Blockdit Logo (Mobile)
แมวเศษเล็บ
•
9 พ.ค. 2020 เวลา 14:48 • ไลฟ์สไตล์
หนักกว่าเธอ ก็เจอมาแล้ว…
ตอนผมทำงานเป็นลูกจ้างที่ย่านสำเพ็ง พาหุรัด
ที่ร้านผ้าดิบแห่งหนึ่ง เงินเดือนเริ่มต้นที่ 4,200฿
เนื่องจากครอบครัวตัดสินใจหยุดการส่งเสียค่าเทอมให้แล้ว
ผมเลยต้องสมัครงานเพื่อหารายได้ ส่งตัวเองเรียนต่อ
ด้วยวุฒิ ม.6
งานของผม เริ่มต้นทำหน้าที่ตั้งแต่
เป็นเด็กหน้าร้าน , ล้างจานถูพื้น , ส่งผ้า , เด็กติดรถส่งของ
และงานทั่วไปแล้วแต่อาซ้อที่ร้านจะสั่ง
ในวัยที่ยังเป็นหนุ่มน้อย ผมทำได้ทุกอย่างโดยไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใดๆ
ใครสั่งอะไรก็ทำ ใช้ชีวิตในย่านการค้าผู้คนรถรามากมายในทุกๆวัน
และมีวันหยุดแค่ 1 วันในสัปดาห์ ตลอดเวลา 5 ปี…
โชคดีที่ยังกินข้าวที่บ้าน 2 มื้อ และซื้อเองช่วงกลางวัน 1 มื้อ
อยากได้อะไรเป็นพิเศษก็หยอดกระปุกเก็บเอง (ซึ่งนานหน่อย😌)
มีมอเตอร์ไซค์เก่าๆ RC 100 ไฟสลัวๆคันนึงที่พ่อให้ไว้ขับไปทำงาน
แต่เวลาส่งผ้าที่สำเพ็งจะเป็นรถเวสป้ารุ่นเก่าๆของที่ร้าน ไม่ใช่ที่ขับเท่ๆแบบสมัยนี้
การขี่เวสป้าส่งผ้าดิบเป็นม้วนๆ จำนวนหลายๆม้วน (ลองนึกภาพตามนะครับถ้าใครเคยเห็น)
มีความยากอยู่ในช่วงแรกที่ผมเริ่มขับส่งผ้า
เนื่องจากตัวรถที่มีน้ำหนักมาก เพราะเวสป้ารุ่นเก่าเป็นเหล็กทั้งคัน
แถมยังต้องแบกรับความหนักของม้วนผ้าด้วย … และผมในวัยเพียง 20 รูปร่างผอมเพรียว
ตัวเล็กบาง น้ำหนักเพียง 48 กิโลกรัม
ตอนแรกก็ไม่ชินประคองรถยากพอสมควร
แต่พอนานๆเข้าก็เริ่มปรับตัวจนเป็นความคุ้นเคย😆
เคยมีประสบการณ์ขับเวสป้าล้มเหมือนกัน
เพราะฝนตกถนนลื่น รถหมุนติ้วๆกลางถนนเลย แต่ดีที่ผมขับค่อนข้างช้า ได้แค่แผลถลอก
บางทีก็ประคองรถไม่ดีตอนจะตั้งขาตั้งรถ เนื่องจากม้วนผ้าที่หนักและรถที่มีน้ำหนักมาก
พอเสียหลักทำท่าจะเซปุ๊บ! ก็ล้มเลย😅😅
ในบางวันก็เป็นเด็กติดรถใหญ่ไปส่งของเข้าโรงงาน
มันก็จะสบายหน่อย เพราะไม่ต้องขี่เวสป้าเอง
แต่พอถึงโรงงานก็ต้องแบกม้วนผ้าขึ้นบ่าเข้าโกดัง
ทั้งหมดนี้คือหน้าที่ในการทำงานตอนอยู่สำเพ็ง
พอเริ่มเก็บสะสมเงินได้จำนวนนึง ก็วางแผนหาที่เรียนภาคค่ำ
ซึ่งผมเลือกมหาวิทยาลัยราชภัฎบ้านสมเด็จ (ตอนนั้นยังเรียกว่าราชภัฏ)
และเลือกเรียนคณะดนตรีสากล
เลือกที่นี่เพราะใกล้บ้าน เป็นเส้นทางผ่านในทุกๆวัน
(ตอนนั้นผมกับโยเราเพิ่งคบกันไม่นาน)
เคยมีอยู่เหตุการณ์ครั้งหนึ่ง โยมาเดินเล่นกับเพื่อนแถวสะพานเหล็ก
แล้วกำลังข้ามถนนในซอย เมอรี่คิงเก่า
ในขณะที่ผมก็ขี่เวสป้าแบกม้วนผ้าจำนวนหนึ่ง เลี้ยวสวนมาพอดี
ผมเห็นแวบ เลยชะลอหยุดรถ แล้วทักเธอ
โยทำสีหน้าดีใจมากที่เจอผม ยังจำแววตานั้นได้
ผมแอบดีใจนะที่โยไม่ได้มีความรังเกียจหรืออาย ที่จะพูดคุยทักทายกัน
ทั้งๆที่มากับเพื่อน ในสภาพที่ผมในวันนั้นโทรมสุดๆ😆😆
ผมทำงานที่นี่มา 5 ปี จนเงินเดือนขยับขึ้นมาถึงเกือบหกพันบาท
สะสมประสบการณ์ และความอึดถึกมามาก
และเหตุผลที่ตัดสินใจลาออกจากงานนี้ก็เพราะ “โย” 😅😅
เธอผู้เข้ามาเปลี่ยนวิถีจริงๆ❤️
โฆษณา