4 ขวบที่ไม่น่าจดจำแต่กลับไม่เคยลืมเลย
คนที่หนูหริ่งรักมากที่สุดคือใครน่ะหรอ?
น่าจะเป็นพ่อ แม่ เนอะ แต่กลับเป็น...ปู่....
และแล้ววันที่ไม่อยากให้มาถึงก็ได้มาถึง กริ๊งๆๆ (เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น) มีโทรศัพท์โทรมาหาแม่ หนูหริ่งนึกได้อีกทีเดินเข้าไปในห้องสี่เหลี่ยมขาวๆมีม่านกั้น (อ้าว นี่ที่ไหนเนี้ย) มองตรงไปเจอคนที่รักที่สุด นั่นก็คือปู่ของหนูหริ่งเอง ปู่มีสายอะไรเต็มไปหมดเลย พอหนูหริ่งเห็นได้แต่ตกใจและร้องไห้ให้แม่อุ้ม หนูหริ่งหันหลังไม่ได้มองปู่เลย รอบๆห้องมีคนมากมาย มีย่าและพ่อด้วย พ่ออยู่ด้านขวาของแม่ สีหน้าแดงเหมือนร้องไห้ หันมาบอกให้หนูหริ่งไปหาปู่สิ
ปู่ลุกขึ้นนั่งพร้อมดีดนิ้วดัง แป๊ะๆ หนูหริ่งยังคงหันหน้าหนีไปที่ผ้าม่าน พ่อบอกไหนหันไปดีดนิ้วโต้กับปู่หน่อย หนูหริ่งกลัวและตกใจมากไม่กล้าหันไป ได้แต่ร้องไห้อย่างเดียว
แล้วก็แยกย้ายกลับ หลังจากนั้นไม่กี่วันคือ... ไปที่วัด หนูหริ่งไม่เข้าใจว่าคืองานอะไร ทุกคนใส่สีดำสีขาว หนูหริ่งยังวิ่งเล่นอยู่เลย แต่หนูหริ่งเห็นรูปปู่นะ หนูหริ่งถามพ่อว่าเอารูปปู่มาทำไม ไหนรูปหนู หนูไม่อยากให้ปู่มีสายๆที่ตัวเหมือนวันนั้นเลย
แต่ก็ไม่ได้มีคำตอบกลับอะไรมา...
เมื่อกลับมาที่บ้านปู่ แต่แม่ไม่ได้มานะ เพราะพ่ออยู่กับแฟนใหม่ที่บ้าน หนูหริ่งมักจะอยู่กับย่าและนอนกับย่า
หนูหริ่ง : ย่าๆ ปู่ไปไหน? ทำไมไม่กลับบ้านมาพร้อมเรา
ย่า : ปู่ไปสบายแล้ว
หนูหริ่ง : แล้วถ้าไม่ไป ปู่จะไม่สบายหรอ? (ทำหน้าสงสัย)
ย่า : คือปู่ไปสวรรค์แล้ว
หนูหริ่ง : (เดินไปที่โทรศัพท์บ้านที่โต๊ะทำงานของปู่พร้อมหยิบสายเตรียมกดเบอร์) หนูขอเบอร์สวรรค์หน่อย หนูจะโทรหาปู่ให้กลับมา วันนี้หนูมาหาปู่นะ
ย่า : เราติดต่อปู่ไม่ได้แล้วนะ
หนูหริ่ง : ทำไมปู่ทิ้งหนูไป (น้ำตาเริ่มไหลออกมา)
ย่า : ปู่ไม่เคยทิ้งหนูหริ่งเลย ปู่รักหนูหริ่งมากที่สุด
หนูหริ่ง : (ปล่อยโฮออกมา) หนูก็รักปู่มากที่สุดเลย หนูยังไม่ได้ดีดนิ้วเล่นกับปู่เลย
ย่า : วันที่ไปหาปู่ที่โรงพยาบาลหนูไม่ยอมดีดนิ้วกับปู่ล่ะ
หนูหริ่ง : ก็คนเยอะ หนูกลัวสายๆด้วย มันมีเครื่องตี๊ดๆ(เครื่องช่วยหายใจ)
ย่า : ไม่เป็นไร ปู่ฝากบอกว่าปู่รักหนูหริ่งมากที่สุด หนูหริ่งเป็นเด็กดีนะ หนูหริ่งต้องเข้าใจและทำใจนะ ปู่ไปสบายแล้ว ปู่ไม่ต้องเจ็บปวดอีกแล้ว แต่ย่านี่สิยังคงต้องเจ็บ ปวด
หนูหริ่ง : งั้นย่าห้ามทิ้งหนูไปนะ
ย่า : ไม่ได้หรอก คนเราต้องมีเกิด แก่ เจ็บ ตาย ตอนนี้ย่าแก่แล้ว เดี๋ยวก็เจ็บแล้วตายจากไป
หนูหริ่ง : ยังคงขอเบอร์ย่าซ้ำๆเพื่อโทรหาปู่
และหลังจากนั้นไม่กี่วัน หนูหริ่งก็กลับมาที่บ้านย่าอีกครั้ง พร้อมน้องหมา2ตัวสีดำ เพราะที่บ้านยายเลี้ยงสุนัขไว้เยอะมากๆแล้วออกลูกครั้งนึงหลายตัว หนูหริ่งชอบมากเลย2ตัวนี้ เลยเอามาให้ย่าและพ่อเลี้ยงน้องหมา ได้ตั้งชื่อให้มันว่า " ซีอิ้ว กับ ซอส " เจ้าซีอิ้วเป็นหมาอ้วน ส่วนเจ้าซอสเป็นหมาซน ทั้งสองเป็นเพศผู้และจะจำหนูหริ่งได้เสมอ หนูหริ่งบอกพ่อว่า หนูไม่อยู่บ้าน พ่อต้องรักซีอิ้วกับซอสเหมือนหนูนะ เป็นตัวแทนหนู พ่อก็ขำแล้วพยักหน้า
ทุกครั้งที่มาบ้านย่า หนูหริ่งจะคิดถึงปู่ทุกครั้ง เพราะหนูหริ่งมักโดนดุ หนูหริ่งไม่มีคนคอยโอ๋ คอยพาไปเล่น คอยพาไปกินข้าวมันไก่แล้ว แต่พ่อมักจะถามว่าวันนี้กินอะไร ข้าวมันไก่มั้ย เดี๋ยวพ่อออกไปซื้อให้ หนูหริ่งก็เอาๆ (ก็ของโปรดนี่หน่า ร้านประจำที่ปู่ชอบพาไป)
ทุกครั้งที่ได้กินข้าวมันไก่ หนูหริ่งจะนึกถึงปู่ตลอดมา...
หนูหริ่งยังคงทำใจเรื่องปู่ไม่ได้ ใครพูดคำว่าปู่ปุ๊บ น้ำตาหนูหริ่งไหลทันที หนูหริ่งเพิ่งเข้าใจว่านี่คือหนูหริ่งรักปู่มากที่สุด มากจนหนูหริ่งพูดไปว่าหนูขอให้สวรรค์พาปู่มาอยู่กับหนู แล้วนำพ่อไปแทนได้มั้ย?
ก็พ่อชอบดุหนูหริ่ง แล้วพ่อก็มีแฟนใหม่ด้วย แฟนใหม่พ่อชื่อไหม(นามสมมุติ) หนูหริ่งเรียกน้าไหม น้าไหมเป็นคนผอมแห้งผิวเข้ม แต่ก็พาหนูหริ่งไปเล่นนะ หนูหริ่งรู้สึกเฉยๆ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
