วันนี้ผู้เขียนมีโอกาสได้เจอเด็กคนหนึ่ง ที่ทำให้รู้สึกเอ็นดูมาก เมื่อเด็กชายคนนี้ขอร้องเบาๆ กับลูกชายของผู้เขียน ว่าช่วยสอนเค้าปีนต้นไม้หน่อย
ตอนแรกผู้เขียนเข้าใจว่าการปีนต้นไม้ไม่ใช่เรื่องต้องสอนอะไร เพราะมันคือสัญชาตญาณทั่วไปของคน ที่วิวัฒนาการมาจากไพรเมท (ลิงไร้หาง) แต่เมื่อได้ยินเสียงขอร้องเล็กๆ นั่น พลันให้นึกถึงนกในกรงทองเสียจริงๆ ที่ลืมว่าบินอย่างไร
การใช้มือ เท้า แขน ขาที่ประสานและสอดคล้องกันในการปีนป่ายตามธรรมชาติของเด็กเล็ก
เมื่อเสียงเพรียกจากสัญชาตญาณเด็กชายตัวเล็กๆ ร้องหาความซุกซนจากพงไพร เด็กๆ จึงได้ช่วยกัน ทั้งปีนให้ดู ช่วยกันบอก ช่วยกันดัน วิ่งขึ้นวิ่งลง... ผู้เขียนสังเกต และเอาใจช่วยอยู่รอบๆ จึงได้เห็นว่า การใช้มือ แขน ขา และเท้าของลิงฝึกหัดที่น่าเอ็นดูตัวนี้ ดูขัดข้องเสียเหลือเกิน
เค้าพยายามทำตามในลักษณะของการท่องจำ เหมือนเป็นวิชาทฤษฎี
“เอาขานี้ขึ้นไม่ได้สิ”
“เมื่อกี้น้องเอาขาขวาขึ้น”
“ไม่ใช่ขาซ้าย ต้องแขน”
แม้ว่าตัวเองจะตกอยู่รอมร่อ แต่ก็พยายามเหนี่ยวรั้ง เพราะต้องการทำตามแบบเป๊ะๆ ไม่หลุดจากตัวอย่าง
ผู้เขียนมีความเอ็นดูเพิ่มขึ้น เมื่อเห็นความพยายามที่จะปีนต้นไม้ให้ได้ ... ผู้เขียนนำกิ่งไม้ไปเสียบไว้บนง่ามไม้ที่สูงขึ้นไป และขอความช่วยเหลือ ให้ลิงน้อยฝึกหัด หยิบให้หน่อยเพื่อเพิ่มแรงจูงใจ
สุดท้าย เค้าหยิบได้ แอบเห็นว่าเค้าเอื้อมหยิบมาด้วยความสามารถตัวเอง มีรอยยิ้มที่มุมปากบางๆ และฝ่ามือที่แดงก่ำ
แม้จะยังอ่อนประสบการณ์ แต่ความมุ่งมั่นยังมี ผู้เขียนเริ่มเห็นแสงไฟที่ค่อยๆ เพิ่มแสงอยู่ที่ปลายอุโมงค์แล้วค่ะ 🙃
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
