สวัสดีครับ ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนนะผมขอใช้ชื่อนามแฝงแล้วกัน ผมชื่อตะวัน พื้นฐานของผม เป็นคนอีสาน ที่จังหวัดหนองคาย และมีโอกาสไปกรุงเทพฯเรียนต่อที่รามคำแหง เรียนไปด้วยทํางานไปด้วย และได้พบรักกับสาวชาวดอยคนนึง เธอชื่อว่าอายู อายุของเราไล่เลี่ยกัน และทำงานบริษัทด้วยกัน เราจึงมีความใกล้ชิดกันมากขึ้นทุกวัน เราจึงตกลงลองคบกันดู เมื่อเราจบการศึกษาปริญญาตรี ผมและ อายู จึงตัดสินใจออกจากงาน ที่ทำอยู่ แล้วเดินทาง ไปบ้านของเธอที่จังหวัดเชียงราย เมื่อมาถึงขนส่ง น้องชายของเธอก็รอรับอยู่ปากทาง สภาพรถ เป็นรถโฟวิลยกสูง มีแต่ขี้โคลนติดเต็มรถ ผมจึงถามเธอว่า บ้านของเธออยู่ไกลมากเหรอ เธอก็บอกว่าเดี๋ยวก็รู้ ให้รู้เองดูเอง ในใจผม ก็คิดว่าไม่น่าจะลำบากมาก แต่เมื่อขับรถมาสักพัก ผมเห็นทางเข้าบ้านของเธอ ผมอยากกลับกรุงเทพฯตั้งแต่วันแรกเลย ถนนหนทาง รถโฟวิลเท่านั้นถึงจะเข้าได้ ข้างล่างก็เป็นหุบเหว พลาดแม้แต่ครั้งเดียวหมายถึงชีวิต หลายคนหลายท่านคงนึกภาพออก หลุมถนนแต่ละหลุม ลึกขนาด 60 cm ขึ้นไป รถผมที่นั่งมาติดหลุมตลอดทาง เสื้อผ้าสวยๆของผม เปื้อนขี้โคลนทั้งนั้น หน้าฝนต้องปิดหมู่บ้านเข้าออกไม่ได้ นี่คือความลำบากที่ผมเจอ ตั้งแต่คบกันมาผมไม่เคย เห็นบ้านของเธอเลย และไม่เคยรู้เลยว่า บ้านของเธอ อยู่บนดอยสูงไม่มีไฟฟ้า ต้องอาศัยน้ำจากภูเขา เป็นน้ำประปาใช้ดื่มกิน บ้านของเธอ เป็นไม้ไผ่ทั้งหลัง ยกพื้นสูง หมู่บ้านแห่งนี้ บ้านจะเป็นไม้ไผ่ซะส่วนใหญ่มุงด้วยหญ้าคา มันยิ่งทำให้ผมอยากกลับกรุงเทพฯมากยิ่งขึ้น เวลาค่ำมืดที่นี้มืดจริงมองอะไรก็ไม่เห็นเพราะไม่มีไฟฟ้าใช้ ทุกบ้านชุดตะเกียงกินข้าวและรีบเข้านอนกัน จะมีแต่แสงของหิ่งห้อยรำไรรำไร ด้วยความเงียบเหงา เสียงป่ากล่งไพรก็ดังขึ้น จิ้งหรีดและสัตว์กลางคืนร้องกันระงม ดูวังเวงชอบกลเหมือนไม่มีผู้คนอาศัย ยิ่งทำให้ใจคิดถึงกรุงเทพฯ พอรุ่งเช้าของวันใหม่ บรรยากาศ อากาศ สามารถสะกดให้ผมตกอยู่ในภวังค์ ตกตะลึงกับในบรรยากาศที่เห็น เหมือนในสวรรค์ไม่มีผิด มีหุบเขาและมีน้ำตกที่สวยงามมากๆ บรรยากาศโดยรอบสภาพแวดล้อม เป็น อากาศที่บริสุทธิ์มากๆ ต่างจากกรุงเทพฯโดยสิ้นเชิง ตอนเช้า ของทุกวัน จะมีเมฆหมอก รออยู่ต่ำมากเหนือภูเขา เป็นบรรยากาศที่ติดตาติดใจ ผมทุกวัน และมันทำให้ผม ต้องใช้ชีวิต จนมาถึงทุกวันนี้ นี่ก็คือเรื่องส่วนตัวคร่าวๆของผม
ส่วนเรื่องลี้ลับ มีมากมายจนผม อยากจะมาระบายอยากจะมาเล่า และเก็บบันทึกไว้ที่ไหนสักแห่ง ผมจะยกมาสักเรื่องนึง ก็แล้วกันนะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า แม่ยายของผม เธอเป็นร่างทรง คล้ายๆกับปอบผีฟ้า มีหน้าที่รักษาคนในหมู่บ้าน และที่นี่เขาจะเรียกว่าแม่หมอ เธอมีเรื่องราวมากมายเล่าให้ผมฟัง ไม่รู้อันไหนเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง แต่ละเรื่องสุดยอดทั้งนั้น บางเรื่องท่านอาจจะไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก็ได้ เพราะมันทั้งแปลกและไม่มีในตำรา ที่เรารู้กันมา แม่ยายของผม เป็นปอบผีฟ้า สืบสายกันมาตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่า ท่านบอกผมว่า วิญญาณภูตผีปีศาจ นางไม้ ฯลฯ นั้นล้วนมีอยู่จริง ทุกที่มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์และวิญญาณ เมื่อเข้าป่าอย่าลบหลู่ เพราะสิ่งที่มองไม่เห็นนั้น บางตนมีอำนาจมาก สามารถทำให้เราเจ็บไข้ได้ป่วยได้คนในหมู่บ้านเสียชีวิตมานักต่อนัก เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ลบหลู่เจ้าป่าเจ้าเขา เคยมีคนนอกหมู่บ้าน เป็นชาวกรุง ผู้ไม่เชื่อในเรื่องราวลี้ลับ ได้ลบหลู่เจ้าป่าเจ้าเขา เขาได้ไป ทำร้ายศาลเจ้าที่และดื่มเหล้าที่ชาวบ้านบูชา ตกเย็นก็ได้เรื่องเลยเขาบอกเขาเห็นผีมา ล้อมรอบเขาเต็มเลยจะมาทำร้ายเขาบางตนก็ดึงเสื้อดึงขา เขาเห็นมีเป็นร้อย และเขาก็โวยวายวิ่งออกจากบ้านที่พักเข้าไปในป่า ชาวบ้าน พากันวิ่งไล่จับแทบตาย แต่ก็วิ่งไม่ทัน ชาวบ้านบอกว่า เขาวิ่งไปที่ศาลเจ้าที่แล้วเอาหัวโขกที่ศาล ชอบฟังก็เลยวิ่งมาตามแม่หมอซึ่งเป็นแม่ยายของผมไม่เข้าไปช่วย แม่ยายเล่าว่าเขาได้ลบหลู่ให้มันมาขอขมา ด้วย เหล้าป่าและไก่ตัวนึงและให้มันออกจากหมู่บ้านไปไม่ต้องเข้ามาที่นี่อีก นี่ก็เป็นเรื่องเล่าย่อๆ เล็กๆน้อยๆ พอเป็นน้ำจิ้มให้ได้รับฟังกันหวังว่าจะถูกใจท่านผู้อ่านทุกท่านและยังมีเรื่องเล่า อีกมากมายจะค่อยๆเรียงลำดับความน่ากลัวไปเรื่อยๆสำหรับวันนี้เรื่องนี้ขอขอบคุณไว้ณโอกาสที่นี้ขอบคุณครับ
บ้านดอย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
