[เรื่องเล่า…จากเด็กดอย] ชีวิตเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง.... สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ท่ามกลางบรรยากาศอันแสนเหน็บหนาว มองดูรอบกายพบว่าตัวเองอยู่เพียงลำพังในห้องนอน ความหนาวเย็นเข้ามากระทบจิตใจ หาใช่ความเหน็บหนาวจากฤดูกาลไม่ แต่เ

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

•

1 มิ.ย. 2020 เวลา 10:06 • ไลฟ์สไตล์

ชีวิตเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง....

เช้าวันเสาร์ (30/05/20)

สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ท่ามกลางบรรยากาศอันแสนเหน็บหนาว มองดูรอบกายพบว่าตัวเองอยู่เพียงลำพังในห้องนอน

ความหนาวเย็นเข้ามากระทบจิตใจ หาใช่ความเหน็บหนาวจากฤดูกาลไม่ แต่เป็นความโดดเดี่ยวอ้างว้างที่ทำให้จิตใจรู้สึกเช่นนี้

พยายามข่มตานอนอีกสักครั้งเพื่อเตรียมรับวันใหม่

แม้ยามรุ่งอรุณมาเยือน ลืมตาขึ้นมาดูอีกครา ฉันยังอยู่ที่เดิมกับความรู้สึกเหงาที่จิตใจเกินจะรับไหว พูดคุยกับหมอนข้างกายคำตอบที่ได้คือความเงียบงัน

มันจะดีไหม?

หากมีใครสักคนนอนอยู่เคียงข้าง มอบไออุ่นให้ฉันคลายความเหน็บหนาว

มันจะดีไหม? จะดีกว่าไหม...หากยามฉันตื่นขึ้นมายามเช้าและได้ยินเสียงทักทายอย่างอ่อนโยนจากใครสักคน

เช้าวันจันทร์(1/06/20)

ชีวิตช่างโดดเดี่ยวเหลือเกิน...

โลกช่างดูว่างเปล่าสิ้นดี...

หรือเป็นคำสาปจากฟ้า...

หรือโชคชะตากำหนดมาให้เป็นเช่นนี้...

อีกนานไหมที่หัวใจดวงนี้จะได้เป็นพื้นที่ ให้ใครสักคนเข้ามาคลายความหนาวใจ

ต้นเดือนที่ผ่านมา

หรือสุดท้ายแล้วฉันเกิดมาคู่กับความลำพัง......ตลอดไป

แล้วเจอกันตอนต่อไป...

ป.ล. เรื่องเล่า...จากเด็กดอย

โฆษณา