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
