#เพื่อนพ้องน้องพี่
ความทรงจำที่ไม่เคยลืม
นี้เป็นจุดเริ่มต้นของผมที่ได้พบเจอพี่น้องที่ได้ร่วมเล่นกีฬาวอลเลย์บอล ตอนนั้นผมอยู่ ปวช.1 ได้เริ่มเล่นวอลเลย์แบบจริงจังร่วมกันเพื่อนชุดนี้ (ในรูปนี้คือรุ่นเดียวกันทั้งหมด)
พวกเราหลงรักมันมากเล่นกันเเละพัฒนาได้ไวจนไปได้เล่นระดับประชาชน
ตอนนั้นพวกเราผ่านอุปสรรคมากมายทั้งเเพ้เเละท้อ ช่วยกันดึกให้สู้ต่อ เเละเริ่มสนิทกันมากๆ ผมชอบเรื่องราวที่เราได้ผ่านกันมา ทั้งแกล้งกันไปคลุกโคลน เพื่อนทะเลาะกัน รวมกันเข้าห้องเเล้วปิดไฟเพื่อให้ได้ยินแต่เสียง เเละพูดคุยกันว่าใครเล่นเป็นยังไง ตอนนี้ใส่ความรู้สึกเต็มที่เลย ผมร้องไห้เมื่อมีเพื่อนคนนึงที่พูดถึงว่าเราผิดพลาดตรงไหน
เเต่นั้นแหละคือสิ่งที่เราต้องการให้ทุกคนพูดออกมา เเละพวกเราพร้อมเเก้ไข
มันเริ่มสนุกขึ้นเมื่อมีน้องเข้ามาเสริมทับ เเละพวกผมก็เริ่มเก่งขึ้นมากกว่าเดิม ปีนี้พวกผมได้แชมป์ 18 ปี เพื่อไปแข่งระดับจังหวัด
รุ่นน้องที่ผมได้พบเจอเราสนิดเหมือนพี่น้อง ทั้งๆที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน เเละผมก็ดีใจมากที่เราก็เป็นไอดอลของน้องๆ อยากจะเป็นแบบผม
เราได้ที่ 1 เพื่อไปแข่งอาชีวะระดับชาติ เป็นการชนะเเบบโคดของความดีใจ เราเจอแช้มป์เก่าไปครั้งแรกเราแพ้ราบคาบ เเละเราได้เเข่งกับทีมอื่นๆจนมาเจอทีมเเช้มป์เก่าอีกครัง เราปรับแผนเเละเราชนะได้โดยมีโคชดิ๊ก (เสื้อสีส้ม) ปรับแผนการเล่นให้
เป็นการชนะที่เรายังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเราจะทำได้ ชนะในรอบหลายปีที่ไม่มีใครชนะแช้มป์เก่าได้
หลังจากนั่นเราฟิตซ้อม เเละไปแข่งระดับชาติ ในชุดนี้มีรุ่นพี่ 5 คน นอกนั้นเป็นน้องเพราะอายุไม่เกิน 18 ปี
เราได้ที่ 3 ครับ ปีเเรกของพวกเราเลย
ทุกครั้งที่ไปแข่งเราได้ไปต่างที่ เเละเราได้ท้องเที่ยว มันเป็นอะไรที่สนุกมากๆ
ผมรู้สึกโชกดีมากที่ได้ร่วมเล่นบอลเล่ย์กับพวกคุณทุกๆคนะครับ มันเป็นความรู้สึกที่หาได้ยากมากจริงๆ
สิ่งที่เราไปถึงมันยังไม่จบครับ ปีหน้าเรามีความหวังที่จะเข้าชิงที่ 1 ให้ได้ ทุกคนมีพลังใจเต็มเปลี่ยม ฮึกเหิมกันมากๆ
ฝึกซ้อมเเละไปขอเล่นระดับสูงๆ หรือทีมเก่งๆ เพื่อจะได้เก่งมากขึ้น
ปีต่อมาเราได้เดินทางไปแข่งระดับภาคครับ
เมื่อถึงวันแข่งพวกเราได้แช้มป์ระดับภาค ที่จ.นครนายกครับ โดยมีโคชปอง (อ.วิศม) เป็นผู้นำทับไปแข่งครับ
นี้คุณแม่ของผมก็มาดูลูกเล่นด้วย55555
ดีใจมากครับ และภูมิใจสุดๆ
เรามาแข่งระดับชาติที่จ.สุพรรณบุรี วันนี้เป็นพิธีเปิดงานครับ เรามาเป็นตัวแทนภาคตะวันออกครับ
เราแข่งไปจนเข้ารอบสุดท้าย เอาละไม่มีอะไรที่เราจะต้องเสียแล้ว ลุยเต็มที่ไปเลย ทุกคนช่วยกัน สิ่งที่เรามีเอาออกมาให้หมด การฝึกซ้อม พละกำลัง
ครับพวกเราเต็มที่มากๆ ผมร้องไห้ให้กับการแข่งครั้งนี้หลังเล่นจบ ต่อหน้าทีมคู้แข่ง (มันกลั้นไม่ไหวครับ) พวกเราเเพ้ครับ และได้ที่ 3 ระดับชาติ
ครับเรื่องราวของพวกเราการมาถึงจุดนี้ได้ ผมอยากบอกว่า มันไม่ง่ายเลย เเละผมชอบเรื่องราวที่เราทุกๆคนได้เจอกัน ผ่านอะไรๆ มาด้วยกัน บรรยากาศแบบนั้น คงจะไม่หวนกลับมาเจอกับอีกครับ ต่างคนต่างทำงาน มีครอบครัว
คิดถึงทุกคน เรายังติดต่อกันครับ คิดถึงวันเก่าๆ ใจมันขึ้นทุกที่ อยากจับลูกบอลเลย์มาตีทันที เมื่อพูดคุยกันเรื่องนี้ พวกเรามีนัดกันทุกปีครับ
จำรูปนี้ได้ไหมครับ จุดเริ่มต้นของพวกเรา ทุกคนเรียนจบปริญญาตรี ครับ เบอร์ 1 ตอนนี้บวชเป็นพระครับ ทุกคนประสบความสําเร็จ ในการเรียน เเละทำงานตามที่พวกเรารัก
ถึงจุดนี้เราอยากรวมตัวกันนะ อยากเล่นวอลเลย์ อยาก พบเจอกัน
กีฬามันทำให้พวกเราเหมือนพี่น้องกันขหนาดนี้เชียวหรือ หากวันนั้นเราได้เจอกันต่างคนต่างไม่ได้เล่นกีฬา คงไม่มีวันนี้
ขอบคุณโคชปอง ที่หล่อหลอมพวกเรา สอนพวกเราให้ถึงจุดนี้ เเละมิตรภาพที่ได้พบ ความสนุก เเละเรื่องราวที่หาไม่ได้อีกแล้ว
จากเด็กน้อยในวันนั้น ผมผ่านอุปสรรค เเละผ่านชีวิตที่ยาก กับการหลงในช่วงวัยรุ่น ผ่านมาได้เพราะโคชคนนี้ครับ เป็นทั้งพ่อ, เพื่อน, พี่, เเละโคชที่พวกเรานับถือ
ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะครับ หวังว่าจะได้แบ่งปัญเรื่องราวให้ทุกๆคนได้อ่านอีกครั้งครับผม ขอบคุณจร้าาาาาาา😀
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
