อิสรภาพ ความรัก และการกักขัง
พศิน อินทรวงค์
ตอนที่ผมไปที่วัดป่าบ้านตาด สังเกตเห็นว่า ที่ต้นไม้หน้าศาลามีสับปะรดแขวนอยู่ ทีแรกก็นึกสงสัยว่า ใครเอามาแขวนไว้ ก็เลยเดินเข้าไปดู ปรากฏว่ามีกระรอกตัวหนึ่งกระโดดมาที่ผลสับปะรด แล้วค่อยๆใช้ฟันของมันแทะเล็มผลสับปะรดอย่างเอร็ดอร่อย ผมยืนมองมันกินอยู่พักใหญ่ๆ มองไปก็ยิ้มไป รู้สึกว่ามันน่ารักดี นอกจากนี้ยังพบว่ามันเชื่องมาก ไม่กลัวคนเลย เดินเข้าไปใกล้ๆ มันก็ไม่วิ่งหนี คงเป็นเพราะในที่แห่งนั้นไม่มีใครทำร้ายมัน มันจึงคิดว่าทุกคนเป็นมิตร เป็นเพื่อนของมันทั้งหมด เรื่องกระรอกมากินสับปะรดที่แขวนเอาไว้ในวัด จะมองให้ธรรมดามันก็ธรรมดา แต่จะมองไม่ให้มีความพิเศษมันก็มองได้
พูดถึงการเลี้ยงสัตว์ตอนเด็กๆ ผมก็เคยเลี้ยงสัตว์หลายอย่าง หนึ่งในนั้นก็คือนกเขาชวา ผมเลี้ยงนกเขาชวาสองตัวไว้ในกรง จำได้ว่าเจ้านกสองตัวนี้มันจิกกันตลอด จิกกันจนขนร่วงแทบหมดทั้งตัว ผมกลับมาจากโรงเรียนก็ต้องมานั่งทายาให้มัน เป็นอย่างนี้บ่อยๆ จนแม่ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยเอามันไปให้คนอื่น ตอนนั้นมานั่งนึกว่า มันทุกข์มากที่เห็นสัตว์เลี้ยงที่เรารักต้องเจ็บตัวทุกวัน พอโตมาก็ไม่ได้เลี้ยงอะไรอีก เพราะไม่อยากจับอะไรมาขังไว้ในกรงแล้ว จะมีบ้างก็แค่ซื้ออาหารนกมาโปรยไว้ที่หน้าบ้าน มีช่วงหนึ่งผมโปรยไว้แทบทุกวัน ช่วงบ่ายๆ ตอนพักเขียนหนังสือ ผมจะเดินไปชงกาแฟ แล้วก็หยิบอาหารนกมาโปรยไว้หน้าบ้าน พวกมันก็บินมากินเหมือนรู้หน้าที่ ส่วนใหญ่จะเป็นนกกระจอก มีนกเขามาบ้างประปราย เวลานั่งดู ก็รู้สึกสบายใจดี ต่างจากเมื่อก่อนที่เราเลี้ยงนกไว้ในกรง
บางทีความรักที่แท้จริงอาจเป็นเช่นนี้เอง
เราไม่ควรสร้างกรงเพื่อกักขังผู้ที่เรารัก
แต่ควรปลดปล่อยสิ่งที่เรารักให้เป็นอิสระ
ทว่า..เรียนรู้ในธรรมชาติของสิ่งนั้นด้วยความเข้าใจ
ความอิสระนำมาซึ่งความรัก
แต่การครอบครองอาจนำมาซึ่งความเจ็บปวด
พระอาทิตย์ยังคงส่องแสง และสายลมยังพัดมาเรื่อยๆ
วัดป่าบ้านตาดในวันนั้นเงียบสงบไร้ผู้คน
กระรอกยังคงกินสับปะรดอย่างมีความสุข
ส่วนผมก็ไม่ลืมที่จะกดชัตเตอร์เพื่อบันทึกภาพของมันเก็บไว้...***
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
