"เป็นเรื่องบังเอิญหรือเป็นแผนการของใครบางคนที่ทำให้ผมได้มายืนอยู่ที่แห่งนี้"
ก่อนที่ผมจะมาที่นี่ ผมเคยอยู่ที่หอพักแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ในความดูแลของบาดหลวง และในภาคเรียนสุดท้ายของระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นของผม ก็ได้มีการเปลี่ยนผู้ดูแลศูนย์คนใหม่…
วันหนึ่งขณะที่ผมอยู่ในช่วงของการพิจารณาไตร่ตรองถึงการเรียนต่อของผม ผู้ดูแลหอได้เข้ามาถามผมและเพื่อนผมอีกคน "อยากไปเรียนต่อไหม"?
ในตอนนั้นผมยังไม่มีภาพหรือรู้เรื่องที่เกี่ยวกับสถาบันแห่งนั้นแต่อย่างใด ผมรู้เพียงแต่ว่าที่นั่นมีสถานีรถไฟอยู่ใกล้ๆ และรถไฟก็วิ่งผ่านไปมาอยู่ตลอด…
บางปีก็จะมีรุ่นพี่ที่เรียนอยู่ที่สถาบันแห่งนั้นมาเยี่ยมและฝึกงานกับพวกเราในศูนย์ผมมีโอกาสได้ฟังจากรุ่นพี่เกี่ยวกับประสบการณ์ชีวิตของพวกเขา ทำให้ผมเกิดความอยากรู้อยากเห็น "รถไฟ" (เนื่องจากช่วงวัยเด็กผมอยู่บนดอยไม่ได้มีโอกาสไปในเมืองใหญ่) ด้วยความที่ว่าอยากเห็นรถไฟผมเลยไม่ลังเลงใจตอบตกลงผู้ดูแลหอทันที ผมมีความสุขลึกๆภายในเหมือนกับว่าความฝันของผมกำลังจะเป็นจริง…
ผมเองยังไม่เคยเห็นรถไฟตัวเป็นๆ เพียงแต่เห็นในรูปเท่านั้น ลักษณะเครื่องจักรที่ต่อกันยาวเป็นขบวนและแต่ละขบวนก็มีพื้นที่ในการบรรทุกผู้โดยสารรวมทั้งทรัพย์สินเงินทอง ของมีค่าต่างๆ ครั้งถึงเวลาที่ผมได้เรียนที่สถานบันแห่งนั้น ผมได้เฝ้ามองดูขบวนรถไฟที่วิ่งไปมาฟังเสียงของมันโดยที่ผมยังไม่เคยนั่งเลยสักครั้ง…
เมื่อถึงจุดหนึ่งของชีวิต ผมเห็นชีวิตตัวเองเหมือนดังเช่นรถไฟ "ร่างกายก็เหมือนผู้โดยสารที่ถูกขับเคลื่อนไปโดยใช้จิตวิญญาณนำทาง ทุกๆสถานีเป็นดังเช่น จุดเปลี่ยนของชีวิต คือเราต้องพบเจอผู้คนใหม่ๆ และสูญเสียบุคคลที่เราเคยรู้จัก"
มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ… มันเป็นเส้นทางที่ใครบางคนจัดเตรียมให้ไว้ต่างหาก พอมาถึงวันนี้ผมเดินทางมาไกลพอสมควรแล้ว ผมได้ผ่านหลายสถานี แต่ยังไม่ใช่สถานนีปลายทาง บางครั้งผู้รู้สึกว่าผู้เพิ่งได้เริ่มออกเดินทางจากสถานนีแรก..
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาผมอยากจะขอขอบคุณทุกๆคนที่ทำเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของรถไฟขบวนนี้ ขอบคุณทุกคนที่ได้มอบโอกาสให้ผม…
ผมมายืนอยู่จุดนี้ได้อย่างไร รอบๆตัวผมมีแต่คนแปลกหน้า... แต่ทำไมคนแปลกหน้าพวกนี้ดีกับผมจัง..
เรื่องเล่า...จากเด็กดอย...
แล้วเจอกันตอนต่อไป.....
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
