ดราม่าต่อเนื่องในหลายปีของสังคมไทยเรื่องหนึ่งก็คือเรื่องสุราเมรัยนี่แหละครับ
คนไทยก็เหมือนหลายชุมชนทั่วโลก ที่มีเครื่องดื่มประเภทแอลกอฮอล์เป็นสื่อกลางในการเข้าถึงพระเจ้า เทพเจ้า รวมทั้งการเข้าสังคมและสร้าง connection ต่างๆด้วย แต่บ้านเราก็อย่างที่ใครบางคนสรุปไว้คือมีความปากว่าตาขยิบสูงปรี๊ด เรื่องไม่ดีไม่งามก็ซุกไว้ใต้พรมแล้วโรยหน้าด้วยผักชีให้สวยงาม
ความเห็นในวันนี้ก็เพราะหลังๆนี่มีดราม่าต่อเนื่องคือ การโพสต์รูปเครื่องดื่มแอลกอฮอล์นั้นทำได้มากน้อยแค่ไหน ล้อมวงเล่าเข้ามากัน
พรบ. ฉบับนี้มีชื่อเต็มๆว่า พระราชบัญญัติควบคุมเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ พ.ศ.๒๕๕๑
เรื่องทั่วไปก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้แหละครับ แต่ที่มีปัญหามาตลอดก็คือมาตรา ๓๒ ที่ว่า
มาตรา ๓๒ ห้ามมิให้ผู้ใดโฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หรือแสดงชื่อหรือเครื่องหมายของ
เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ อันเป็นการอวดอ้างสรรพคณุ หรือชักจูงใจให้ผู้อื่นดื่มโดยตรงหรือ
โดยอ้อม การโฆษณาหรือประชาสัมพันธ์ใด ๆโดยผู้ผลิตเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทุกประเภทให้กระทําไดๆ เฉพาะการให้ข้อมูลข่าวสาร และความรู้เชิงสร้างสรรค์สังคม โดยไม่มีการปรากฏภาพของสินค้าหรือบรรจุภัณฑ์ของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์นั้น เว้นแต่เป็นการปรากฏของภาพสัญลักษณ์ของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หรือสัญลักษณ์ของบริษัทผู้ผลิตเครื่องดื่มแอลกอฮอล์นั้นเท่านั้น
สังเกตนะครับ ความมาตรานี้มีคำว่าผู้ใด และ คำว่าผู้ผลิต แยกแยะชัดเจนในวรรคที่ 1 และ วรรคที่ 2 ตามลำดับ
ผู้ใด คือ ประชาชนทั่วไป
ผู้ผลิต คือ ผู้ผลิตสินค้าแอลกอฮอล์ ไม่ว่าจะรายใหญ่ระดับประเทศและรายย่อย เช่น
กลุ่มคราฟท์เบียร์หรือสินค้าโอทอป
ซึ่งเมื่อมีกฏหมายก็ย่อมต้องมีการตีความในการใช้ รวมทั้งในการตั้งข้อหา
อย่างประเด็นล่าสุดคือ ประชาชนทั่วไปโพสต์ภาพเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ได้หรือไม่
เพราะปรากฏว่ามีเจ้าหน้าที่ไปเรียกตัวบางคนที่โพสต์ภาพผลิตภัณฑ์เครื่องดื่มมีแอลกอฮอล์มาตั้งข้อหาเพื่อเปรียบเทียบปรับ
อีกทั้งยังเผยแพร่ infographic ระบุเลยว่าประเด็นอะไรที่ผิดบ้าง
แต่ถ้าอ่านดีๆจะพบว่า ที่ผิดจริงๆนั้นคือ 3 ข้อที่วงไว้เท่านั้น
เพราะต้องย้ำอีกทีว่า มาตรา ๓๒ แห่งพระราชบัญญัติควบคุมเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ พ.ศ. ๒๕๕๑ มี 2 วรรค วรรคแรก เกี่ยวกับ “ผู้ใด” ก็คือ ประชาชนทั่วไป ส่วนวรรคสอง เกี่ยวกับ “ผู้ผลิต”
กรณีนี้ พูดถึง ประชาชนทั่วไปโพสต์รูปเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ได้หรือไม่ จึงต้องไปดูวรรคแรก ซึ่งเขียนว่า
“ห้าม มิให้ผู้ใดโฆษณาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หรือแสดงชื่อหรือเครื่องหมายของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อันเป็นการอวดอ้างสรรพคุณหรือชักจูงใจให้ผู้อื่นดื่มโดยตรงหรือโดยอ้อม”
ตีความเจตนารมณ์กฎหมายฉบับนี้ คือ ควบคุมการโฆษณาไม่ให้เป็นการอวดอ้างหรือจูงใจให้คนดื่ม แต่ “ไม่ใช่การห้ามโฆษณาโดยเด็ดขาด”
ดังนั้น การที่ประชาชนทั่วไปโพสต์รูปเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ โดยไม่อวดอ้างสรรพคุณหรือชักจูงใจให้ผู้อื่นดื่มจึงย่อมทำได้ นอกจากนี้ ประชาชนทั่วไปโพสต์โดยไม่มีผลประโยชน์ทางการค้า ก็ไม่เข้าข่ายเป็นการโฆษณาก็ยิ่งไม่เป็นความผิด
ซึ่งการที่ผุ้บังคับใช้กฏหมายไปเอา ข้อห้าม ของ ผู้ใด คือประชาชนทั่วไป กับผู้ผลิต มารวมกัน จึงถือว่าเป็นการมั่วและใช้ดุลพินิจกว้างขวางเกินจำเป็น
นอกจากนี้คำว่า "ชักจูงใจให้ดื่มโดยอ้อม” นั้น ไม่มีการระบุไว้ว่าคืออะไร แต่ไม่ใช่การห้ามทุกอย่างแน่นอน เพราะขัดกับเจตนารมณ์ของกฎหมายที่ “ต้องการควบคุม ไม่ใช่ ห้าม”
ช่องว่างที่ต้องตีความกว้างขนาดนี้ทำให้เกิดการขัดแย้งในปัจจุบัน และเป็นช่องให้เกิดปัญหาเจ้าหน้าที่บังคับใช้กฎหมายเกินอำนาจ จึงควรให้กฤษฎีกาตีความให้ชัดเจน เพราะผมเชื่อว่าคนทำธุรกิจทุกคนไม่อยากเป็นความหรอกครับ ทุกคนอยากเห็นเส้นแบ่งที่ชัดเจนเพื่อจะได้ทำมาหากิน รวมทั้งประชาชนทั่วไปก็จะรู้ชัดว่าอะไรทำได้หรือไม่ได้
กฏหมายที่ควรจะผดุงความยุติธรรมให้ผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง และเป็นกลไกสังคมที่ช่วยกันผลักดันให้การใช้ชีวิตและภาคเศรษฐกิจเกิดความราบรื่น กลับกลายเป็นมีช่องให้มือกฏหมายใช้เอื้อมหาผลประโยชน์ หรือถึงขั้นการตราหน้าว่าผลิตภัณฑ์นี้เป็นสิ่งไม่ดี ยัดเยียดความบาปให้คนที่เกี่ยวข้องทั้งหมด ทั้งๆที่เขามากิน ดื่ม เที่ยว ปกติธรรมดา
ถ้ารัฐยังมองประชาชนเป็นเบี้ยล่าง โยนความผิดให้ไว้ก่อน โดยไม่มีความคิดที่จะปรับทัศนคติตัวเอง วันหนึ่งประชาชนก็คงจะต้องลุกขึ้นเปลี่ยนอะไรบางอย่างล่ะครับ
- 11
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
