คนฉลาดคนเก่ง เขาอาจจะแสดงตนประหนึ่งคนโง่ก็ได้
เพราะคนฉลาดย่อมรู้จักระมัดระวังการใช้ความฉลาดของเขาอยู่เสมอ ส่วนคนโง่ชอบแสดงความเห็นและประจบสอพลอ
ในแม่นำ้แห่งหนึ่งที่มณฑลซานฝู่ มีปลาชนิดหนึ่งชื่อปลาหยางเจี้ยว เป็นปลาที่มีขนาดไม่ใหญ่มาก และรสชาติไม่อร่อย
จึงทำให้พวกมันมีจำนวนเยอะมาก เพราะคนแถวนั้นไม่นิยมนำไปรับประทาน
จื้อเจี้ยน เจ้าเมืองแห่งซานฝู่ กำลังกลุ้มใจมากกับการปกครองพลเมืองที่ออกจะไม่เรียบร้อยดี ของตัวเอง แถมยังไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุใด
ในขณะที่จื้อเจี้ยน กำลังล่องเรือในแม่น้ำ ก็เจอชาวประมงชราท่านหนึ่ง ดูเงียบสงบดุจนักปราชญ์
หลังจากแวะเข้าไปทักทาย จื้อเจี้ยนกล่าวกับชายชราว่า
“ท่านลุงจะทำประการใดดีบ้านเมืองจึงจะเรียบร้อย ชาวเมืองจึงจะมีความสันติสุข”
ชายชราแทนที่จะกล่าวอธิบายให้จื้อเจี้ยงฟัง กลับพูดเป็นปริศนาว่า
“ข้าพเจ้าเป็นคนยาก ปราศจากความรู้ในทางรัฐศาสตร์ สิ่งที่ข้าจะบอกท่านได้นั้นคือบทเรียนที่ได้จากความชำนาญในการตกปลาเท่านั้น”
“มีปลาชนิดหนึ่งมีชื่อเรียกว่าปลาหยางเจี้ยว ปลาชนิดนี้เป็นปลาที่กินได้ แต่ไม่ค่อยมีรสชาติ แต่เหล่าปลาหยางเจี้ยวกับชอบมากินเหยื่อ”
“เมื่อเราหย่อนเบ็ดลงไปก็จะรีบพากันมาฮุบเหยื่อทันที ส่วนปลาอีกชนิดหนึ่งนั้นชอบอยู่นำ้ลึกนิ่งและสงบ”
“จะเห็นได้เฉพาะที่มันแหวกว่ายไปมาเท่านั้น ปลาชนิดนี้มีรสชาติอร่อยน่ารับประทานยิ่งนัก แต่ปลาชนิดนี้เป็นปลาที่ไม่ยอมกินเหยื่อของใครง่ายๆนัก
(ปล พอเขียนมาถึงท่อนนี้ทำให้นึกถึงตอนเล่าปี่ ที่ต้องไปเชิญขงเบ้งถึง 3ครั้งเพื่อจะนำมาเป็นพวกเลย คือเชิญคนเก่งแบบขงเบ้งยากมาก)
เมื่อได้ฟังปริศนาเช่นนี้ จื้อเจี้ยนก็รู้ได้ทันทีเลยว่า เจ้าปลาหยางเจี้ยวนั้นหมายถึงอะไร จึงไม่ซักไซ้ไต่ถามให้เสียเวลา รีบอำลาชายชราพร้อมกลับเมืองทันที
ระหว่างเดินทางกลับเมืองนั้นเอง จื้อเจี้ยนได้พบพวกขุนนางเป็นอันมากมาต้อนรับถึงกลางทางระหว่างเข้าเมือง
จื้อเจี้ยนก็กล่าวออกมาว่า”เจ้าพวกหยางเจี้ยวมาแล้ว”
ปล เหตุผลที่บ้านเมืองเรายังวุ่นวาย และยังไม่พัฒนาก็คงมาจากที่บ้านเมืองของเรามีแต่พวกปลาหยางเจี้ยว และผู้นำที่ชอบแต่คำชม เพราะคนที่เขาเก่งจริงๆ เขาจะระวังตัวเองในการแสดงความคิดเห็น ก็คงมีแต่พวกปลาหยางเจี้ยว ยิ่งแสดงความคิดเห็นยิ่งทำให้เกิดปัญหา..
สามารถติดตามได้ที่ facebook #ถ้าใจเราดี.อะไรๆก็ดีไปหมด
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
