ด้วยความเป็นคนที่รักในการทำธุรกิจ
แม้ชีวิตเขาลิขิตให้เป็นครู...
เรียนจบปี 2537
สอบ...และได้บรรจุ..พ.ย. 37
ถึงวันนี้ ...ชีวิตครูก็ยังทำอยู่
...แม้จะรู้สึกไม่ชอบอาชีพนี้เท่าไร
แต่เมื่อเป็นแล้ว..ก็เต็มที่กับมัน
...อยากเป็นนักธุรกิจ..แต่เกิดเป็นคนบ้านนอกและต้องเป็นครู..และเป็นครูอยู่บ้านเกิด...(บ้านนอก)
สับสนไม๊...555
ด้วยความชอบค้าขายก็ค้าขายเล็กๆน้อยๆไปด้วยหลังจากกลับจากโรงเรียน
สนุก...และมีความสุขกับสิ่งที่ทำและยังใช้วิชาที่เรียนมามาทำอาชีพเสริมด้วย..ก็รับแต่งหน้าให้เจ้าสาวและรับแต่งหน้าทั่วๆไป..คนชอบและลูกค้าก็มีมากขึ้นจนเป็นที่รู้จัก...เลยตัดสินใจหาชุดมาไว้เช่าด้วย
...นี่ล่ะ..มันจึงกลายเป็นธุรกิจเสริมที่เราทำได้ไม่เสียเวลางานแต่อาจเหนื่อยเพิ่มขึ้นแต่ก็มีความสุข...ทั้งตำบล..จนถึงระดับอำเภอ..ทุกคนรู้จักฝีมือการแต่ง...ทำให้อาชีพเสริมที่ทำสร้างรายได้เพิ่มจากรายได้ประจำ...ก็ขยับขยายและมีของมากขึ้น..รองรับความต้องการ....(บางทีมากเกินไปด้วย..แต่ชอบบอกตัวเองว่า..ช่างเถอะ...ก็ชอบ)
... ไปหาความรู้เกี่ยวกับการแต่งการจัดดอกไม้เพิ่มอีกให้ครบวงจร..ฝึกลูกศิษย์ลูกหาให้มีความรู้และได้เป็นผู้ช่วยแถมมีรายได้ให้อีก...ใครจะไม่อยากมาล่ะ...
เลยครบวงจร...กลายเป็นร้านพรีเวดดิ้งย่อมๆไปเลย...รับงานในหมู่บ้านละแวกใกล้เคียงที่ไปได้ไม่ขัดกับงานราชการ..จัดทุกอย่างให้เสร็จก่อนพิธีการ...ลูกค้าพอใจเราก็สุขใจ...แต่เหนื่อยหน่อยเพราะทำเวลาเลิกงานซึ่งครูทั่วไปพัก...แต่เราไม่ได้พัก..นึกไปแล้วตกใจตัวเองทำได้ไงแต่งหน้าเจ้าสาว5คนเพื่อนเจ้าสาวอีก5-6คน..ทำคนเดียว...
ทุกคนรู้แต่ก็ยังไม่ไป...ร้านอื่น..😆😆
ขอมาแต่งที่นี่จะให้ครูแต่ง..(รู้สึกปลื้ม)😄😄
ก็เลยนัดกันแต่งตั้งแต่ตี2...
จนถึงหกโมงเช้า....เป็นอันเสร็จทุกคน..
(มีเด็กลูกมือมาช่วยบ้าง...แต่แค่ลูกมือจริงๆนะ..ก็น้องสาวบ้างลูกศิษย์บ้าง..มาช่วยทาตัวทาเล็บและสวมชุด)บางงานมาทั้งคู่บ่าวสาวก็ปาไปคราวละ12-15คน...โห..ทำได้ไง..แค่รู้สึกปวดเมื่อยขาบ้างเล็กน้อย...ช่วงนั้นอายุประมาณ23-35 ปี...ลูกค้าก็ยังมีแบบนี้
ยังคำนึงถึงอาชีพหลักของตัวเองตลอด
ก็งานแต่งไม่ได้มีทุกวันหรือทุกเดือน
ฟังดูเหมือนจะมีเงินเยอะนะ
ไม่หรอก...มันก็มีค่าใช้จ่ายเข้ามาด้วยเหมือนกันนั่นแหละ...เงินมามากก็ใช้มากส่วนที่กู้ก็ยังคงกู้...เฮ้อวางแผนชีวิตไม่ค่อยเป็น...
แต่ตอนนั้น...อยากกินก็กินอยากซื้อก็ซื้อแถมยังมีเก็บและกู้ด้วย..เพราะอยากได้ของชิ้นใหญ่ไปเรื่อยอยากทำธุรกิจห้องพักหลังจากปรับปรุงบ้าน...กู้สหกรณ์มาซื้อรถ..ติดหนี้สหกรณ์ดีกว่ามีปันผลและเฉลี่ยคืน...ถ้าไปกู้ที่อื่นหรือผ่อนกับไฟแนนซ์ก็ดอกแพง...เป็นหนี้สหกรณ์ดีกว่าเยอะเลย..ซื้อรถเงินสด...ฟังดูเหมือนรวย..😂😂
555..ไม่เดือดร้อนใช้หนี้สหกรณ์ไปเรื่อยๆ
มีงาน...ก็มีเงิน..บวกลูกยังเล็กค่าใช้จ่ายก็ไม่หนักหนามีเงินจากร้านพรีเวดดิ้งจากการทำไร่...ที่มีพ่อแม่ช่วยดูแลให้ถึงเวลาก็รอรับตัง...โอ้ย!..ดีจัง..สามีไปดูแลบ้างช่วงวันหยุดและเสาร์อาทิตย์...ก็ได้เงินมาใช้จ่ายสบายๆจากนั้นก็เริ่มทำห้องพักเล็กๆไปทีละห้องเท่าที่ทำได้และได้เงินมา...สรุปยังไม่เก็บเงินยังทำธุรกิจเสริมนี้อีก..
ธุรกิจนี้ต้องมีแม่บ้านช่วย...ก็มี 1คน..ส่วนอื่นๆก็ทำเองเท่าที่ทำได้...จนเสร็จเท่าที่จะทำได้ตามพื้นที่
ประมาณ 2 ไร่..รวมทั้งร้านเช่าชุดและแต่งหน้าด้วย
เท่าที่พักนอนได้ก็ 8 ห้อง....พอคนมาพักก็เลือกอีก...ไม่เปิดรายชั่วโมง...รับค้างคืนอย่างเดียวให้แม่บ้านรับให้..
ก็พอได้..ค่าจ้างแม่บ้านนั่นแหละค่ะ...อาศัยเขาทำงานบ้านอื่นๆให้ด้วยสบายหน่อยเราก็มีเวลาพักและทำงานหลวงได้อย่างเต็มที่ไม่เหนื่อยมาก...คุ้มนะ...ถ้าคิดแบบนี้...ก็คิดแบบนี้จริงๆ..อย่าไปคิดมากทำไปแล้ว...รวมแล้วก็จ้างแม่บ้านมาแล้ว 3 คน 22 ปี
ลองคิดดูนะคะ...แต่ละคนอยู่กับเราได้นานมากที่ออกไปเพราะปัญหาในครอบครัวเขาเอง...เราก็เสียดาย...เขาก็เสียดาย...คนสุดท้ายที่พึ่งออกไป..และฉันก็รู้สึกว่า
ฉันคิดผิด...ที่ทำธุรกิจนี้...
ใช่ค่ะ
เพราะโรคระบาด
ฉันปิดทุกอย่าง..งานเสริม..ห้องพัก..แม้แต่แม่บ้านของฉันก็ต้องออกไปด้วย..จำเป็นทั้งเขาและเรา...ตอนนี้ทำเองได้ก็ทำงานบ้านและห้องพัก
และคงปิดอีกนาน...
โควิด19
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
