เรื่องสั้น : บางครั้งชีวิตมีค่าหนักกว่าขุนเขา หลายครั้งไร้ค่าเบากว่าขนนก (แนวซามูไร)
“ความดีนั้นเป็นผลแห่งการประพฤติปฎิบัติของตัวเราเอง” มิใช่สิ่งที่จะตกลงมาจากฟากฟ้า ดั้งเช่น ฝน หรือ หิมะ
การที่เราจะรู้จักว่าใคร มีนิสัยเป็นอย่างไรนั้น ไม่ใช่ใช้การตัดสินกันด้วยรูปลักษณะภายนอก
หรือใช้เวลาที่ได้อยู่ใกล้ชิดกันเพียงเล็กน้อยนั่นมาตัดสิน
พระพุทธเจ้า ทรงสอนไว้ว่า “จักต้องอยู่ร่วมกันนานๆ และต้องใช้สติปัญญาพิจารณาบุคคลผู้นั้นอยู่เสมอ”
หลายครั้งที่เราได้เข้าใจผิด ทำความเป็นมิตรต่อผู้ที่ไม่ควรเป็นมิตร และ ไม่หลีกเลี่ยงความเป็นศัตรู ต่อผู้ที่ไม่ควรเป็นศัตรู
วันนี้เพจใจดี จะมาเล่าเรื่องสั้น ของซามูไรพเนจร ผู้หนึ่งที่เคยถูกผู้อื่นเข้าใจผิด แต่ก็ยอมอุทิศตนที่เหลือเพื่อที่จะมุ่งมั่นทำความดี
“นี่นะท่าน ข้าพเจ้านั้นมิได้เสียดายชีวิต และยินดีที่จะให้ท่านฆ่าได้ตามความปรารถนา แต่ขอผลัดให้ข้าพเจ้าได้ทำงานนี้สำเร็จเสียก่อน และในวันที่งานของข้าพเจ้าสำเร็จ วันนั้นท่านจงฆ่าข้าพเจ้าเถิด”
เสียงนั้นไม่ใช่คำร้องขอ ไม่ใช่คำวิงวอน แต่เป็นการขอโอกาสจากชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ชายชราที่ไม่เหลือเค้าโครงของซามูไรผู้องอาจเช่นแต่กาลก่อน ที่ทั่วร่างนั้นมีแต่โครงกระดูก และรอยแผลเป็นจำนวนมาก ตามร่างกาย แต่สิ่งเหล่านั้นกลับไม่ได้ลดความองอาจที่ปรากฏในแววตาของชายชราผู้นั้นลงได้เลย
ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะเงื้อมดาบซามูไรในมือเพื่อที่จะสำเร็จโทษชายแก่ที่อยู่ตรงหน้า ก็พันเกิดอาการสะท้านหัวใจ จนถึงขนาดต้องชะงักมือ
เพราะแววตาที่เด็ดเดี่ยวของชายแก่นั้น ทำให้เขานึกถึงซามูไรผู้หนึ่งที่เคยสั่งสอนเชิงดาบ และวิถีแห่งซามูไรให้แก่ตน แววตาสับสนเกิดขึ้นมาในดวงตาของชายหนุ่ม เกิดคำถามที่ดังก้องภายในจิตใจจนแทบจะทนไม่ไหว หนึ่งความกตัญญู อีกหนึ่งความเคารพบูชาที่เหนือกว่าสิ่งใดๆในโลก
“ทำไมท่านอาจารย์ ทำไม” เสียงกรีดร้องด้วยความปวดใจที่ผสมกับความสับสน จนไม่อาจบรรยายได้ว่า นั้นเป็นเสียงกรีดร้อง ที่ออกมาจากจิตใจของซามูไรผู้ฝึกตนในวิถีแห่งบูชิโด
“อะไรคือซามูไร อะไรคือบูชิโด อะไรคือความซื่อสัตย์ อะไรคือความจงรักภักดี แม้แต่การเซ็ปปุกุ(เรียกอีกอย่างว่าฮาราคีรี) ท่านก็ยังไม่กล้า “
“ยามาดะ”เสียงเรียกอันแผ่วเบา ที่ออกมาจากปากของชายแก่ ช่วยให้สติของซามูไรหนุ่มหวนคืนกลับมา
อันความพอใจ ความชื่นชม แม้แต่กระทั้งความรักที่หลงไหลได้มัวเมา ยังไม่เท่าแรงศรัทธาที่ถูกทำให้พังทลายลง
“ได้!! ข้าจะให้โอกาสชีวิตสุนัขเช่นท่าน ได้ทำสิ่งที่ท่านปรารถนาเป็นครั้งสุดท้าย”ชายหนุ่มวาดดาบเข้าสู่ข้างเอว แม้แต่เสียงของดาบที่จะกระทบฝักเพียงเล็กน้อยยังไม่มี ช่างมีท่วงท่าสง่างามของซามูไรชั้นสูงอย่างแท้จริง
ชายแก่ไม่ได้กล่าวคำใดกลับไป เพียงแต่ลุกขึ้นหยิบจอบแล้วเดินเข้าไปในอุโมงค์ “เซนไก” เป็นชื่อของชายแก่ หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นที่เมืองเอโดะ เซนไกก็หนีการตามล่าของทหารของท่านไดเมียวจนมาเจอถนนสายหนึ่ง ที่มีทางเดินขึ้นไปตามไหล่เขาบนหน้าผาสูงชัน
ทำให้ผู้เดินทางที่เดินทางไม่ระวัง มักจะต้องตกลงไปบาดเจ็บ และถึงแก่ความตาย
เซนไกเองจึงตั้งใจจะทำการเจาะภูเขาเป็นอุโมงค์ เพื่อใช้เดินแทนถนนสายเก่าสายนั้น เพื่อที่จะบำเพ็ญความดี และฝึกความสงบในจิตใจตามวิถีแห่งบูชิโด เซนไกใช้เวลาของชีวิต กลางวันเที่ยวไปขออาหารและพักผ่อน ส่วนกลางคืนเป็นเวลาทำงานเจาะภูเขา
20ปี ที่ผ่านมา เขาสามารถเจาะอุโมงค์เข้าไปได้ลึกเป็นอย่างมาก มีความสูงของปากอุโมงค์ 20 ฟุต และกว้าง 30 ฟุตกว่าๆ
ชายหนุ่มยอมรับสัญญา และเฝ้าเซนไกอยู่ในอุโมงค์นั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไปหลายเดือนเข้า เซนไกก็ยังก้มหน้าทำงานอย่างไม่หยุดหย่อนอยู่เหมือนเดิม ส่วนชายหนุ่มเริ่มเกิดความสงสัยในตัว เซนไก หลังจากที่เซนไกออกไปเที่ยวขออาหาร ชายหนุ่มก็เข้าไปตรวจสอบภายในอุโมงค์
ที่ก้นอุโมงค์ ชายหนุ่มได้ค้นพบห่อผ้าของเซนไก ซึ่งในห่อผ้านั้นมีเพียงสมุดบัญชี และตั๋วสัญญาการยักยอกเงิน ของเซนไก แต่เพียงแค่เปิดอ่าน มือของชายหนุ่มต้องถึงกับอาการสั่นเทา น้ำตาของชายหนุ่มเริ่มหลั่งไหล เขาจำได้แม่นยำว่านำ้ตาของเขาได้หยุดไหลไปแล้ว เมื่อตอนงานศพของท่านแม่เมื่อ 10ปีก่อน
เขาได้ปฏิญาณตนต่อหน้างานศพของท่านแม่ว่า จะตามล่าเซนไกไปจนสุดล่าฟ้าเขียว เพราะอะไร เพราะเซนไกเป็นคนสังหารบิดาของตน และยังทำให้ตระกูลนางามาซะ ของเขาตกต่ำลงมา หลังจากบิดาของเขาเสียชีวิตลง ไดเมียวได้สั่งลดเบี้ยหวัดของตะกูลเขาเหลือไม่ถึง หนึ่งในสามที่เคยได้ ต้องเข้าใจก่อนว่าตะกูลที่ยิ่งใหญ่ตะกูลหนึ่ง ต้องใช้เงินในการเลี้ยงดูคนทั้งตะกูลเป็นจำนวนมาก เมื่อเงินเบี้ยหวัดลดน้อยลง ก็ทำให้ตะกูลของเขากับตกต่ำลงอย่างรวดเร็ว
ความแค้นครั้งนี้ เป็นเพราะเจ้าคนทรยศตระกูล อย่างเจ้าเซนไก หลังจากที่บิดาเข้าขัดขวางและถูกสังหาร ไดเมียวทรงโกรธเป็นอย่างมาก ถึงกับประกาศ ลดขั้นของตระกูลนางามาซะ จากตระกูลซามูไรชั้นหนึ่ง กลายมาเป็นตระกูลซามูไรชั้นสาม มันก็ไม่ต่างอะไรจากตระกูลซามูไรที่เลี้ยงดูแลม้าอย่างไรอย่างนั้น
แต่ด้วยคุณงามความดีที่เคยจงรักภักดีมาอย่างยาวนาน ไดเมียวจึงประกาศให้ตระกูลนางามาซะ นำศีรษะของเซนไกมาให้แก่ไดเมียว ถ้านำมาได้ก็จะคืนตำแหน่งตระกูลซามูไรชั้นหนึ่งตามเดิม ไม่ใช่ว่าท่านไดเมียวไม่ส่งทหารออกตามล่าเซนไกแต่ไม่ว่าจะส่งทหารออกไปตามล่ากี่กองร้อย ก็ไม่เคยได้รอดชีวิตกลับมา นั่นเพราะอะไร นั่นเพราะไม่เคยมีใครรอดจากวงดาบของเซนไกมาก่อน
“ดาบหนึ่ง” แห่งเอโดะ ฉายานี้ถ้าย้อนไปเมื่อ 20ปี ก่อน ที่เมืองหลวงเอโดะ น้อยคนนักที่จะไม่เคยได้ยิน ถ้าจะมีก็คงเป็นแต่พวกบ้านนอก ที่ไม่เคยเข้ามาในเมืองหลวงแห่งนี้ ผู้ชายที่เป็นนักดาบอันดับหนึ่ง ผู้ที่สง่างาม และเป็นแบบอย่างของเหล่าหนุ่มสาว ที่ฝึกอยู่ในวิถีแห่งบูชิโด
กี่ครั้งแล้วที่ตัวยามาดะเองแอบฝัน ว่าได้ยืนอยู่ในจุดสูงสุดแห่งวิถีดาบอย่างท่านเซนไก อย่าเรียกว่าความชื่นชอบเลย เรียกว่าศรัทธาเข้าไปในดวงจิตยังดูจะน้อยไป อย่างที่คนโบราณว่า “ยิ่งรักมากก็ยิ่งเจ็บมาก” หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นเกิดขึ้น ยามาดะก็เฝ้าถามตัวเองมาตลอด ว่า เกิดอะไรขึ้นกับเทพแห่งดาบคนนี้ ผู้ที่เป็นความภาคภูมิใจของตระกูล ผู้ที่เป็นแบบอย่างของผู้ฝึกตนในวิถีบูชิโด
“ทำไม ทำไม” สองคำนี้ที่ติดอยู่ในใจมาตลอด ว่าทำไมท่านลุงใหญ่ถึงสังหารบิดาของตน ทำไมท่านแม่ของเขาถึงห้ามไม่ให้ออกตามล่าท่านลุงใหญ่ มือที่สั่นเทาของเขาบอกเหตุผลที่สงสัยตลอดยี่สิบปี ที่คับข้องอยู่ในใจของเขา จนหมดสิ้นแล้ว
หลังจากที่เซนไกกลับมา ก็เริ่มลงมือขุดอุโมงค์ต่อโดยไม่ได้สนใจยามาดะ ที่นั่งเงียบๆอยู่หน้าอุโมงค์ แต่วันนี้ที่แปลกออกไปก็คือ ยามาดะเดินตามเซนไกไปช่วยขุดอุโมงค์ และในที่สุดอีกหลายเดือนต่อมางานเจาะอุโมงค์ก็สำเร็จเรียบร้อย
“บัดนี้งานของข้าพเจ้าสำเร็จเรียบร้อยแล้ว ขอให้ท่านจงตัดศีรษะข้าตามที่ได้สัญญาเอาไว้เถิด”
“ท่านอาจารย์ ท่านทำเช่นนี้ทำไม” ชายหนุ่มร้องด้วยเสียงสั่นเครือออกไป พร้อมกับหยิบสมุดบัญชี และหนังสือสัญญาที่มีรอยตราประทับของเจ้าตระกูลนางามาซะ ออกมา
“ในปีนั้นท่านพ่อ หรือก็คือท่านปูของเจ้า ได้รับข้าซึ่งเป็นเด็กกำพร้า เข้ามาในตระกูลให้การอบรมและสั่งสอนวิถีแห่งดาบให้แก่ข้า” ชายแก่เงยหน้ามองออกไปยังแสงอุโมงค์อีกด้านหนึ่ง
“ตัวข้าเองถึงแม้จะมีฝีมือดาบยอดเยี่ยมเพียงใด ก็เป็นได้แค่ข้ารับใช้ในตระกูลเจ้า แต่กลับได้รับโอกาส ได้เป็นบุตรบุญธรรม และเป็นพี่น้องกับพ่อของเจ้า ถือว่าเป็นเกียรติแก่ชีวิตของข้า”
“ตัวข้าได้รับปากกับท่านพ่อไว้ว่าจะปกป้องตระกูลนางามาซะ เอาไว้ด้วยชีวิต ตามวิถีแห่งบูชิโด ถึงแม้ชื่อเสียงของข้าจะต้องมัวหมอง แม้จะต้องได้รับคำสาปแช่ง ข้าก็จะไม่ปริปากบ่นสักคำ”
“พ่อของเจ้า ซึ่งเป็นเจ้าตระกูลกับทำการยักยอกเบี้ยอัด จากท่านไดเมียว หนทางเดียวที่จะทำให้ตระกูลนางามาซะยังอยู่รอดต่อไปได้ คือการสังหารบิดาเจ้า และป้ายความผิดมาที่ตัวข้า”
“การที่ข้าไม่ทำ เซ็ปปุกุ(ฮาราคีรี)ซึ่งเป็นเกียรติของซามูไรก็เพราะ ถ้าข้าทำเซ็ปปุกุไปแล้ว ทางการอาจยังทำการสืบสวนต่อไปได้ และอาจนำไปสู่การฆ่าล้างตระกูลนางามาซะจนสิ้น”
“และที่ข้าต้องหนีมาจนถึงทุกวันนี้ ก็เพื่อที่จะรอให้เจ้าเติบใหญ่จนเป็นหัวหน้าตระกูลนางามาซะ และรอให้เจ้านำหัวของข้าไปให้ท่านไดเมียว เพื่อชดเชยความคับแค้นใจของท่านไดเมียว”
“ยามาดะ ตัวข้าไม่เคยลืมวิถีของนักรบ 7 ประการ ยุติธรรม กล้าหาญ เมตตา การนับถือ ซื่อตรง เกียรติ และความจงรักภักดี ต่อตระกูล”
“ยามาดะซามูไรล้วนมีดาบเป็นอาวุธ แต่อาวุธของซามูไรที่แท้จริงคือ ต้องมีใจที่ภักดี เจ้าจงจำไว้ !! “
“ ลงมือ!! ”
เรื่องสั้นเรื่องนี้ เป็นเรื่องสั้นที่เอาไว้สอนใจว่าการมองคน หรือ การรู้เรื่องอะไรเพียงด้านเดียว ไม่อาจตัดสินชีวิตของคน คนหนึ่งได้ การที่เราจะรู้ว่าคนคนนั้นมีนิสัยอย่างไร จึงต้องเรียนรู้เขาให้ดีซะก่อน
ในเมื่อคนเราหนีไม่พ้นความตาย แต่เราสามารถที่จะสร้างความแตกต่าง ของความหมายของการตายนั้นได้ ชีวิตของบางคนมีค่าหนักกว่าขุนเขา แต่บางคนกับใช้ชีวิตไร้ค่ากว่าขนนกซะอีก..
สามารถติดตามใจดี ได้อีกช่องทางที่ App :facebook blockdit และ instagram
#ถ้าใจเราดี.อะไรๆก็ดีไปหมด
- 11
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
