25 เม.ย. 2020 เวลา 06:44 • ปรัชญา
#บทความจากพ่อ✌️❤️
ฉันมองออกไปทางหน้าต่าง
ฉันเห็นท้องฟ้าที่สว่างไสว
แต่บางครั้งก็มืดมนเห็นผู้คนเดินไปมา
คนที่ฉันรู้จักและไม่รู้จัก
บางครั้งฉันกวาดสายตาไปมา
บางครั้งฉันก็เพ่งมองไปที่จุดใดจุดหนึ่ง
แต่สิ่งที่ฉันมองมันนานและบ่อยที่สุดก็คือพวกดอกไม้เหล่านั้น
มันขึ้นอยู่ดาษดื่นเรียงรายอยู่ทั่วไป
มีสีสันที่แตกต่างแต่ล้วนสวยงามตามแบบของมันต่างคอยชูช่อเสมือนว่าจะแย่งกันดึงดูดสายตาของฉัน
ฉันเฝ้ามองดูมันอย่างชื่นชมพลางคิดไปว่า
มันจะมีชิวิตจิตใจเหมือนอย่างฉันมั๊ยนะ
ชีวิตที่มีทั้งสุข ทุกข์ เหงา เศร้า
ดีใจ เสียใจ สมหวัง ผิดหวัง
ถ้าเป็นอย่างนั้น
ฉันอยากให้มันเป็นดอกไม้ธรรมดาๆ
ดีกว่าเป็นดอกไม้ที่สวยงามให้ฉันมองดูมัน
ยามที่ฉันมีความทุกข์ในใจ
ให้ฉันได้คลายทุกข์ของฉันไปบ้าง
อย่ามีชีวิตอย่างฉันเลยเจ้าดอกไม้เอ๋ย
ฉันเฝ้าบอกมันเพราะชีวิตมันยากนัก
ฉันบอกตัวเอง จงเป็นสิ่งที่เจ้าเป็นจงเป็นสิ่งสวยงามบนโลกใบนี้จงเป็นสิ่งที่ให้ความสุขแก่เจ้าฉันเฝ้าบอกมัน
แล้วดวงอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าไป
ฉันปิดหน้าต่างแล้วมุ่งหน้าท้าทายชีวิตต่อไป
โรงเตี๊ยมเก่าในฉางอาน
โฆษณา