ชอบอ่านหนังสือมาตั้งแต่ยังเด็ก อ่านได้ทุกอย่างแต่ที่ชอบคือการ์ตูนญี่ปุ่น ต้องรอเพื่อว่าจะได้ไปซื้อเป็นคนแรกที่หนังสือวางแผง ขอเงินแม่ซื้อจนแม่บ่นเพราะซื้อมาอ่านแล้วไม่เก็บ แม่จะโมโหทุกครั้งที่เห็นของวางเกะกะโดยเฉพาะหนังสือ จะต้องถูกเรียกให้มาเก็บทันที
และวันที่ได้รับรู้รสชาด.....หนังสือ หนังสือที่อยากได้หนักหนาถูกฉีกขาดเป็นแผ่นๆกระจายเต็มพื้น น้องชายอายุ2ขวบฉีกออกจากเล่มที่ละแผ่นพร้อมรอยเปียกคราบน้ำลาย นั้นเป็นครั้งหนึ่งในชีวิตที่ได้รับรู้รสชาด.....หนังสือไปครึ่งแผ่นก็กลืนๆเข้าไป บรรยายไม่ถูกเรื่องรสชาดแต่ก็ไม่กล้าทิ้งหนังสือไว้ตามพื้นอีกเลย
ในวันที่น้องชายหัวแตกเพราะตกบันได แม่ส่งเสียงมาว่าจัดการเจ้าหัวโจกไปเลยให้เข็ด ตอนนั้นเรารู้ว่าพ่อลังเล เพราะพ่อไม่ชอบตีลูกถ้าไม่สุดๆก็จะเรียกสอน วันนั้นได้มา3ที มากกว่าน้องๆ1ที
แม่ส่งมาเรียนหนังสือที่กรุงเทพให้น้องชายมาอยู่เป็นเพื่อน1คน คือเจ้าคนรองจากเรา แม่เรียกเราสองคนว่าหมา เพราะชอบกัดกันมาอยู่กับน้าสาวที่ไม่แต่งงาน เผื่อว่าสัมพันธ์ภาพของสองหมาเมื่อไกลพ่อแม่จะดีขึ้น แต่เหตุผลที่แท้จริงที่แอบได้ยินแม่คุยกับพ่อคือ ลูกเริ่มจะโต เราเป็นพวกต่างถิ่นแต่ละบ้านอายุ13-14ก็มีคนมาขอไปแล้วฉันไม่อยากให้ลูกแต่งออกเร็วเกินไป ถ้ามาขอไม่ให้ก็จะเป็นภัย ให้ลูกไปอยู่กรุงเทพเรียนหนังสือเถอะ
การที่ไม่เคยต้องจากครอบครัว หรือไปอยู่ไกลบ้านโดยไม่มีพ่อแม่ เหงามากมาย น้องชายเขาได้เพื่อนใหม่ที่เป็นญาติ เด็กผู้ชายเหมือนกัน พูดคุยกัน จนแอบคิดไม่ได้มันเกิดผิดที่หรือเปล่านะใช่น้องเราจริงนะ
เราได้นอนห้องเล็กๆติดกับห้องน้าที่ชั้น3 มีเตียงเหล็ก ฟูกบางๆหมอนกับผ้าห่ม น้องเลือกไปนอนห้องใหญ่กับญาติ ที่ชั้น2 เรานอนห้องนั้นคนเดียว
เมื่อทุกอย่างเงีบบสงบไฟทุกห้องปิดหมด สายตาเราแพ่งในความสลัวมีแสงทางเดินที่เปิดทิ้งไว้รอดผ่านรอยต่อผนังห้องเข้ามา เสียงที่พยายามกลั้นสะอื้น คร่ำครวญ แม่จ๋า แม่จ๋า !! หนูคิดถึงแม่ รู้ต้องหยุดร้องต้องเงียบ เสียงแม่ที่เคยสั่งไว้ น้าเขาเป็นคนขี้หงุดหงิด พยายามอย่าทำอะไรให้เขาไม่พอใจ ถ้าครอบครัวเราดีขึ้นพ่อแม่จะรีบขึ้นไปหานะ
เสียงฟันที่ขบกันเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นตัวสั่นสะท้าน อยากจะร้องตะโกนเสียงให้ดัง เผื่อว่าเสียงที่ออกมาจะช่วยลดอาการจุกในอกของเด็กอายุ12ปีอย่างเรา นั้นเป็นความรู้สึกที่ปวดร้าวจากหัวใจกับความรู้สึก ของคำว่า คิดถึง
ครั้งแรกในชีวิต แม่จ๋า แม่จ๋า แม่จ๋า เราเรียกแม่แม่มาตลอดแต่ในอารมณ์นั้น
คำว่าแม่จ๋า มันพรั่งพรูจากหัวใจ
คิดถึง คิดถึง คิดถึง ทำไมชีวิตฉันต้องพลัดพลากจากคนที่รัก ไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไรจะได้อยู่ครบพร้อมหน้าพร้อมตากันเหมือนเดิม ลูกทำอะไรผิดไป
ความรู้สึกโหยหายังมีมาเป็นบางอารมณ์วันที่คับข้องใจ วันที่อ่อนไหวน้ำตาและความคิดถึงก็จะกลับมา เวลาช่วยให้ดีขึ้น เสียงร้องไห้คร่ำครวญค่อยๆจาง นานเหลือเกินที่จะได้เจอคนที่รัก
ในวันที่ผ่านมาได้พบได้เจอเหตุการณ์ต่างๆ ความทรงจำในวัยเด็กบางเรื่องสะท้อนตัวตนของเราเหมือนการต่อภาพจิ้กซอ แต่ละช่วงของการเติบโต
ภาพจิ้กซอที่เว้าแหว่ง คือช่วงที่ชีวิตในวัยเด็กที่ถูก ทิ้งขาดหาย
เมื่อต้องคลุกคลี่กับเด็กที่ถูกทอดทิ้งหลายๆคน ถึงได้เข้าใจ ความเจ็บปวดของเด็กน้อยกับภาพจิ้กซอที่ขาดหาย ทำไมใครบางคนที่ทำอะไรเลวร้ายได้ถึงขนาดนี้ เพราะภาพจิ้กซอที่ถูกนำมาใช้มันไม่ใช่อันที่ถูกต้อง บางอันก็เต็มไปด้วยเลือดและน้ำตา แต่ก็ต้องพยายามต่อให้สมบูรณ์ให้ได้
โชคดีสำหรับเรา ตลอดเวลาเราได้หนังสือช่วยเติมเต็มภาพจิ้กซอที่ขาดหายและวันนี้สิ่งที่ทำได้มากที่สุด คือหาภาพที่เว้าแหว่งและช่วยเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปของคนอื่น เผื่อว่า อย่างน้อยภาพนั้นก็อาจจะมีคุณค่า พอที่จะหงายภาพขึ้นตั้งโชว์สักครั้งดีกว่าจะต้องจมคว่ำหน้าไว้ตลอดกาล
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
