เรื่องสั้น : ดอกไม้บิน
อยู่ในรวมเรื่องสั้น ชีวิตประจำวัน (เรื่องสั้นธรรมดา)
ดอกเตอร์หอมไกล อังกาบแก้ว กลับจากสุราษฎร์ธานีถึงห้องพักชั้นที่ ๑๕ คอนโดมิเนียมหรูย่านสุขุมวิทเวลา ๒๐.๔๐ น. ไขกุญแจเข้าห้อง วางกระเป๋าเสื้อผ้า ปลดเป้สะพายหลังวางบนโต๊ะกินข้าวตรงไปเปิดเครื่องปรับอากาศ
หญิงสาวร่างสูงโปร่ง ท่วงท่าทะมัดทะแมงเดินกลับมารูดซิปเปิดเป้ ชาวบ้านเอาขวดน้ำผึ้งเดือนห้าจับใหม่ๆ ยัดใส่มาให้ ไปทุกครั้งได้น้ำผึ้งกลับมาทุกครั้ง ในตู้น้ำผึ้งป่าแท้ๆ วางเรียงอยู่สามขวด เธอดึงขวดน้ำผึ้งเหลืองนวลมวลแน่นขึ้นมา เกสรดอกไม้ลอยเต็มคอขวด เปิดฝาสูดดมกลิ่นหอมหวานพลางหลับตาพริ้ม
คนขึ้นผึ้งเอาลูกผึ้งผัดหวานใส่ขวดปากกว้างขนาดแก้วน้ำมาให้ทดลองกิน คุณลุงพูดย้ำๆ "ของดีของวิเศษจากเจ้าป่าเจ้าเขา ถ้าไม่ใช่ลูกหลานคนตีผึ้ง...ไม่ได้กิน" เธอยกมือไหว้ กล่าวขอบคุณอย่างนอบน้อมอ่อนโยน ยื่นสองฝ่ามือกุมประคองเก็บใส่ช่องเล็กๆ ในเป้
หอมไกลบิดเปิดฝาสังกะสีเห็นผึ้งตัวอ่อนนอนขดแห้งใต้ขุยน้ำผึ้งป่าขาวๆ
ต้นพฤษภาปีนี้ ช่วงบ่ายๆ ฝนตกตลอดสามวัน พื้นที่วิจัยชุ่มน้ำกว่าก่อนสงกรานต์ หัวข้อ 'ผลกระทบต่อวงจรชีวิตผึ้งป่าฝั่งตะวันตกเทือกเขาหลวงจากการเปลี่ยนแปลงสภาพที่ดินเพื่อการเกษตรและที่อยู่อาศัย' กำหนดส่งองค์กรผู้สนับสนุนภายในเดือนกันยายน ๒๕๖๑
หญิงสาวรู้สึกอ่อนล้า อยากอาบน้ำอุ่นๆ เจ็บหนุบๆ ที่รอยแผลเท่าปลายเข็มบริเวณต้นคอซีกขวา ขนาดสวมเสื้อผ้าพื้นสีเขียวอมเทากลมกลืนกับพุ่มพงดงไม้ผึ้งตัวนั้นยังมองเห็น หรือว่ามันยังไม่คุ้นหน้ากัน
อาบน้ำอุ่น สวมชุดนอน หอมไกลเปิดประตูระเบียงได้กลิ่นหอมมาพร้อมสายลม เธอกดฟ็อกกี้ฉีดน้ำต้นประยงค์เพิ่งออกดอกครั้งแรก ช่อดอกเหลืองอิ่มตาแตกยื่นจากกิ่ง ดอกกลมๆ เหมือนไข่ปลาเม็ดโตๆ ตอนลงสนามครั้งที่แล้วชาวบ้านละแวกช่องช้างตัดกิ่งชำห่อกระดาษยื่นให้ "ฝากอาจารย์ไปปลูกไว้สูดดมกลิ่น ตอนบานหอมอวลไปทั่วบ้านแหละครับ คนแถวนี้เรียกว่าหอมไกล" ตาโชคพูด ส่งยิ้มเอ็นดูเหมือนเป็นลูกหลาน เธอเอากลับมาลงกระถางฉีดพ่นน้ำทุกวัน
ดอกประยงค์หอมอบอวลอย่างตาโชคว่า บางทีอาจหอมหอมไกลถึงแนวป่ามักกะสันร่มครึ้มเบื้องล่างโน้น
ก่อนเข้านอนหอมไกลทาครีมบำรุงผิวหน้า ถ้าหลับเต็มอิ่มตื่นเช้าร่างกายสดชื่นหายเหนื่อย ตอนสายมีชั่วโมงบรรยายที่มหาวิทยาลัย
ก่อนลงพื้นที่ครั้งแรกกลางปี ๒๕๕๙ หอมไกลไปให้แพทย์ฉีดสารคุ้มกันจึงไม่แพ้พิษเหล็กใน ถูกผึ้งต่อยเธอล้วงยาพกติดกระเป๋า ล้างแผล ทายา กินยาแก้ปวดทันที คืนนี้ล้มตัวนอนชั่วโมงกว่าๆ ยังหลับๆ ตื่นๆ ปวดหนุบๆ รอบรอยแผล
ภายในห้องปรับอากาศเย็นสบายและเงียบ ช่างน่าแปลกนัก หญิงสาวเคลิ้มฝันถึงชาร์ลส์ ดาร์วิน, มอริส มาแตร์แล็งก์ ฝันถึงอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์--- นักธรรมชาติวิทยา กวี นักเขียนบทละคร ฝันถึงนักฟิสิกส์เรียงหน้าเข้ามาตามลำดับ แทนที่จะพูดเรื่องที่ตังเองค้นคว้า ทุกท่านพูดถึงผึ้งเหมือนกันหมด--- เป็นเพราะพิษเหล็กในหรืออาการไข้หวัดเข้าแทรก
วาทะของปราชญ์สามท่านเป็นแรงผลักดันให้เธอตัดสินใจเสนอหัวข้อวิจัยขอทุนจากสำนักวิจัย แม้ไม่เคยเล่าเรียนทางกีฏวิทยาหรือชีววิทยาก็ตาม
คำพูดได้ยินขณะกึ่งหลับกึ่งฝันผุดออกมาจากความทรงจำ เธออ่านวาทะของปราชญ์ทั้งสามหลายครั้งหลายครา หรือว่ากังวลเพราะใกล้เวลาส่งงานเข้ามาทุกขณะ
ในฝันคุณทวดดาร์วิน โน้มตัวกระซิบเบาๆ ข้างหู
'ในอังกฤษของเรา ถ้าผึ้งมีขนตัวใหญ่ๆ หายไป หลังจากนั้นต้นแพนซีป่ากับนกพิราบแดงจะหายาก ประชากรของปศุสัตว์ขึ้นต่อประชากรแมว ห่วงโซ่ของสิ่งมีชีวิตเคลื่อนไหวตามฤดูกาล ผึ้งมีขนทำรังตามพื้นดิน น้ำผึ้งเป็นอาหารพวกหนู แมวจะไล่จับหนูทำให้ผึ้งมีชีวิตต่อไปได้'
คุณปู่แมแตร์แลงค์ยืนอยู่ข้างประตู ยิ้มอย่างอ่อนโยน 'เรื่องความศิวิไลซ์เรายังเป็นหนี้ค้างชำระผึ้ง หากผึ้งสูญพันธุ์จะนำไปสู่การล่มสลายของความเจริญ มีคนไม่กี่คนเคยเห็นผึ้งกระพือปีกในพุ่มไม้ตอนตระเวนหาน้ำหวานจากดอกไม้ แต่ตกอกตกใจทันทีที่เห็นมันเกาะขอบประตู หรือทำรังบนต้นไม้หน้าบ้าน'
คุณลุงไอน์สไตน์ยืนแลบลิ้นล้อเล่นอยู่ปลายเตียง
'หนูจำไว้ให้ดีล่ะ...ถ้าเราเอาผึ้งออกจากผิวโลก เท่ากับเราเอาพืชพรรณหนึ่งแสนชนิดออกไปด้วย เพราะพืชเหล่านั้นไม่สามารถมีชีวิตอยู่อีกต่อไป วันใดผึ้งหมดจากโลก มนุษย์จะเหลือเวลาดำรงชีวิตอีก ๔ ปีเท่านั้น'
หญิงสาวตื่นขยับตัว อัจฉริยะทั้งสามเหมือนเพิ่งออกไป เธอได้กลิ่นหอมดอกไม้ ห้องนี้เจ้าของงดฉีดพ่นน้ำหอมปรับอากาศทุกชนิด ดอกประยงค์หรือกลิ่นน้ำผึ้ง เธอสูดหายใจลึกอีกครั้ง หอมกว่าเดิม หอมเสื้อ หอมผ้าห่ม ผ้าปูที่นอน หมอน หอมอากาศรอบๆ ตัว
ก่อนนอนเธอเก็บขวดน้ำผึ้งไว้ในตู้ ไม่ได้ยินเสียงตกหรือขวดล้ม ในความมืดเธอลืมตา หึ่งห้อยเจ็ดแปดตัวบินใต้เพดาน อีกหลายตัวบินวนเวียนภายในห้อง ตึกสูงอย่างนี้หิ่งห้อยบินขึ้นมาหาอะไร พวกมันเข้ามาทางไหน
ครู่ต่อมาสายตาปรับเข้ากับความมืด ดอกไม้...ดอกไม้ต่างหาก ดอกประยงค์กระจายออกจากช่อลอยเข้ามานี่เอง เธอขยี้ตาให้แน่ใจ ลุกจากที่นอนเปิดม่านดูต้นประยงค์ ลมพัดหอบกลิ่นหอมฟุ้งแทรกบานเกร็ดเข้ามา ดอกประยงค์ยังเต็มช่อ ดอกไม้นั่นเอง ดอกไม้เปล่งแสงเรืองอร่ามบินได้ ดอกไม้หอมหวานบินได้ ดอกไม้ดอกหนึ่งบินตกบนไหล่ หญิงสาวจับเบาๆ กลีบดอกไม้นุ่มเนียน "ดอกไม้...ดอกไม้ประหลาด...”
หญิงสาวเดินเร็วๆ ไปที่ชั้นเก็บขวดลูกผึ้ง ขวดยังวางบนโต๊ะ ฝาขวดลืมปิดวางอยู่ข้างขวด เธอลืมเก็บเข้าตู้ ดอกไม้ดอกสุดท้ายโผบินออกจากขวดขึ้นไปรวมกลุ่มใต้เพดาน แสงสว่างวาบไหวเป็นสาย วินาทีนั้นหอมไกลคิดถึงธรรมชาติป่าเขา ดอกไม้อยากบินกลับไปที่นั่น เธอเปิดประตูห้อง ก้าวออกไปยืนที่ระเบียง ดอกไม้บินได้กลายร่างเป็นผึ้งบินตามกันเป็นสาย ลำแสงเหลืองอร่ามราวสายธารทองคำไหลข้ามตึกสูง อาคารบ้านเรือนหลากรูปทรง หลากสีสันนับพันนับหมื่น มุ่งตรงไปหาแสงวับๆแวมๆ กลางแนวป่ามักกะสันอันมหึมา
หญิงสาวมองลำแสงยาวเหยียดจนสุดสายตา ส่งยิ้มในความมืด หันหลังกลับเข้าห้องปิดประตู ค่อยๆ สูดกลิ่นหอมอบอวลของดอกไม้นานาพรรณ หอมราวดอกไม้ทั้งป่ามาเบ่งบานพร้อมกัน--- น่าแปลกใจ หอมไกลมองไม่เห็นเถาหรือลำต้น
(๑๗ กันยายน ๒๕๖๑)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
