มหัศจรรย์แห่งความซ้ำซากจำเจ
มีคนบอกว่าผมทนทานต่อความน่าเบื่อได้อย่างอัศจรรย์ ที่จริงไม่แน่ใจว่าเจตนาของคนพูดไปทางไหน แต่ขออนุญาตคิดไปเองว่าเค้าชมแล้วกัน ด้วยความที่เป็นคนทำอะไรที่ค่อนข้างซ้ำซากจำเจ
ตื่นเวลาเดิม
ทานข้าวเวลาเดิม
กิจกรรมต่างๆแทบจะเหมือนเดิม
รักคนเดิม
และนอนเวลาเดิมๆ
ถ้ามีใครคิดร้ายอยากจะฆ่าเรา เค้าจะทำได้ง่ายดาย เพราะเรามีเวลาและสถานที่จะไปค่อนข้างแน่นอน ไปที่เดิมเวลาเดิมเกือบจะทุกวัน ดักยิงได้ง่ายมาก
เป็นเด็กวัดป่าตั้งแต่เด็ก หลวงพ่อท่านฝึกให้ทำอะไรเป็นเวลาเสมอ กิน นอน ทำงาน เป็นเวลา ชอบไม่ชอบก็ต้องทำ
ตื่นนอนตอนตี 3
นั่งสมาธิสวดมนต์ในศาลาก่อนตี 3 กับอีก 15 นาที ช้ากว่านี้ถือว่าขาดทำวัตร
ตี 5 กราบพระเลิกพร้อมๆกัน ถ้าใครไม่อยู่จะถือว่าแอบไปนอน
ตี 5 กับอีก 15 นาที เริ่มทำความสะอาดวัด
6 โมงเช้า ตามหลวงพ่อออกบิณฑบาต
7 โมงเช้า ถึงวัด ทำความสะอาด กุฏิ ซักผ้า ทำธุระส่วนตัว
8 โมงเช้า เข้าศาลา ทานอาหาร พร้อมกัน ห้ามไปทานอาหารที่อื่น
10 โมงเช้า เก็บกวาดศาลา
จากนั้น ทำงานตามที่หลวงพ่อสั่ง
บ่าย 3 โมง กวาดใบไม้
5 โมงเย็น ดื่มน้ำหวาน ดื่มน้ำปานะ
6 โมงเย็น เข้าศาลา สวดมนต์ นั่งสมาธิ
2 ทุ่ม เลิก แยกย้ายกลับกุฏิ
มันเป็นกติกา สมาชิกในวัดต้องทำเหมือนกัน ไม่เว้นแม้แต่หลวงพ่อเอง ใครไม่ทำ หรือบกพร่อง จะโดนทำโทษ
จนย่างเข้าวัยรุ่น จวบจนสู่วัยกลางคน มันก็เลยติดเป็นนิสัย ถึงเวลาชอบไม่ชอบก็ทำ ได้เวลาชอบไม่่ชอบก็้ต้องเลิกทำ
ผมทำอะไรที่ซ้ำซากจำเจตั้งแต่เด็ก อยู่กับครูบาอาจารย์มากกว่าอยู่บ้าน มันเลยไม่รู้สึกแปลกแยกอะไรกับกติกาข้อวัตรที่แสนจะน่าเบื่อ
แต่ขณะเดียวกันเรามองเพื่อนๆ จะเห็นได้ถึงความต่าง เราคิดอะไรมีระเบียบแบบแผน อ้างอิงโน่นนี่ได้ แต่ความสร้างสรรค์น้อยกว่าเพื่อนมาก เพื่อนๆคิดถึงการปลูกผักลอยฟ้าไปแล้ว เรายังคิดแต่ว่ามันต้องปลูกบนดินเท่านั้นอยู่เลย
ขณะเดียวกัน เพื่อนหลายคนติดเกมส์นอนดึกและตื่นสาย แต่เรามีเวลานอนและตื่นชัดเจน เพื่อนยังไม่ตื่นกันเลย เราทำงานเสร็จไปแล้ว
หลวงพ่อบอกว่า " ข้อวัตรคือข้อปฏิบัติ เอาไว้ดัดสันดาน ตอนนี้อาจไม่เห็นค่า ว่ามีประโยชน์อะไร แต่พอเติบใหญ่ พวกเอ็งจะเข้าใจ "
แล้วมันก็ต้องใช้เวลากันเป็น สิบปี จริงๆ ถึงจะมีคนเห็นค่า เห็นความอัศจรรย์แห่งการทำซ้ำซาก
คนคิดใหญ่ คิดสร้างสรรค์อะไร แค่คิดมันอาจจะไม่ยากนัก ใครๆก็คิดได้ อย่างเช่น
อยากมีรายได้ปีละ 10 ล้าน
อยากทำงานวันละ 10 นาที แล้วพอกินพอใช้
หรือแค่คิดจะลดน้ำหนัก
ใครเค้าก็คิดกันได้ ยิ่งในยุคข้อมูลข่าวสารท่วมท้นแบบนี้ จะเอาไอเดียเลิศหรู ขนาดไหนก็ได้
แล้วอย่างยิ่ง มันก็มีเส้นทาง มีวิธีบอก ว่าจุดหมายที่อยากไป ต้องทำ 1 2 3 ... อะไรบ้าง
แต่ที่ยากคือ ลงมือทำ อย่างต่อเนื่อง มันไม่มีแรงแห่งวินัยทำ ทำแป๊ปๆก็เลิกแล้ว หาอะไรที่อยากทำใหม่แทน แล้วก็บ่นๆๆๆ
บางครั้ง มันก็เหมือน รู้นะว่าต้องทำอะไร แต่จะไม่ทำเท่านั้น
การทำซ้ำๆเดิมๆ เป็นวิถีแห่งการฝึกฝนตน ให้ชีวิตเคลื่อนที่ไปข้างหน้า มันเป็นวินัย เป็นกรอบ เป็นแกน เป็นระเบียบของชีวิต คนเราจะใครก็ตามย่อมมีภาพฝันในตัว ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม หลายคนก็ปล่อยให้เป็นภาพฝันกลางวันที่คว้าไม่ถึง เพราะขามันไม่ยอมเดินไปหา
ความต้องการอาจจะไกลแสนไกล หรือเป็นไปได้ยาก แต่ถ้าไร้วินัย มันจะไกลกว่าเดิมมากนัก จนไม่รู้เลยว่า ไกลแค่ไหนคือใกล้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
