รอบนี้ติ่งพุทธหน่อยๆนะครับ คนที่ไม่ชอบอะไรแนวนี้เลือนผ่านได้เลยครับ 😊
วันนี้คือเราเข้าใจในคำว่าโลกนี้มีแต่ทุกข์เท่านั้นที่ตั้งอยู่ทุกข์เท่านั้นที่ดับไป
ยังไงหนะหรอ เช่นเมื่อฉันได้กินลูกชิ้นทอด ฉันชอบฉันสุขใจแล้วฉันก็จะจำว่านี้มันอร่อย เวลาเจอลูกชิ้นทอดครั้งต่อไป ฉันก็จะซื้อมันมากินอีกเพราะมันทำให้ฉันอร่อยและมีความสุข แต่หารู้ไม่เมื่อไม่มีลูกชิ้นทอดให้กินตอนนั้นแหละที่จะเจอกับความทุกข์ใจ นี้เป็นแค่การยกตัวอย่างเท่านั้น เพราะในชีวิตจริงแล้ว ฉันมีความชอบความติดยึดอะไรหลายๆอย่าง แค่การไม่ได้กินลูกชิ้นทอดมันจึงไม่เป็นทุกข์เท่าไร เพราะหาอย่างอื่นทดแทนได้ พูดง่ายๆ คือไม่เห็นโทษภัยของการติดยึดนั้นเอง คนทั้วไปก็คงเป็นแบบเดียวกัน พวกเราดันตกกระใดพลอยโจรเห็นกรงจักเป็นดอกบัวเสียได้ จากคำสอนของพระพุทธเจ้า ท่านให้เราละเป็นลำดับขั้น จากหยาบไปสู่ขั้นกลางและสุดท้ายก็เป็นเรื่องที่ต้องละตัวอัตตาภายในใจหรือขั้นระเอียด โดยมีศีลเป็นขอบเขตในการตั้งกฎที่จะลดละเลิก ความติดยึดภายในจิตใจของเรา เช่นศีล5 ศีล8 ศีล10เป็นต้น และการที่จะลดได้นั้นต้องมีหิริและโอตปะ คือความเกรงกลัวละอายต่อบาปหรือละอายในความยึดติดของเรานั้นเอง เรามีความยึดติดภายในใจมากเท่าไรเราก็มีนรกมากเท่านั้น ยกตัวอย่างเช่น ฉันติดลูกชิ้นทอด พี่ฉันไปในเมืองบอกกับฉันว่าจะซื้อลูกชิ้นทอดมาให้กิน แต่พอกลับมาถึงบ้านพี่ฉันดันลืมซื้อลูกชิ้นทอดมาให้ฉันกิน ฉันอาจทำร้ายพี่หรือด่าพี่ของฉันไปเพราะไม่ได้กินลูกชิ้นทอดตามที่ใจปรารถณาก็ได้ เห็นถึงโทษถึงภัยของการติดอะไรสักอย่างหรือยัง? ทีนี้เรามาทำความเข้าใจกับคำว่าบุญ บุญคือความสบายใจใช่ไหม แล้วอะไรหละคือความสบายใจที่แท้จริง ดังตัวอย่างที่กล่าวมาข้างต้น คือได้กินของอร่อยของที่ชอบแล้วสุขใจ หรือการลดละกิเลสหรือความหลงติดหลงยึดได้จนรู้สึกสงบจากสิ่งนั้น จิตใจไม่ดูดไม่ผลัก สิ่งนั้นไม่มีผลกระทบอะไรต่อจิตใจได้อีกแม้เห็นคนที่เรารู้จักทำบาปในเรื่องนั้นอยู่ก็ไม่ชิงชังรังเกลียดเขา คุณผู้อ่านชอบแบบไหนแหละครับ หากชอบอย่างหลังก็ควรที่จะตั้งศีลปฏิบัติครับ จุดสำคัญคือต้องเห็นก่อนครับว่า สิ่งที่เราไปติดนั้นให้โทษแก่เราจริงๆเสียก่อน จิตเราถึงจะต้องการเรียนรู้ที่จะออกจากมัน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
