@ เปิดฉาก..
สวัสดีทุกท่านที่พลัดหลงเข้ามาในบล็อกของผมครับ นี่เป็นบทแรกที่เขียนลงในบล็อกภายใต้สถานการณ์ที่คนทั้งโลกตกอยู่ในอาการหวาดกลัวไวรัสโควิด-19 จึงเป็นการฝึกหัดเหมือนการหัดเดินของเด็กแรกเกิดซึ่งต้องมีความผิดพลาด ไม่สมบูรณ์ไม่น่าดูอยู่ด้วยอย่างแน่นอน แต่ก็ถือว่าเป็นการให้โอกาสตัวเองในการท้าทายสิ่งใหม่ ๆ เหมือนกับที่เด็กยกขาก้าวแรกออกเดิน ถึงจะไม่รู้ว่าล้มแล้วเจ็บมากน้อยเพียงใด แต่การเดินได้มันท้าทายเกินความกลัวเจ็บ
เมื่อคนเราอยู่นิ่ง ๆ นาน ๆ ร่างกายทำงานน้อยลง แต่เหมือนตรงกันข้ามความคิดจิตใจกลับทำงานมากขึ้น หรือว่าจริง ๆ ก็เหมือนเดิมนั่นและแต่ที่ผ่านมาเราวุ่นวายเกินไปจนไม่ได้สังเกตตัวเอง ด้วยเหตุที่รู้สึกว่าได้อยู่กับตัวเองกับความคิดมากขึ้นนี้ เลยถือโอกาสจับความคิดตัวเองมาเรียงเป็นตัวหนังสือเสียเลย เผื่อภายหลังเมื่อหันกลับมาทบทวนแล้วจะได้ขบขันหรือเกิดอารมณ์อื่นใดให้กับตัวเองได้ หรือหากใครมาอ่านจะได้เป็นเพื่อนร่วมสถานการณ์ไปด้วยบ้าง (หากจะมีคนหลงมา)
เนื่องจากเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ดังนั้นความคิดที่ออกมาก็ยังเป็นธรรมด้า ธรรมดาอยู่นั่นเอง ซึ่งความเป็นธรรมดานี่เองที่ทำให้อยากมาบันทึกไว้เพราะไม่อย่างนั้นก็คงลืมไปตามสภาพธรรมดา
นี่เป็นอารัมภบท เดี๋ยวคงได้เริ่มเรื่องราวในไม่ช้านี้...
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
