จากรูปประกอบ อย่าทึกทักด้วยความเข้าใจผิดว่าผมจะมาเขียนอะไรที่มีสาระ
บอกเลย ไม่มีทาง.... 5555
ในคืนหนึ่งท่ามกลางฤดูฝนปลายเดือนพฤษภาทะมึน มีละอองฝนตกปอยๆ เป็น After Rain หลังพายุฝนโหมกระหน่ำ กระแทกซ้ำดวงฤทัย...
(เ อ อ... ทำไมเขียนเป็นเพลงไปซะเนี่ย)
ท่ามกลางวิกฤตโค ควิด นี่ นึกว่าจะมีงานเข้า ต้องมาวิดน้ำออกจากบ้านซะแล้ว แต่ยังครับ ยังไม่ท่วมเข้าบ้าน แค่นอง ๆ ปริ่ม ๆ อยู่แค่รั้วหน้าบ้าน ซึ่งผมก็นอนเอกขเนกเกาสะดือดูข่าวเศรษฐกิจที่กำลังอยู่ในช่วงทรงตัวแอบเอาขาลงนิด ๆ ฟินนน
ส่วนผมนะเหรอ... ชีวิตดี๊ ดี อยู่ในช่วงขาขึ้นครับ
ขึ้นมาก่ายอยู่บนหน้าผากน่ะ
(มุกนี้ ใครก็เดาได้ฟระ ผมก็ยังเอามาเล่นอีก ให้ตายเหอะ)
แล้วจู่ ๆ ผมก็ได้ยินเพลงแว่ว ๆ มาแตะที่กระดูกค้อนสะท้อนเข้ากระดูกทั่ง จนสั่นไปถึงกระดูกโกลน
อืมม... ก็มั่วไปเรื่อยแหล่ะ
ทำให้ผมจำต้องหันไปตามหาที่มาของเสียงเพลงนั่นทันที...
โอ้...ไม่นะ ไม่...
ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลยจริง ๆ
เพื่อน ๆ ก็คงคิดว่าผมโม้แน่นอน
...ผมเห็นพี่มอสครับ...
มอสไหน?
มอส ปฏิภาณ...
...ไม่ถูก...
ต้นมอส...
...ไม่ใช่... (ต้นมอสบ้านทวดอ่ะดิ ร้องเพลงได้)
มอส คิ โต้ ...ม่ายยย....
เฮ้ย...ถูกแล้ว
พี่มอสแกมาแอบกระซิบร้องเพลงข้างหูผม (เสียวสะท้าน 5555)
ไม่ได้การณ์แล้ว พี่มอสมาเยี่ยมทั้งที ผมมัวแต่นอนอยู่ไม่ได้แล้ว ต้องลุกไปต้อนรับขับสู้พี่แกซะหน่อย
*ถึงช่วงที่มีสาระนิสนุง*
ด้วยความห่วงใยของผมที่มีต่อเพื่อน ๆ ที่น่ารักใน BD ทุกท่าน
ช่วงนี้เป็นช่วงหน้าฝน ยังไงก็ดูแลสุขภาพตัวเองกันมากขึ้นไปอีกหลาย ๆ เท่าเลยนะครับ เพราะพวกเรายังอยู่ในช่วงโคหลุดจากสวนท้อ ออกมาอาละวาดควิดผู้คนจนแย่กันไปหมดไม่พอ ยังมีพวกหวัดมาสะกิดให้รำคาญอีก
และแถมช่วงนี้พี่มอสแกว่างจัด
แวะไปหิ้วของฝากมาจากมาเล...
แวะซื้อลาบเลือดหน้าปากซอย...
แวะชวนเพื่อนต่างประเทศมาจากประเทศชิคุนกุนยา (ท่าจะอยู่แถวทวีปแอฟริกาล่ะมั๊ง.... เออ...กรูมั่ว)
แวะซื้อสมองอักเสบจากร้านขายหมูเฮียกวงที่ตลาด
แวะเอารองเท้าช้างมาฝากอีก
พี่มอสแกใจดีจริง ๆ เลยเน๊อะ
แถมยังมาร้องเพลงให้ผมฟังอีก
*หมดช่วงมีสาระแล้ว*
เพื่อน ๆ คงอยากรู้ล่ะสิว่าพี่มอสแกมาร้องเพลงอะไรให้ผมฟัง
อ่อ...ไม่อยากรู้เหรอ
ไม่อยาก ก็จะบอก มีอะไรปะ 5555
เผอิญช่วงแรก ๆ ผมไม่ได้ตั้งใจฟัง เพียงจับใจความได้บางประโยคได้ว่า
"ให้ฉันเป็นเพื่อนเธอ เมื่อเธอเหงาใจ
ไม่ต้องกลัว จะไม่ไปไหน
จะไม่ทำให้เจ็บอีกเหมือนเคย
จะดูแลเธออย่างดี"
บอกตง ผมเชื่อพี่ครับ
พี่มาทีไร ไม่เคยทำให้ผมเจ็บเลยสักครั้งครับ
ก็แค่นอนเกาทั้งคืน
ว่าแล้วผมก็ควานหาไม้ช๊อตยุงที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน โต๊ะกินข้าว โต๊ะ... สารพัดที่จะทำอยู่บนโต๊ะนั้นโต๊ะเดียวแหล่ะ (เขียนมาซะยาวเลย)
เอามาช๊อตยุงหรือ?
บอกเลยว่าไม่... (ประโยคนี้ ทำไมคุ้น ๆ ฟระ)
พี่มอสแกบอกให้ผมไปเอามา เพื่อมาตีแบตกะแกน่ะ
ก่อนจะจบโพสต์พร่ำเพรื่อนี้ ผมขอฝากคำบาลีไว้ประโยคหนึ่งแก่เพื่อน ๆ ที่รักทุกท่าน
"อมอสกิตา ปรมาลาภา"
"การไม่มียุงมากวน ล้วนเป็นลาภอันประเสริฐ"
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านโพสต์ที่แสนไร้สาระและบั่นทอนปัญญานี้จนจบนะครับ
สวัสดี มีชัย (ยืดอก พกถุง ถ้าไปเซเว่น)
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
