💥สังกะรีวัด รายงานตัวครับ
🧒👉ตอนที่ 4 "บ้านนอกเข้าเมือง นั่งรถบัสครั้งแรกในชีวิต "ความเดิมจากตอนที่ 3 หลังจากรู้ที่มาของ ที่นอน ผ้าห่ม หมอน จากย่า แล้ว ผมก็รีบลุกไปล้างหน้า ฟันไม่ได้แปรงน้ำก็ไม่ต้องอาบ เพราะยังไม่เคยชิน ถนัดแค่ล้างหน้า ตามแบบเด็กบ้านนอกๆสมัยนั้น
👉🧒แหงนมองขึ้นบนท้องฟ้าและมองไปรอบๆยังมืดอยู่ผมถามย่าว่า ย่าจักโมงแล้วตอนนี้ ย่าก็มองซ้ายมองขวาแล้วก็ล่วงมือไปที่ตะกร้าหมากหาอยู่สักครู่ก็หยิบเอาถุงผ้าเล็กๆขึ้นมาแล้วเปิดเอาอะไรกลมๆขาววาวๆมองดูแล้วบอกว่า ตีสี่ครึ่งแล้วบักหล้า
🧒ผมก็สงสัยไอ้ขาวๆ วาว ๆ มันคืออะไร แต่ก็ไม่ได้ถามย่า เพราะมีแสงไฟสายส่องวับๆมาพร้อมกับเสียงเรียก ยายขาวๆ บักหำตื่นแล้วบ่ ออหลวงปู่นั้นเอง ยังไม่ทันย่าจะตอบ ตื่นแล้วครับปู่ ผมตอบปู่ไปก่อน ปู่ก็เลยพูด ไปๆออกเดินทางกันเดียวสิบ่ทันรถโดยสาร
🧒ผมเดินลงจากกุฏิย่า อย่างเร็วเดินไปยกมือไหว้หลวงปู่ หลวงปู่ก็ยื่นย่ามมาพูดว่าเอ้าหำสะพายไว้ ป๊ะ"ย่าง"(เดิน) ทางที่ใช้สัญจรไปมาระหว่างหมู่บ้านกับอำเภอมี 2 เส้นทาง ทางเท้าและทางเกวียนนานจะมีรถของทางราชการเข้ามาในหมู่บ้านตามทางเกวียน
🧒จากวัดไปท่ารถโดยสารที่อำเภอระยะทางประมาณ 6-7 กิโลเมตรเห็นจะได้ ชาวบ้านส่วนใหญ่จะใช้ทางเท้า เพราะอีกเส้นทางมันโค้งอ้อมไปไกลไม่สะดวก ระยะทางหน้าจะประมาณ13-14 กิโลเมตรเห็นได้
🧒ระหว่างทางเดิน หลวงปู่บอกเดินระวังๆ ทางเดินมีตอไม้ก้อนหินลูกรัง จะสะดุดเตะ"หัวโป้ตีน"แตก(หัวแม่เท้า) เกิบแฮงบ่ใส่(รองเท้ายิ่งไม่ใส่) เดินมาได้สักพักก็เจอชาวบ้านกลับจากตลาดหาบข้าวของพลุงพลังมาหลายคนทั้งหญิงและชาย ชาวบ้านหลบทางให้แล้วนั่งลงพนมมือถามว่า หลวงปู่กับสังกะรีน้อยสิไปใสแต่ดึกแต่เช้าหน่อครับ สิไปอุดรฯโยมหลวงปูตอบ
🧒สมัยก่อนนั้นที่บ้านผมชาวบ้านเวลาเดินทาง ส่วนทางกันกับพระสงฆ์ เขาจะหลบทางให้แล้วนั่งพนมมือไหว้ให้พระสงฆ์ผ่านไปก่อนแล้วค่อยไป เดียวนี้มีให้เห็นน้อยมากแล้วเพราะวิถีชีวิตเปลียนไป
🧒เดินมาเกือบ 2 ชั่วโมง ก็มาถึงท่ารถโดยสาร
น่าจะประมาณ 7 โมงเช้า ได้ยินเสียง"แอ็ดรถ"
โดยสาร(แอ็ดรถคือเด็กรถทำหน้าที่เหมือนกระรถเมล์) ตะโกนเสียงดังอุดรฯๆจะออกแล้วๆ
🧒ไปๆ รีบขึ้นรถบักหำรถสิออกแล้ว หลวงปู่บอก
มีชาวบ้านมาขึ้นรถโดยสารมากทั้งหญิงทั้งชาย เด็ก-ผู้ใหญ่มีทุกวัย รถโดยสารเป็นรถบัสสีแดงไม่มีแอร์เปิดหน้าต่างคันใหญ่ยาวมาก ผมเพิงงบเคยเห็นตัวจริงๆเป็นครั้งแรกผมคิดในใจ กลับไปบ้านจะไปคุยอวดเพื่อนๆว่าได้ไปนั่งรถบัสมาแล้ว
🧒แอ็ดรถพาไปจัดที่ให้นั่งเรียบร้อยพร้อมกับถามเก็บค่าโดยสาร หลวงปู่ถามจักบาทแอ็ด 17 บาทสังกะรีน้อย 6 บาท ครับแอ็ดรถตอบ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงผู้หญิงวัยกลางคนดังมาจากข้างหลัง ว่า แอ็ดรถๆ..มาเอาเงินกับฉันจ่ายค่ารถให้หลวงปู่ หลวงปู่หันไปมองแล้วพูดว่าเจริญพรน่ะแม่ออกให้เจริญทำมาค้าขายร่ำรวยๆน่ะแม่ออก แกยกมือขึ้นสาธุใบหน้ายิ้มอิ่มเอิบ
🧒จากนั้นแอดรถ ก็เดินลงจากรถไปตะโกนเรียก
"อุดรฯๆจะออกแล้วๆ" แล้วก็พาคนขึ้นรถเก็บค่าโดยสาร ทำแบบนี้ซ้ำๆอยู่เป็นชั่วโมงรถก็ยังไม่ออกชักกะที คนเต็มที่นั่งของรถจนต้องยืนเบียดกัน อากาศก็เริ่มร้อนมากขึ้น คนบนรถก็เริ่มบ่นกันเสียงดังเมื่อไหร่รถมันจะออกว่ะร้อนๆ
🧒ไม่นานต่อมาคนขับรถก็สตาร์ทเครื่องรถบีบแตร์เสียงดังแป๊ดๆ แล้วก็เคลื่อนตัวออก ระหว่างที่รถวิ่งไปตามทางผมตื่นเต้นกับการดูบ้านเรือนและภูมิทัศสองข้างทางที่รถแล่นผ่านจนลืมหิวข้าวเช้าไปเลย
🧒เพลิดเพลินกับการดูสองข้างทางได้ไม่นานผมก็มีอาการเวียนหัวตาลายมวลท้องอยากจะอาเจียนหลวงปู่มองมาที่ผมแล้วพูดว่าเมารถแล้วแม่นบ่ดูหน้าซีดเหลือง ปู่ก็บอกเอายาหม่องอยู่ในย่ามออกมาทาที่ท้อง ขมับทั้งสองข้างแล้วทาจมูก
🧒ผมรีบทำตามที่หลวงปู่บอก มันก็ดีขึ้นมานิดเดียวแต่ยังเวียนหัวอยู่แถมตอนนี้เริ่มขาอ่อนเหมือนจะเป็นลมหมดแรง ตายๆรถบัสมันไม่หน้านั่งเลยความสนุกตื่นเต้นหายไปหมด มีแต่คิดในใจเมื่อไหร่มันจะถึง อุดรฯซักที
🧒 เวลารถจอดให้ผู้โดยสารลงตามรายทาง อาการคลื่นไส้จะอาเจียนจะมาทุกทีเหงื่อแตกอ่อนเพลียหมดแรง ผมพล่อยหลับไปแต่ตอนไหนไม่รู้มารู้สึกตัวอีกทีตอนรถจอดหลวงปู่เขย่าตัวเรียกถึงอุดรฯแล้วบักหำ
🧒ครับประสบการณ์ นั่งรถบัสของสังกะรีวัด ครั้งแรกเมารถแทบตาย ใครเคยเป็นเหมือนสังกะรีบ้าง
ตอนนี้ขอจบแค่นี้ ตอนต่อไปตื่นตาตื่นใจกับ
เมืองอุดรฯ สังกะรีวัดคนบ้านนอกจะเล่าต่อตอนต่อไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
