เสียงล้อรถไฟกระทบราง..
เสียงเครื่องจักรไอน้ำจากขบวนรถ...
เสียงผู้คนพูดคุยกันดังเซงแซ่อยู่รอบกาย
“และที่นั่นฉันได้รับแรงบันดาลใจ”
"หนูไม่สบายใจอะไรอยู่เหรอลูก..."
หญิงชราแปลกหน้าข้างเก้าอี้ยาวตัวเดียวกันถามฉันระหว่างรอรถขบวนถัดไป
"อะไรนะคะ?..."
"หน้าตาหนูมันบอกอย่างนั้น"
"เหรอคะ คุณยาย..."
"หนูจะกลับบ้านหรอลูก"
"อ๋อ ใช่ค่ะ หนูคิดถึงบ้าน และอยากได้กำลังใจ^^"
"ดีแล้วหละลูก กลับบ้านจะได้หายเศร้านะ " คุณยายยิ้มกลับให้ฉันรอยยิ้มนั้นฉันสัมผัสได้ถึงความจริงใจ
ฉันตัดสินใจลองพูดคุย "ความในใจ"
"คุณยายคะ ถ้าหนูเป็นคนไม่กล้า ไม่มั่นใจ และกลัวที่จะทำอะไรตามที่ใจจริงๆอยากทำแต่ก็ไม่ได้ทำ เพราะเรากลัว หนูควรแก้มันยังไงดีคะ?"
"ความกลัว มันเป็นธรรมดาของความรู้สึกของคนทุกคนต้องมีกันปกตินะลูก"
"เห็นใช่ไหม บางคน เราเห็นเขาไม่มีความกลัวนี้ในใจ แต่ก็มีใครอีกหลายคนที่เราเห็นความกลัวของเขาอย่างชัดเจน"
“คนทุกคนมีกุญแจอยู่ในมือนะ”
ทุกอย่าง ทุกกิจกรรม ทุกเหตุการณ์ในชีวิต เป็นบานประตูที่มีกลอนอยู่ .....
เรามีกุญแจอยู่แล้ว
เราไม่รู้หรอก ว่าด้านหลังประตูแต่ละบาน มันมีอะไรอยู่ มันมีอะไรเกิดขึ้น หรือจะเกิดขึ้น เราไม่เห็นมัน...จนกว่าเราจะไขมันเพื่อเปิดไปดู
เพราะอย่างไร ชีวิตเราต้องดำเนินไปข้างหน้าตามกาลเวลา
ลองไขประตู ลองเปิดออกไปสิ ถ้าอยากรู้มันเป็นอย่างไร ไม่มีใครไขได้ นอกจากตัวเอง ....
ลองคิดใหม่ ไม่ต้องกลัวว่าหลังประตูจะเจออะไร แต่เราจะรู้ได้อย่างไรเมื่อไม่ไขมัน...
หากไม่ใช่ที่คิดไว้..ก็จงเข้าใจ..และยอมรับ มันเป็นธรรมดา แต่ถ้าไม่เป็นอย่างนั้น
เราจะยอมพลาดสิ่งสนุกๆในชีวิตหรอ..
“ให้ใช้กุญแจและพร้อมที่จะไขประตูบานต่อๆไปด้วยกุญแจในมือเรานะ”
ขอบคุณค่ะ คุณยาย😊
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
