#ความสุขบนสนามขรุขระ
"ขอโทษครับ ผมเล่นด้วยได้มั้ยครับ" 20 กว่าปีก่อนการหิ้วรองเท้าไปสนามฟุตบอลโดยที่ไม่รู้จักใครที่เล่นอยู่ในนั้นเลยแม้แต่คนเดียว คือเรื่องที่แอดทำบ่อย เพราะว่าเก่งหรอ ป่าวเพราะบ้านอยู่ไกลจากโรงเรียนมากเลยไม่ค่อยมีเพื่อนแถวบ้าน.......และวันนี้ก็เช่นกัน
ระหว่างขับรถผ่านโรงเรียนต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง เห็นวัยรุ่นท้องถิ่นรวมตัวกันหลักสิบคนบนสนามหญ้าขรุขระ (สนามฟุตบอลตามโรงเรียนต่างจังหวัดที่ประกอบด้วย ดิน ทราย และหินกรวด) แอดหยิบน้องส้มจี๊ด (อาดิดาส เอฟ50 แซมบ้าแพ็คที่ออกมาช่วงก่อนบอลโลก 2014) ตรงดิ่งไปที่สนามก่อนเอ่ยวลีเด็ด "ขอโทษครับ ผมเล่นด้วยได้มั้ยครับ"
มาเลยลุง "เสียงตะโกนจากเด็กอ้วนท้วน ผิวเข้ม หน้าตาดูง่วง ทราบชื่อภายหลังว่าแบ็งค์ กำลังศึกษาอยู่ชั้น ป.6 และแน่นอนการไปเตะบอลกับคนไม่รู้จักสิ่งที่เราต้องทำคือ ทำตัวให้เรียบและดูเป็นมิตรที่สุด และเลือกตำแหน่งไม่ได้แล้วแต่เจ้าถิ่นจะให้เราเล่นอารมณ์เหมือนตอน เฟอร์กี้ จับอลัน สมิธไปยืนกลางรับ จับรอย คีน เล่นเซ็นเตอร์ แต่เหมือนแบ็งค์จะตาถึงเห็นความสามารถด้านสายสปีดในตัวผมก่อนเปล่งเสียงดังมาหาผมว่า "ลุงๆ ชื่อไร"
"ผมชื่อหยีครับ" แอดตอบสวนกลับทันควัน "ไปยืนเป็นโกลไป" แบ็งค์บอกกับผมอย่างไม่เกรงใจความสามารถของผมเลย
การเล่นฟุตบอลในวันนั้นทุกคนเล่นบอลแบบ social distancing เวลามีคนพาบอลมาแทบไม่มีใครเข้าไปปะทะเลย แต่จะยืนดักทางกันมากกว่า เน้นใช้ทักษะ ซึ่งบอกเลยเรื่องทักษะความสามารถเฉพาะตัวก็เข้าทางคนเบสิกแน่นอย่างผมแน่นอน
เกมวันนั้นผมกับแบ็งค์ประสานงานกันอย่างลงตัว ผมยืนประตู แบ็งค์เล่นเซ็นเตอร์ จบเกมเราโดนเฉือนไป 2-14
สิ่งดีที่สุดของวันคือกสนได้ลงไปยืนในสนามบอลครั้งแรกในรอบ 2 เดือน แค่นั้นก็รู้สึกดีแล้ว
ขอบคุณประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมจากแบ็งค์และสนามขรุขระ.........ใครมีประสบการณ์หิ้วรองเท้าไปเตะบอลสมัยเด็กแชร์กันได้ครับ
#ทำเรื่องเล่นเป็นเรื่องใหญ่
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
