ขณะกำลังนั่งบรรจงระบายสีตุ๊กตาปูนปลาสเตอร์
สายตาจดจ่อแน่วแน่ มองไปทีปูนปั้นสลับกับหน้าจอที่มีภาพต้นแบบของตุ๊กตาอวกาศไปมา
สีม่วงอยู่ตรงนี้ สีเขียวอยู่ตรงนั้น ล้างพู่กันทุกครั้งที่เปลี่ยนสี เช็ดพู่กันให้หมาดก่อนจะจุ่ม
เกร็งมือที่สันพร่าให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อไม่ให้มันเลอะเทอะ
อันที่จริงเท่าที่จำความได้ เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว จำได้ว่าไม่ว่าถ้าทำอะไรจะตั้งใจและทำให้มันดีที่สุด ยิ่งเป็นงานศิลปะ เราจะยิ่งมีภาพในหัวเอาไว้ หรือมีแบบที่ต้องการเอาไว้แล้วเป็นตัวตั้งต้น รวมถึงเรื่องอื่น ๆ ด้วย ถามว่าดีไหม? มันก็ดีตรงที่อะไร ๆ ดูจะควบคุมได้ แต่บางครั้งมันก็ไปจำกัดอะไรหลายๆอย่างที่อาจเกิดขึ้นโดยที่เราไม่รู้ตัว
.
เวลาผ่านไปเกือบสิบนาทีแม้จะรู้สึกผ่อนคลายที่ได้ทำงานศิลปะ
แต่กลับเครียดอย่างบอกไม่ถูก
.
พักวางมือแล้วมองไปข้างๆสักหน่อย เด็กน้อยหลาย ๆ คนก็กำลังระบายสีปูนปั้นอยู่เหมือนกัน
บางคนก็เครียดเช่นเดียวกับเรา พยายามระบายให้ถูกสี ให้ถูกกรอบ ไม่ให้มันเลอะ
บ้างก็มาคนเดียว
บ้างก็มากับพ่อแม่
พ่อแม่บางคนก็นั่งเล่นโทรศัพท์ไม่ได้สนใจสิ่งที่เด็กน้อยเรียกให้ดู ตอบรับอือๆ อย่างไม่ตั้งใจนัก
พ่อแม่บางคนก็นั่งมองลูกพร้อมกับคอมเมนต์ติชมและตั้งใจตลอดเวลา
“ตรงนั้นไม่ใช่สีนั้นนะ ตรงนั้นเลอะแล้วนะ สีผสมกันหมดแล้วไม่สวยเลย ตั้งใจทำหน่อยสิ”
กดดันน่าดู
.
“แม่ๆ พี่คนนั้นนั่งตั้งนานแล้ว ทำไมระบายช้าจัง ไม่เสร็จสักที”
เด็กชายคนหนึ่งทักขึ้น เราหันไปสบตาและยิ้มให้เพราะขำในสิ่งที่น้องพูด มันเป็นเรื่องจริงที่เราระบายไม่เสร็จสักที และทุกครั้ง เป็นเวลาชั่วโมงกว่าๆ กว่าที่จะระบายเสร็จ
คำพูดของน้องคนนี้สะดุดใจเราอย่างบอกไม่ถูก
.
เราหันไปเจอเด็กอีกคนแล้วรู้สึกอิจฉา ไม่รู้ทำไม....
อาจเพราะน้องระบายสีอย่างมีความสุขอยู่คนเดียว
โดยไม่ได้สนใจเลยว่า มันผิดหรือถูก มันสวยหรือไม่สวย มันเหมือนจริงไหม สีมันปนกันมั่วรึเปล่า
หมาของน้องกลายเป็นสีดำ ปนแดง ปนน้ำเงิน ปน ฯลฯ
น้องแค่นั่งระบายไปและใช้จินตนาการที่มีละเลงลงไปบนตัวตุ๊กตา
ผลงานออกมาอาจไม่สวยอะไรมากมาย แต่ระหว่างที่น้องระบายน้องดูมีความสุขมากเลย
.
เราย้อนกลับมามองตัวเองว่า อะไรที่ทำให้เราซีเรียสกับเรื่องต่าง ๆ ได้ขนาดนี้ ทั้งที่บางทีมันก็ไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ คิดไปจนถึงว่า ถ้าเรามีลูก! เราจะให้ลูกเป็นแบบเด็กคนนี้
ทำตามหัวใจ เชื่อในมือตัวเอง ใช้จินตนาการทั้งหมดที่มี
ผลสุดท้ายเราจะไม่บ่นไม่ดุไม่ด่าและไม่วิจารณ์อะไรทั้งสิ้น แต่จะกล่าวคำชื่นชมในจินตนาการทั้งหมดที่เขามีด้วยซ้ำ หากใครว่ามันไม่ดี ไม่สวย ไม่เป็นไร
นั่นมันก็ไม่ดีในแบบของเขา
แต่รู้มั้ยว่ามันเป็นงานที่สวยที่สุดในแบบของเราเลย :)
.
“ ผมใช้เวลานานในการเป็นเด็ก” Pablo Picasso
จริงอย่างที่ปีกัสโซ่ว่า ไม่ใช่แค่เรื่องงานศิลปะหรอกนะที่น่าอิจฉาเด็ก สิ่งที่น่าอิจฉาคือ การที่ไม่เคยรู้จักกรอบอะไรที่มาครอบและจำกัดเขาไว้เลยต่างหาก
หากไร้ประสบการณ์ หากไร้ความคาดหวัง หากไร้ความเจ็บปวดก็ไม่มีอะไรต้องกลัว จริงไหม?
.
คนหลายคนผ่านประสบการณ์มามาก ทั้งดีและไม่ดี ประสบการณ์และสิ่งที่เรารับรู้มา ส่งผลให้เราถูกจำกัดความระมัดระวังรวมถึงความกลัว โดยไม่รู้ตัวเลยจริง ๆ
.
เรารักในความเป็นตัวเองแบบนี้ ถ้าไม่มีกรอบอะไรหรือประสบการณ์อะไรที่เราเคยเจอมา ก็คงไม่มีเราแบบนี้ในทุกวันนี้แน่ๆ
.
แต่ก็อดไม่ได้เลยที่จะอิจฉาเด็กคนนั้น
ช่างมัน ฉันระบายสีต่อ
ติดตามเป็นกำลังใจกันได้ใน Facebook Fanpage
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
