วันที่ไม่คาดคิดก็มาถึง...
แม่เก็บของอยู่บนบ้าน หนูหริ่งก็วิ่งไปถามแม่ว่าเก็บทำไม? ไปไหน?
แม่ก็ร้องไห้...
แม่บอกว่าจะพาหนูหริ่งออกจากบ้านนี้ไปอยู่บ้านยาย
หนูหริ่งก็ตกใจ ทำไมต้องไปด้วย?
แม่บอกว่า : ไม่ต้องถามมาก
หนูหริ่งต้องออกจากบ้านจริงๆแล้วนะ😔 หนูหริ่งมองปู่ ปู่ทำหน้าเศร้ามากเลย และบทสนทนาได้เริ่มต้นขึ้น
หนูหริ่ง : หนูก็ไม่ได้เล่นเมล็ดเป๊าะแป๊ะแล้วใช่มั้ย?
ปู่ : หนูมาเล่นได้ตลอดเลย ปู่รอ
หนูหริ่ง : ปู่ไปกับหนูด้วยได้มั้ย?
ปู่ : ไม่ได้หรอก หนูเป็นเด็กดีนะ
แล้วแม่ก็ขนของออกจากบ้านไป แล้วตะโกนเรียก หนูหริ่งเร็วๆ เสียงดังมาจากไกล
หนูหริ่งเดินออกมาจากประตูบ้านเดินตามแม่
แล้วจู่ๆหนูหริ่งก็วิ่งกลับไปเกาะที่รั้วประตู มองตรงไปเห็นปู่นั่งอยู่เก้าอี้ยาวที่เรานั่งกินข้าวด้วยกัน หันมองขึ้นไปเห็นพ่อมองลงมาที่หนูหริ่ง หนูหริ่งได้เริ่มบทสนทนาขึ้น
หนูหริ่ง : ปู่ดูแลสุขภาพด้วยนะ
ปู่ : เอ้อๆ หนูหริ่งก็ด้วยล่ะ
หนูหริ่ง : พ่ออย่าดื้อกับปู่ด้วย
พ่อ : (ยืนยิ้มๆ แล้วพยักหน้าทีนึง)
หนูหริ่งเดินมาด้วยความเศร้าในใจ ด้วยความตกใจกับเรื่องที่เกิด และหนูหริ่งไม่ได้อยู่กับปู่แล้ว หนูหริ่งไม่ได้อยู่กับพ่อ หนูหริ่งเดินคิดไปตลอดจนขึ้นรถ แล้วหลับไป
หนูหริ่งมาอยู่ที่บ้านยายกับแม่ ที่บ้านยายมี ตา ยาย น้าแจง น้าอ้วน (น้องสาวแม่) น้าฟ่าง น้าเขย(แฟนน้าอ้วน) และน้องณุก(ลูกน้าอ้วนกับน้าฟ่าง) นามสมมุติ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
