คนเขียนนู้ด
เรื่อง นิพัทธ์พร เพ็งแก้ว
ภาพ ปรัศนันท์ กังศศิเทียม
ตีพิมพ์ครั้งแรกในนิตยสาร IMAGE vol.16 no.9 ประจำเดือนกันยายน พ.ศ.๒๕๔๖
เมื่อปีพ.ศ.๒๕๔๔ ในสตูดิโอเล็กๆชานเมือง จิตรกรหญิงหลายคนได้รวมกลุ่มเขียนภาพนู้ด จากนางแบบ “เพื่อนๆกัน” ที่ยินดีให้ถ่ายทอดเรือนร่างของเธอออกเป็นเส้นและสี ชั่วเวลาสองสามชั่วโมง ปรัศนันท์ กังศศิเทียม ใช้ทั้งเครยอง ปากกา พู่กัน ปาดป้ายแสงเงา สะบัดเส้นขึ้นเป็นภาพเขียนจำนวนมาก เธอเขียนภาพเร็วและ “เส้นแม่น” ดังที่อาจารย์ศรีวรรณ เจนหัตการกิจ เคยปรารภให้เพื่อนรุ่นน้องบางคนฟังว่า ปรัศนันท์นั้น
“มีฝีมือสเก็ตช์ภาพได้สุดยอด แม่นยำ ยิ่งเขียน Nude แล้วหาคนเทียบได้ยาก หาได้ยากมาก ฝีมือสุดยอดทางนี้จริงๆ”
ทั้งที่ “มือดี” อย่างถึงขนาด แต่กลับไม่ค่อยมีใครได้เห็นผลงานของปรัศนันท์บ่อยนัก เนื่องจากเธอไม่เคยแสดงงานในเมืองไทย ไม่ได้ร่ำเรียนมาทาง Fine Art โดยตรง ไม่ได้อยู่ในกลุ่มหรือแวดวงของศิลปิน หากเธอก็ยังทำงานศิลปะอย่างสม่ำเสมอ มีผลงาน “เรื่องเล่ารอบทะเลสาบ” ที่ได้จากการลงพื้นที่รอบทะเลสาบสงขลาบันทึกภาพชีวิตผู้คน การทำมาหากิน พืชพรรณ สเก็ตช์ภาพและเล่าเรื่องตีพิมพ์เป็นหนังสือออกมา
แต่งานเขียนภาพ ที่ปรัศนันท์ถนัด ทำได้ดีมากที่สุด ก็คือ การเขียนนู้ด
ปรัศนันท์จบการศึกษาจากคณะนิเทศศิลป์ สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง และไปเรียนต่อทางด้านศิลปะ ที่สถาบันนโรปะ มลรัฐโคโรลาโด สหรัฐอเมริกา เธอเคยแสดงงานนู้ด ทั้งรวมกลุ่มกับเพื่อนนักศึกษาและแสดงเดี่ยวหลายครั้งในอเมริกา ปรัศนันท์กลับมาเมืองไทยเมือปีพ.ศ.๒๕๔๒ และทำงานหนังสือ ออกแบบปกหนังสือ และยังเขียนภาพคน ภาพนู้ดอยู่ในทุกครั้งที่มีโอกาส
ปรัศนันท์ได้เริ่มต้นเขียนนู้ดอย่างจริงจังที่สถาบันนโรปะนั้นเอง จากพื้นฐานในการชอบวาดหน้าคน วาด Figure มนุษย์ เพราะ
“เขียนแล้วมันมีชีวิตขึ้นมา อารมณ์เราต่อกับงานและตัวคนที่เป็นแบบได้”
ในการเขียนนู้ด ปรัศนันท์ให้นิยามสำหรับตัวเองว่า
“Nude เป็นทั้งการเปล่าเปลือยเสื้อผ้า และเปล่าเปลือยวัฒนธรรมทั้งหมดบนร่างกาย ส่วนคนเขียนภาพก็เปล่าเปลือยความรู้สึกไปสัมผัสสิ่งนั้นออกมา”
ที่สถาบันนโรปะ การฝึกฝนวาดเส้นที่มีแบบเป็นมนุษย์เปล่าเปลือย โดยว่าจ้างแบบคราวละ ๓ ชั่วโมง ในบรรดานายแบบ-นางแบบ บ้างก็เป็นมืออาชีพ บ้างก็มือสมัครเล่น บ้างก็เป็นนักศึกษาในสถาบันนั้น ซึ่งปรัศนันท์เล่าให้ฟังว่า สิ่งที่สำคัญที่สุดในการวาดภาพนู้ดก็คือ
“ปกติเวลาไปเข้าห้องเรียนเราต้องเตรียมอุปกรณ์ต่างๆ แต่สำคัญที่สุดก็คือต้อง “เตรียมใจ” เมื่อจะวาดนู้ด หลายๆอย่างที่เอามาก่อนเข้าห้อง ต้องทิ้งหมด ต้องทำใจให้ว่าง สงบ พร้อมสำหรับการโพสท์ท่าครั้งแรกของแบบ ถึงตอนนั้นรอไม่ได้ มีอะไรใกล้ตัวคว้ามาก่อน กระดาษห่อของยังต้องเอามาใช้ จะมากังวลเตรียมนั่นเตรียมนี่ไม่ได้แล้ว และพอเริ่มเขียน การต่อเนื่องของอารมณ์ พลังงานต้องรักษาไว้อย่างยิ่ง และตัวเองยังได้พบว่า หลายครั้งที่เขียน Figure Drawing ผ่านไป ความรู้สึกไม่เหนื่อย และไม่อยากไปทำอย่างอื่น ความรู้สึกถวิลหาจะเขียนต่อ แม้หิวก็อยากดำเนินมันต่อไป”
ส่วนตัวนายแบบหรือนางแบบนั้น มีหลากหลายเพศวัยทั้งเด็ก คนแก่ ผู้หญิง ผู้ชาย ซึ่งปรัศนันท์ได้ถึงการทำงานของ “แบบ” ให้ฟังว่า
“แบบเขาเริ่มต้นด้วยการตั้งท่าอันรวดเร็วด้วยการเคลื่อนไหวต่อเนื่อง ตั้งท่าค้างช่วงเวลาสั้น ๕ วินาทีเปลี่ยน ๑๐ วินาทีเปลี่ยน แล้วค่อยๆเพิ่มช่วงเวลา ท้ายชั่วโมงเป็นท่ายาวต้องนิ่งค้างเป็นแบบครึ่งชั่วโมงเป็นอย่างน้อย ส่วนใหญ่เป็นท่านอน บางครั้งแบบมักเผลอหลับ สัปหงกไป บางรายหลับลึก น้ำลายไหล ตื่นมาด้วยความเขิน…
วันพิเศษวันหนึ่ง เราได้สาวท้องแก่มาเป็นแบบ วาดได้ชั่วโมงกว่าก็ต้องเลิก เพราะนางแบบเกิดปวดครรภ์ขึ้นมา ก่อนเธอลากลับไป นักศึกษาทุกคนที่เขียนภาพเธอก็ปรบมือให้เกียรติเธอ และอวยพรให้ลูกของเธอกันด้วย
ที่ประทับใจมากๆนั้น คือนางแบบวัยกลางคนรูปร่างธรรมดาตามอายุของเธอ แต่กลับให้แรงบันดาลใจอย่างยิ่ง ด้วยท่าทีที่สื่อถึงพลังด้านในของเธอ ผลักดันให้การวาดรูปครั้งนั้นเร้าใจ ยิ่งวาดยิ่งสนุก มันมือจริงๆ สามชั่วโมงผ่านไปเหมือนติดปีก ส่วนนางแบบบางคนเพิ่งเคยมาครั้งแรก แต่ทำได้ดีมาก สามารถแสดงความสมดุลในสภาวะธรรมชาติได้ในช่วงเวลาที่ไร้เสื้อผ้าปกปิดร่างกาย จะว่าไปแล้วการเป็นนายแบบนางแบบเปลือยให้คนหลายคนวาด ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ในสภาวะดั้งเดิมของมนุษย์ ยากที่ผู้นั้นจะปกปิดความรู้สึกภายใน ถ้าใจไม่พร้อมความรู้สึกจะเผยออกทางสีหน้าแววตา คนอื่นสามารถสัมผัสได้”
สำหรับปรัศนันท์แล้ว ประสบการณ์จากการเขียนนู้ด อันเป็นการสัมผัสลึกๆต่อมนุษย์โดยตรง ด้วยจิตใจที่จะทำงานศิลปะบริสุทธิ์ สิ่งที่สะท้อนกลับมาหาตัวเองก็คือ
“การเขียนNude เปลี่ยนนิสัยใจคอเราไปมาก เพราะแต่เดิมเราเป็นคนConservative มากๆ แค่เพื่อนผู้หญิงด้วยกันเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าก็เขินแล้ว ไม่สะดวกใจแม้แต่จะมอง พอมาเขียนNude มันกลับกลายเป็นหน้าที่ของเราที่ต้องจ้องมอง เมื่อได้ดูเขาเปลือยเปล่าอย่างที่มนุษย์คนอื่นเป็น ทำให้ได้เห็นอะไรหลายอย่างในกฎธรรมชาติ โดยเฉพาะความไม่จีรัง ความเป็นเช่นนั้นเองต่อหน้าต่อตา ที่สำคัญก็คือไม่ช้าเราก็จะเป็นเช่นนั้น”
และนี่คือสิ่งที่ปรัศนันท์กล่าวว่า
“นี่เป็นปัญญาเบื้องต้นในการเห็นแบบ แต่ลึกกว่านั้น เราสงสัย แบบเขานึกอย่างไรที่มาเปลือยเปล่า ไม่มีเสื้อผ้า ให้เราจ้องมองทุกซอกทุกมุม?”
ปรัศนันท์ในวันทำงานศิลปะกับอ.เขมานันทะ หมู่บ้านบัวขาว มีนบุรี ๑๙ มกราคม ๒๕๕๕
ในแง่ของการขอบคุณนั้นปรัศนันท์เล่าว่า “เรารู้สึกเขาให้เกียรติมาก มาให้เราจ้องมอง มาเป็นครูสอนเรา ตรงนี้ทำให้นึกถึงว่า การที่เขาจะมาเปิดเผยตัวตนทั้งหมดต่อเรา มันต้องทลายกำแพงอย่างหนักหนามาก แต่บางทีของเรามันเป็นกำแพง แต่สำหรับตัวแบบ บางคนอาจไม่มีเส้นกั้น ถึงมาเป็นแบบนู้ดให้เราได้ ตรงนี้ก็ช่วยให้เราได้ทลายกำแพงของตัวเองทิ้งเหมือนกัน การเขียน Nude จึงช่วยปลดปล่อยตัวเองจากความ conservative ที่หล่อหลอมเรามา
และ การเขียนNude จะคำนึงถึงแต่เรื่องของเราไม่ได้ ตัวแบบสำคัญมาก บรรยากาศทั้งห้องด้วย แบบเขามีชีวิตจิตใจ เราต้องเคารพเขา ต้องสำรวมทั้งกิริยา วาจาใจ ในขณะวาดรูปด้วย”
สองสาวอาร์ติสต์จากนิเทศศิลป์ ลาดกระบัง วรพร พรหมบุตร และปรัศนันท์ กังศศิเทียม ในวันไปดูภาพจิตรกรรมฝาผนังกับดิฉันที่วัดมกุฎกษัตริยาราม เมื่อวันที่ ๒๕ กันยายน ๒๕๖๒
อีกสิ่งหนึ่งที่ปรัศนันท์ได้ค้นพบขณะทำงานที่ตัวเองรักและถนัดก็คือ
“การเขียนรูปเป็นสิ่งสำคัญในการเยียวยาตัวเอง เวลาโกรธ สับสน จุกอก เมื่อเอามาระบายลง เขียนเป็นภาพ มันทุเลาลง จิตใจไปมองสิ่งอื่นมากกว่าสิ่งที่หมกมุ่น ซึ่งช่วยเราได้มาก”
กับการเขียนนู้ด ซึ่งเป็นภาพ “โป๊” เปลือยร่างกันจะจะ หากไม่อยากดูคนโป๊ แล้วเธอไปขอให้คนมาเป็นแบบทำไม
ปรัศนันท์หัวเราะกับคำถามนี้ แต่เธอกลับตอบคำถามด้วยท่าทีจริงจังอย่างยิ่ง
“เราไม่เคยมี mood อยากดูเลยว่า หากคนนี้สวย พอถอดเสื้อผ้าออกมาจะเป็นอย่างไร ตรงข้ามเลย ไม่อยากดูคนโป๊ต่างหาก การอยากดูโน่น อยากกินนี่ มันคนละเรื่องกับไปขอให้เขามาเป็นแบบ เพราะทุกครั้งที่เขียนนู้ด นั่นคือการศึกษา เราตื่นเต้นที่จะได้พบอะไรใหม่ๆ ในเวลาเขียน หากใครเคยล้าง-อัดภาพขาวดำ เมื่อล้างฟิล์ม อัดภาพแล้วรอให้รูปขึ้น คอยดูรูปจะขึ้นมาเป็นลักษณะไหน ความรู้สึกนั้นไม่แพ้กันเลย”
ทุกวันนี้ นอกจากภาพ Nude แล้ว ปรัศนันท์ยังชอบเขียนภาพคนกำลังเล่าประสบการณ์ เวลาเธอไปฟังสัมมนา ฟังอภิปราย เธอมักสเก็ตช์ภาพไปด้วย โดยเฉพาะพวกผู้นำทางความคิด ผู้นำศาสนา ด้วยเหตุที่ “ทำให้เรายิ่งซาบซึ้ง ยิ่งเข้าถึงเรื่องที่เขาเล่า กลับมาสบตาคนในภาพ ยิ่งรู้สึกกินใจ เข้าถึงคำบรรยายที่เขาพูดในวันนั้น”
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
