มังตราเสริม
"และคนๆ นั้น ต้องไม่ใช่คนธรรมดา ต้องเป็นคนเข้าใจตำราพิชัยสงครามลึกซึ้งดั่งนายทัพ"
ตองหวุ่นญีพยักหน้าอย่างหนักใจ
"ท่านตองหวุ่นญี เรากำหนดคนคนนั้นไว้ให้ท่านแล้วคือ จะเด็ด พี่เรา"
มังฉงายใจหาย มองหน้ามังตราเหมือนไม่อยากไป
"เป็นหนทางเดียวที่เราจะแก้การนี้ได้ พี่ท่านจะต้องเร่งเข้าแปรโดยเร็ว ก่อนที่คณะฑูตจะเสด็จกลับ"
"หาผู้อื่นลอบเข้าแปรแทนข้าพเจ้าเถิด พระราชบุตร"
"พี่ท่านพะวงสิ่งใด หากอยู่ที่นี่โทษประหารยังไม่ได้พิจารณา"
มังฉงายยังนิ่งไม่รับปาก พระมหาเถรมังสินธูรอคำตอบจนโมโห
"ไอ้จะเด็ด ชั่วแล้วยังไม่หาหนทางล้างด้วยความดีรึมึง"
"หาอยู่พระคุณเจ้า"
"มึ้ง แก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ"
ตองหวุ่นญีถาม
"มีอะไรเป็นห่วงหรือ แม่เลาชี รึ"
มังฉงายไม่ตอบ สีหน้าสลด
"ความอาลัยนั้น เพราะตะละแม่จันทรา พี่หญิงของเราต่างหาก"
มหาเถรมังสินธูตะลึงงัน มองซ้ายมองขวาอย่างหงุดหงิด กันทิมาก็รู้สึกใจหาย
"มังตราพูดอะไรอย่างนั้น"
"จันทรา พี่นางข้าพเจ้า ข้าพเจ้ายกไว้ให้มีเกียรติยิ่งใหญ่ ข้าพเจ้าไม่เคยคิดถึงเจ้าเมืองใดมาเป็นพี่เขย นอกจากจะเด็ดพี่ท่าน เราให้สัตย์พี่ท่านดังนี้ พี่ท่านหมดกังวลหรือยัง"