การตกงานครั้งแรกในชีวิต...
ในยุคโควิด ที่ใครๆต่างก็เกาะงานไว้อย่างเหนียวแน่น ไม่ยอมให้อะไรมาทำให้เสียงานไปง่ายๆ พยายามประคับประคองทุ่มเทซึ่งทุกสิ่งเพื่อรักษางานเอาไว้
ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ด้วยอะไรหลายๆอย่างที่ตีรวนกันไปหมด ช่วงเวลาตั้งแต่ปลายปีที่แล้วทำให้ฉันคิดถึงเพียงการอยากจะลาออก แต่ไม่เคยลงมือสักที แค่พูดออกไปเท่านั้น จนเกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้น และทำให้ต้องลาออกจากงานที่รัก และเพื่อนร่วมงานที่แสนดี ไม่มีหยดน้ำตาสักหยดที่แสดงความเสียใจในการสูญเสียงาน มีเพียงน้ำตาที่เสียดายว่าต่อไปนี้จะไม่เจอมิตรภาพที่แสนดีอีกต่อไปแล้ว
ในตอนที่จรดปลายปากกาเพื่อเซ็นลาออก ฉันโล่งอย่างบอกไม่ถูก มีเพียงรอยยิ้มที่แสดงออกให้กระดาษแผ่นนั้นได้เห็น โล่งในขณะที่ยังไม่รู้เลยว่าจะไปทางไหนต่อ ประโยคนึงที่ดังขึ้นอย่างชัดเจนในหัว “ในวันที่มึงไม่สามารถตัดสินใจเองได้ ก็จะมีใครสักคน อะไรสักอย่างเข้ามาตัดสินใจแทนมึงเอง”
ในวันที่ฉันกลายเป็นคนว่างงาน ฉันได้รับรู้ถึงความรักจากชายคนรัก ความห่วงไยและปรารถนาดีจากเพื่อนๆที่ส่งมาให้ และถามไถ่ถึงความเป็นอยู่ ฉันเพียงแต่บอกไปว่าฉันโอเค และสบายดี ยังยิ้มได้ กินข้าวอิ่ม และดูละครสนุก
มันคงถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องเติบโต และได้เข้าสู่การมานะบากบั่นอย่างจริงจัง ตลอดการทำงานมา 3 ปี ในใบรายรับของฉันมีเงินเข้ามาเกือบล้านบาท แต่ฉันไม่มีอะไรเป็นของตนเองแม้แต่ชิ้นเดียว ห้องก็เช่าเขาอยู่ รถก็ไม่มีขับ เงินเก็บก็ไม่เหลือ ฉันมัวแต่ทำอะไรอยู่นะ
ตอนนี้ในหัวของฉันยังมึนๆงงๆ มีหลายๆที่อยากให้ไปทำงานด้วย แต่ฉันเองยังอยากเก็บช่วงเวลานี้ให้ตัวเองก่อน อยากให้จังหวะของชีวิตได้เชื่องช้าลงบ้าง หลังจากเหนื่อยหนักมา 3 ปี / 2-3 วันที่ว่างงานมานี้ฉันได้คุยกับตัวเองเยอะขึ้นมาก ทำอะไรอยู่ อยากจะทำอะไรกันแน่ หรืออยากจะไปทางไหน
ไม่อยากรีบตัดสินใจมากนัก เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาการทำอะไรแบบรีบๆ เสร็จเร็วก็จริง แต่หลายครั้งก็เป็นผลลบ มากกว่าผลบวก ...
ฉันเอง ขอเป็นกำลังให้กับทุกคน ทั้งที่ตกงาน มีงาน เป็นลูกน้อง หรือแม้แต่นักธุรกิจ เจ้าของกิจการ เราทุกคนต่างมีภาระหน้าที่ ที่หนักหนาแตกต่างกันไป ฉันอยากเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้ทุกคนเข้มแข็ง และอดทนต่อปัญหานานาๆที่เกิดขึ้น จับมือคนข้างๆให้แน่น กอดคนข้างๆให้อุ่น ยิ้มให้กันในวันนี้ที่เรายังคงมีกันอยู่ เพราะเราต่างก็ไม่มีใครรู้เลย ว่าใครจะปลิดปลิวหายไปบ้าง ไม่ว่าจะด้วยเพราะโรคภัย หรือเพราะความจำเป็นใดๆ
อย่างน้อย จะได้ไม่นึกเสียดาย ว่าวันที่เขาอยู่ เราก็ได้ใช้เวลา และให้คุณค่าเขาเต็มที่แล้ว...
สุดท้าย เรากำลังคิดจะเริ่มต้นทำในสิ่งที่เราชอบจริงๆ นั่นคือการปลูกผักและทำอาหาร เราคงใช้เวลากับความเชื่องช้านี้สักพัก ก่อนจะตัดสินใจไปทำอะไรอย่างอื่น
ขอบคุณที่มาเจอกันในเรื่องเล่าของเรา แล้วพบกันใหม่
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
